Het is woensdag 15 mei als we na een korte rit langs de kust de camperplaats in Comporta op rijden. Volgens de berichten een leuk dorp met gezellige tentjes en winkeltjes. Het is een uur of twaalf half en nog steeds schitterend weer. De camperplaats is verlaten, oogt zelfs ietwat desolaat….we hadden verwacht dat dit dorp, dus ook de camperplaats dichter bij het strand zou liggen. Een beetje mokkig oppert echtvriend dat we dan meteen maar op zoek gaan naar de veerboot.

Dat komt zo: Het vervolgdoel is Lissabon, maar we zijn via de kust noordelijk gereden en hier bij Comporta zouden we rechts af moeten slaan om het estuarium van Setubal heen en zo naar…ach dat doet er nu niet zo toe. Onderweg zag ik een bordje met een veerboot erop. Een leukere optie om aan de andere kant van het water te komen.

We rijden het dorp uit op zoek naar de veerboot. Net buiten het dorp staat een camper aarzelend op een pad dat het bos in leidt..het pad is redelijk breed en lijkt berijdbaar. In een intuïtieve flits draait mijn chauffeur het pad op en jawel, even later rijden we een luxe aangelegde strandparkeerplaats op. Er wordt druk gewerkt aan slagbomen, maar vooralsnog kunnen we er zo oprijden. Dat deden ongeveer 15 campers voor ons ook al. Rondom de plekken voor personenwagens is zat ruimte om campers te plekken. En dat doen we. Snel een picknickrugtasje inpakken en over prettige vlonders met aan weerskanten mooie strandpaviljoens (zijn nog aan het opbouwen/inrichten, het seizoen is nog niet begonnen) lopen we het strand op. Goed insmeren, af en toe tot net boven de enkels in het water om door de forse brekers opgefrist te worden en verder niks…

Alle campers blijven, de surfers gebruiken de omheining om hun spullen te drogen, er wordt buiten gekookt en gegeten, kortom het is een levendige en gezellige boel, maar ons net iets te druk zo hutje mutje. We verplekken naar een rustiger stek op het terrein, aan de rand van bos en duin. Het is een heerlijke zwoele avond. Het is bijna volle maan.

’t Is wat winderig geworden, maar ach, windscherm en koek en zopie mee, zo in de luwte van het scherm is het op dit mooie strand heerlijk toeven. Maar ja, zoals zo vaak bij ’t keren van tij verandert er iets in de atmosfeer. De wind trekt fors aan. Om het scherm waait het zand op onze dessert-clementines.

Terug op de parkeerplek is er van het levendige campergezelschap niemand meer te bekennen. Iedereen is vertrokken. Wij taaien ook af naar de camperplaats in Comporta waar inmiddels meerdere campers zijn gearriveerd, waardoor het er een stuk gezelliger en leefbaarder uitziet.

Een rondje dorp de volgende morgen zet ons op een ander been…

Aan de camperplaats, in eerste instantie wat desolaat ogend, blijkt bij nader inzien toch wel het één en ander gedaan te worden. De voorzieningen zijn in ieder geval dik in orde. Aan de overkant is een picknickplek, er is een kinderspeelplaatsje en gezien de aanwezige bouwmaterialen lijkt er een klein parkje aangelegd te (gaan) worden.

Het dorp, nu omgeven door rijstvelden, (zoals we later zullen begrijpen) lijkt van oudsher een vissersdorp. Veel van de oude huisjes zijn omgetoverd tot winkeltjes en eettentjes. Ziet er heel gezellig uit. De verkoopwaar is van een ander kaliber dan we tot nu toe gezien hebben. Mooie spullen, vooral in de galerie-achtige design winkel met een zo nog mooiere zolder waar ik m’n ogen uitkijk! Allemachtig prachtig. Het is genieten van het mooie design, bijna kunst te noemen, maar ver, ver, boven ons budget geprijsd. Je verwacht het niet hè in zo’n oud pittoresk dorpje. Al helemaal niet als we de etalage bij een makelaar bekijken. Stulpjes tussen de 5 ton en een miljoen!

Wat verbijsterd lopen we terug. Voorbij de camperplaats aan de andere kant van het dorp is een minimercado. 24/7 open. Voor onze inkopen rekenen we ‘Portugese prijzen’ af.

’s Middags valt het kwartje. Op zoek naar ‘de waarheid’ rijden we het 20 km. lange Peninsula de Troia op. Voorbij het strandslag waar we waren, aan het begin van het schiereiland, is er geen ander pad meer te bekennen om via de duinen naar het strand te gaan. Halverwege ligt aan de ‘waddenkant’ de veerhaven. We gaan even op onderzoek uit. Vreemd dat dit veer nergens benoemd wordt, maar het is een fikse veerboot. Ruim plek voor tig auto’s en vrachtwagens. Prima te doen dus. En ook leuk. De boot gaat ieder uur, maar in het weekend zijn er wachttijden aldus de kaartjesverkoper. Joh, waar kennen we dat van..

Weer terug op de weg rijden we verder naar de punt. Aan de oceaankant doemt tussen de duinen achter slagbomen een (gras) golfbaan op. Daarna volgt het ene resort na het andere, al dan niet in aanbouw. Een soort minidorpen, allemaal achter slagbomen. Een gewone sterveling lijkt hier nergens naar binnen te kunnen. Hoe kom je dan op het strand? Kilometers gaat deze bebouwing door, omzoomd door bloemperken en allemaal, net als de golfbaan voorzien van een constante beregenings-installatie.

foto via https://www.portugaltravelguide.com/78-category-south/20109-troia-portugal

Troia mogen wij niet in. Een bord met verboden toegang voor campers en caravans prijkt aan het begin van deze gloednieuwe stad met een Casino, een Marina en Appartementenhoogbouw… Ik zeg nog ‘we zijn toch een busje’, we gaan gewoon een pakje afleveren’. Mijn chauffeur met het sociale hart is door deze omgeving ietwat sikkeneurig aan het worden en rijdt terug. Eerlijk gezegd voel ik wel met hem mee. De toegang aan 20 kilometer schitterend strand lijkt voorbehouden aan gasten/bewoners van de hotels en appartementen. Ik heb nl. geen idee hoe je vanaf de ‘gewone’ weg hier naar het strand kunt komen.

HIJ: ‘Ik dacht al, wat rijden hier veel Mercedessen en BMW’s…

ZIJ: ‘Nou veel,.. ’t is heel rustig op de weg toch’?

Onze Hollandse buurman komt om een praatje, het is borreltijd en voor we het weten zitten we gevieren in onze sprinter met een glaasje en een hapje. Leuke mensen, Ida en Rinus en ze weten er weg mee. Time flies als het gezellig is en de wijn vloeit rijkelijk. Fris en fruitig neemt het tachtigjarige stel rond negenen afscheid. Wij gaat zonder eten naar bed.

Niet zo vroeg stappen we de volgende morgen op de fiets. Het is een bewolkte dag, maar ’t is mooi fietsweer. Het schijnt hier redelijk vlak te zijn, maar….mwah het dorp uit is nog een aardige klim. We fietsen richting water aan de oostkant. Als je googlemaps heel erg uitvergroot zie je een paar kleine dorpjes liggen. We slaan af bij een soort loonwerkbedrijf naar, wat we dan nog niet weten, rijstvelden. Uitgestrekte ‘waterbedden’ afgescheiden door smalle dijkweggetjes. Ik zie in de verte mensen erop lopen en heel ver zelfs een auto rijden. Echtvriend neemt het voortouw en mountainbiked een pad op. Kriskras door de rijstvelden rijden we intuïtief richting vissersdorp. Alleen op de wereld tot we in de verte wandelaars zien naderen. In de remmen. Wie weet zijn het locals en kunnen zij ons meer vertellen. Het blijkt een aardig Spaans stel dat weinig tot geen Engels ter beschikking heeft. Helaas is ons Spaans ook niet je dat, maar eens temeer blijkt dat dat niet uitmaakt.

Alhoewel nog geen sprankje groen te zien blijken we inderdaad tussen de rijstvelden te rijden en ook, zo vertelt het Spaanse stel, moeten we beslist het haventje van Carrasqueira zien. ‘Zeer te moeite waard’! Zo bijzonder weer. Zo’n alleraardigst gesprekje tussen een Spaans en een Hollands stel in de middle of nowhere op de Portugese rijstvelden. Even later rijden we via de achtertuintjes van het dorp naar het vissershaventje. Pittoresk met hoofdletters. We wandelen over de steigers (cais palatifico) langs de boten.

Uiteraard is dit ook haventje een toeristische trekpleister, maar op de bootjes wordt gewerkt en ermee gevist wordt er zeker. Om verzekerd te zijn van een behouden vaart worden in het dorpje de kleurrijke naasten van onze lieve heer goed onderhouden.

Een verademing, temeer als we terug fietsen door het levendige lokale dorpsleven en bloemrijk buitengebied.

De hoogbejaarde in het zwart geklede prachtige Portugese wilde niet op de foto. Alleen haar ‘flores’ mochten vereeuwigd worden.

Het is zaterdag 18 mei en onze 48 jarige trouwdag. Het thuisfront zit gezellig met elkaar te eten. Zo’n kleine 3000 km. verderop klinken we op het leven.

Zondag, opruim, schoonmaakdag en rustdag.

Maandag trekken we verder richting Lissabon.

Tot de volgende blog, Ina en Harmen

2 gedachten op & ldquo;Tussenstop

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *