Van Texel tot Extramadura

Wanten, warme wollen wanten, die laat je natuurlijk thuis als je in plaats van gaan overwinteren het voorjaar in zuidelijke richting tegemoet rijdt.  En dat rijden we ook, want hoe zuidelijker we komen hoe meer er in bloei staat.  Langzaamaan zien we een waas van groengeel naar geel verschuiven. Koolzaad. Bloeiend koolzaad.

Het is 17 maart ’19 als we via een eerste lange peagerit aankomen in Meung sur Loire, een klein lieflijk plaatsje aan, jawel, de Loire. Het is stervenskoud, maar toch de spieren moeten los, dus jas aan, kraag op en (zonder wanten)aan de wandel. Het is zondag dus een stichtelijke kijk in de kerk is op z’n plaats. De kunstenaar houdt van oud en dat is dit gebouw. 12^e eeuw. Rijke historie, schitterend glas in lood.

Frisse nacht van zo’n graad of 4, maar met de handen om een warme kop koffie begint de dag opperbest. Het is 18 maart.

En route!

Langs de Loire zoeken we rond Tours de Route National op richting Bordeaux. In het begin prachtig en rustig, maar later, allemachtig wat een vrachtverkeer. Met geen pen te beschrijven, zoveel.

Het geeft te denken. Zonder diesel? Tja.

Boven Bordeaux zoeken we in het dorp Cubnezais (nooit van gehoord) naar een chateau voor overnachting. Chateau geldt de wijngaard, want opeens rijden we op de oprit van een in een Romaans opgetrokken stijl landgoed/boerderij.

Maar wat een hartelijke ontvangst. Allerliefst. Door een enorm toegangspoort rijden we achter de schuren voor een plek, voorzien van stroom, met de mogelijke tot lozen en water tappen, alles gratis en voor niets met een paar takjes mimosa als toegift. Het zicht is op de uitgestrekte velden met nu nog wijnstokken. ‘Wat niet is, zal komen.’

Uiteraard slaan we de volgende morgen wat Chateau Bertrini in.

Het is nog steeds koud, maar de zon schijnt en goedgemutst ronden we de rondweg  Bordeaux.

Tja….In tegemoetkomede richting, vrachtwagen(s) op z’n kant. Wegafzetting. File. Kilometers file. Kilometers vrachtwagenfile. Zoveel, zolang…het geeft te denken.

De rit naar Frans Baskenland is prachtig, vlak langs de kust.  Zomaar het zicht op een prachtig blauwe oceaan op rechts en links de imposant opdoemende  Pyreneeën. Tweetalige bebording. Voor we het weten rijden we in Spaans Baskenland. Hel! Druk, hardrijdend opduwend verkeer op een voor de kunstenaar onbekend terrein, dalen hellingen en haarspelden…klamme handen spannend.

Opeens zijn we eruit pfft..en wordt het overzichtelijker.

We naderen einddoel voor de 19^e maart. Vitoria Gazeih, middelgrote plaats met een enorm parkeerterrein voor ong. 50 campers omgeven door heul veul eettentjes. Het is koud en het miezert inmiddels, de  benenstrekwandeling gaat niet heel ver.  Vroeg erin.

De volgende morgen wordt er rondom op de auto gebonsd.’ Ola’. ‘Policia’. Van schrik bijna met twee benen in één pijp opent de kunstenaar de schuifdeur. Een aardige politieman is zo vriendelijk ons op het feit te wijzen dat we niet op het camperplein staan maar op het plein van de Mercado! En die wordt nu opgebouwd. We kijken naar buiten en zien de marktkooplui om ons heen hun kramen opbouwen. Wij weer, iets afzijdig van de meute hebben we een plek gezocht. Achter het stuur en snel verkassen. De koffiekan staat nog rechtop. Het is 20 mrt.

Voor vertrek en na een felicitatie selfie aan jarige dochter gaan we toch even de markt op, Even. Heel veel kramen, alleen maar kleding. Niks aan.

Op weg. Salamanca is het volgend doel.

Daar zullen wij niet naar toe gaan. Wij gaan op  ‘wild’ in een natuurgebied boven Plasencia in Extramadura. Een schitterend gebied. Heerlijk twee dagen rust en stilte.

Hieronder een impressie van de eerste 10 dagen van onze reis.

Portugal

Vrijdag maken we de oversteek naar mijn nicht in midden Portugal. Na elkaar jaren niet gezien te hebben valt er heel wat bij te praten. Gastvrij ontvangen beleven we gezellige, enerverende dagen, gaan gezellig uit eten en ontmoeten leuke mensen. Heerlijk. Dinsdag de 26e zwaaien elkaar hartelijk uit.

Op naar een nieuwe episode.

Tot de volgende blog. Ina en Harmen