Thuis

Was het naïef om op 15 februari te vertrekken? Achteraf wellicht. Maar achteraf kijk je de bekende koe in z’n… en als ik in gedachten de gesprekken naloop die wij onderweg met medecamperaars hadden ging het tot pak ‘m beet donderdag 12 maart over veel, maar niet over Corona.

Thuis

Inmiddels zijn we alweer een kleine week op het honk in een soort zelfgekozen, lichte vorm van quarantaine. Overigens liet het nageslacht zich niet buitensluiten en hebben we elkaar, onnatuurlijk ruim zittend rond de tafel, even in levende lijve en gelukkig nog in goede gezondheid kunnen zien. Wel heel fijn.

Portugal kende in die week van de 12e mrt. nog niet veel ziektegevallen, in de hele Algarve slechts 7. ‘ Jullie zijn beter daar af dan hier’. (Met hier werd door het thuisfront Nederland bedoeld waar heel langzaam de ernst van de situatie begint neer te dalen.) Dat denken wij ook en genieten met volle teugen van de hoogzomerse dagen aan het prachtige strand, stil en verlaten.

• 

• 

• 

• 

In een notendop

Van Sevilla hebben we natuurlijk lang niet alles gezien, maar zomerse temperaturen lokken ons naar het Spaanse strand aan de rand van het prachtige natuurgebied Parque Doñana. Op weg daarheen slaan we even linksaf. Het wereldberoemde El Rocio moeten we natuurlijk gezien hebben..Mmm, is dat zo ? Het westernstadje op het zand kan ons niet heel erg bekoren, wel het hemels mooie kerkje, spierwit afstekend tegen de ongekend blauwe lucht. Binnen een rijk, rijker, rijkst altaar, helaas zonder de maagd, op https://www.ruralidays.nl/reizen/cultuur/de-romeria-del-rocio-in-huelva/ lees je het verhaal over de te schaken maagd…

• 

• 

• 

Spaanse kusten

Het is druk op de camperplaats aan het strand van Matalascaña, ’t is dringen om een plekje. Ons lukt het nog net, maar een Duitse camper strandt letterlijk in de poging een plek te veroveren, vast als een huis in het zand. Mijn hoffelijke, behulpzame echtvriend schiet te hulp en met vereende krachten wordt de camper bevrijd, waarna er met dank aan de duwers, schuin tegenover ons een prima plek op een stevige ondergrond gevonden wordt.

Het is weekend, het strand is levendig, veel sportvissers en families die uitgebreid tafelen. Letterlijk. Campingtafels met stoeltjes rondom en hele families die genieten van zon, zee, lekker eten en drinken. Feestelijk om te zien. Het schitterende natuurgebied is verboden terrein, slechts toegangelijk per truck. Wel zijn er vlonders tbv een soort rondwandeling. (Voor foto’s zie link onder)

We brengen hier een paar aangename dagen door. Klein nadeeltje ..MUGGEN…

Op enig moment raken we in gesprek met nieuw aangekomen Nederlandse buren. Ervaren camperaars die van plan zijn om naar Marokko te reizen. Zij zijn groepsleiders in opleiding en gaan camperreizen van de Nederlandse Kampeerauto Club begeleiden. Het is 25 februari, het woord Corona komt niet in de conversatie voor.

Buren checken

De motor draait, we staan klaar om een stukje verderop te gaan kijken. We reizen langs de Spaanse kust richting Portugal. Voor vandaag hebben we een afspraak staan in/op Punta Umbria. ‘Heb jij onze Duitse buren nog gezien’, vraagt echtvriend net voor vertrek en al geinstalleerd achter het stuur. ‘Die heb ik al een paar dagen niet gezien’. ‘Ehh, nee, maar daar heb ik ook niet bewust op gelet’, zegt de bijrijder. ‘De laatste keer dat ik hen bewust gezien heb was al een paar dagen terug toen zij op de fiets voorbij wuifden’. Hun camper ziet er verlaten uit. De cabine is geblindeerd, maar dat kan ook tegen de felle zon zijn. Evengoed vreemd dat we ze zo lang niet gezien hebben, want de hele dag door lopen er camperaars heen en weer. ‘ Ga maar kijken, want anders ga je niet gerust op pad’. Echtvriend stapt uit en op de tegenover ons staande Duitse camper af, tikt aan maar krijgt geen sjoege. Het is een grote camper, je kijkt niet zomaar naar binnen door de hoog geplaatste ramen. Meerdere camperaars van evenzovele nationaliteiten bemoeien zich er nu mee en bieden hulp. Een Fransman komt met een opstapje om naar binnen te kunnen kijken. Er volgt heen en weer gepraat of dat wel gepast is. De sociale betrokkenheid overwint en de Fransman stapt z’n opstapje op en gluurt naar binnen en tot ieders opluchting blijkt alles intact en is er binnen geen mens te bekennen. Mijn gerustgestelde chauffeur knoopt en passent nog een praatje met een wandelaar die vanaf het pad achter de sprinter het gebeuren met belangstelling heeft gevolgd. Al die tijd heb ik geduldig zitten wachten op de dingen die al dan niet gaan gebeuren. En zie, daar komen ze, vanaf het strand, twee verwaaide mensen, heel vroege vogels die in het ochtendgloren een fikse strandwandeling gemaakt hebben. Hilariteit alom. Mijn chauffeur loopt naar hen toe en verklaart zijn actie. Geen probleem, integendeel. Lief en dankbaar reageren zij op zoveel oprechte bezorgdheid.

Familiebijeenkomst

Er zou nog een heel verhaal te vertellen zijn over het aantal malen dat wij door het centrum van Punta Umbria gereden zijn op zoek naar….doe ik niet. We hebben een ontzettend gezellige middag met Aukje en Bert. Ook nu komt het woord Corona niet in de conversatie voor.

Vinexwijk vermomd als camperdorp

We zijn Portugal binnengereden onder politiebegeleiding met protesterende Spaanse boeren op de parallelweg.

Het laatste weekend van februari brengen we door op de camperplaats van Praya do Cabeço, dat wonderschone strand. Ik voel me, ja hoe voel ik me eigenlijk, nou niet helemaal op m’n plaats en ietwat obstinaat op deze camperplaats vanwege het grote aantal, met name Hollandse overwinteraars. Het lijkt verdomd wel of we langs de ballotagecommissie moeten. We planten de sprinter tussen twee reuzen van campers, geen Hollanders. Blijken heel geschikte lui, onze Duitse voorburen, maar eerlijk is eerlijk, ook de andere naaste en ook verder buren blijken goed te pruimen. In het contact dat we gedurende onze paar dagen op deze plek met hen hebben komt het onderwerp Corona niet aan de orde.

Het toeristenstad(je) en Hollandse enclave Monte Gordo is door het bos lopend of op de fiets prima te bereiken.

Aan de omgeving zal’t niet liggen, bloeiende mimosa, lantana’s tussen de dennen, gele en witte brem en uiteraard de prachtig uitermate stekelige cactussen. Alles even mooi en fotogeniek en ook al is het eigenlijk overvol, daar doen we het voor. En voor het prachtige strand. En voor het zomerse weer. En voor dat blauw, dat schitterende blauw. (Voor foto’s zie link)

Odeleite

Het is nog steeds mooi weer, maar geen strandweer. We verlaten het camperdorp en trekken naar een veel landelijker omgeving. Camperplaats Odeleite, voorzien van alle faciliteiten met jawel, nog nooit meegemaakt, een heerlijk warme regendouche. Pure luxe. Het is maar 25 km. landinwaarts en gelegen op behoorlijke hoogte, met in de verte zicht op de Quadiana, de grensrivier tussen Spanje en Portugal.

Wat een rust en wat een uitzicht. Hier zijn meer trekkende camperaars, we spreken er oa Hollanders en Engelsen die al een week of zes onderweg zijn, veelal ook gekomen via Spanje. Op geen enkel moment komt Corona ter sprake.

• 

Het is hier prachtig, tijdens wandelingen staan we voortdurend stil om van het indrukwekkende uitzicht te genieten. (Voor foto’s zie link) Op enig moment lopen we een gehucht binnen, het Portugese platteland pur sang. Als iets het niet meer doet..Gewoon laten staan … En heel fotogeniek.

Hoogzomer

Na een regenachtige pyjamadag komt de zomer terug. Voorzien van twee zakken lekkerste sinaasappels die je kunt bedenken gaan we terug naar de kust. Gewoon weer naar het prachtige Praya do Cabeço waar een groot deel van de overwinteraars inmiddels huiswaarts is gekeerd. Lekker ruim nu. We vinden een mooi luw plekje met nog de steeds bloeiende mimosa in onze ‘achtertuin’.

We genieten van het heerlijke weer met temperaturen van zo’n 25 graden. Het is zo warm op het strand dat we zelfs het water ingaan. Verfrissend!

Zo glijden de dagen zonnig voorbij, maar toch begint nu in de onderlinge conversatie het woord Corona te sluipen. Het is vooralsnog niet verontrustend. Toch blijven we, ook al is het niet echt strandweer meer, op deze plek hangen en vullen de dagen met wandelen, fietsen, inkopen, naar de kapper gaan…

• 

• 

• 

• 

Dan opeens en intuïtief denk ik de reden dat we hier nog staan, is Corona het gesprek van de dag…

Het is donderdag 13 maart en Portugal heeft de noodtoestand uitgeroepen. Dat is volkomen onverwacht, achteraf heeft de regering het grootste gelijk van de wereld, maar voor nu met zo weinig geïnfecteerden, zoals gezegd slechts 7 mensen in de hele Algarve, wel héél plotseling. En, met meteen alle gevolgen van dien. Bij de Lidl in Villa Real (veel te ver voor onze vouwfietsjes, maar de overwinteraarse e-bikes malen er niet om) blijkt het een gekkenhuis. En als je denkt dat het in zo’n vroeg stadium met wc papier wel los zal lopen..Nee hoor, plee-papier ging overal viral. Opperdepop bij de Lidl, aldus onze buren.

We vertrekken

Het is zaterdag 14 maart. Een overwinteraar met familiaire contacten in Spanje weet heel stellig dat de Spaans/Franse grens van zondag op maandag gesloten gaat worden. Zij gaan, en met hen onze naaste buren. De informatie gonst over de camperplaats. Koffie met een pastel del nata staat bij ons op tafel…

Het is half drie als we de Portugees/Spaanse grens passeren. Onwezenlijk voelt het, ik kan niets op internet vinden, maar toch…Onder in Extremadura brengen we de nacht door om de volgende morgen om half 7 te gaan rijden. Gedurende de lange rit blijft de weg zo goed als leeg. We hebben de juiste beslissing genomen.

Rond tweeën rijden we Frankrijk binnen en een paar uur later met een wijntje in het zonnetje bij de muur van oude kerkhof in Cavignac. Met ons staan op dit niet zo grote terrein wel een stuk of 15 mede campervluchtelingen. Ons rest morgen, maandag 16 maart een lange rit door een Frankrijk waar het, in tegenstelling tot de verlaten wegen in Spanje, ongelooflijk druk is.

Om kwart voor 8 staan we bij de boot. Om 9 uur zijn we

THUIS

Foto’s

Natuur en landschap https://ebenvloedprodukties.nl/natuur-en-landschap/

In het voorbijgaan https://ebenvloedprodukties.nl/in-het-voorbijgaan/