Een kleine week onderweg

Met dreigende Dennis in ons nek besluiten we een dag eerder op weg te gaan naar een nieuw camperavontuur.

Niet van die snelle starters zijn we, maar we halen met gemak de boot van 7 uur ’s morgens. Midden in de nacht zit ik rechtop in bed, het is kwart over vier, roetnacht en denk dat ik door de wekker ben heengeslapen, probeer dan de slaap maar weer eens te vatten. Ruim op tijd staan we bij de boot van zevenen.

Het is zaterdag 15 februari.

We rijden door een nog slaperig land, pas tegen de middag wordt het iets drukker. Zo goed als geen vrachtwagens gelukkig, dat schiet op. Voor we het weten rijden we in Noord Frankrijk en warempel, de zonnbrillen mogen op. De weg is recht en rustig, de chauffeur kan de handen ‘losjes’ aan het stuur houden. De anders zo alerte bijrijder knikkebolt, met dank aan het nachtelijk vier-uurtje, overjarig met de kin op de borst, gelukkig op tijd weer bij de pinken voor Parijs. Daar als altijd mot met haar van de navigatie, ze wil ons alweer naar de binnenring loodsen. Dat is (zoals vorig jaar) op zondag wel grappig, maar op zaterdagmiddag lijkt dat ons niet verstandig. We gaan naar Bordeaux muts..zij protesteert nog een paar keer, maar denkt dan weer met ons mee.

Rond 4 uur rijden we Meung sur Loire binnen, onze eerste stop. We tanken de sprinter alvast bij de super U en nemen meteen een lekker kippetje mee…kennen jullie die van die ezel? Vorig jaar op de terugweg ook gedaan, gortdroge, smakeloze kip.. en zo ook nu. We lopen een verfrissend ommetje door Meung en gaan met de kippen op stok. Het was vroeg dag.

• 

• 

• 

Aan de voet van het oude kerkhof

In alle zondagsrust rijden we de volgende morgen langs de Loire, vanuit de auto maak ik een paar foto’s van de machtige, prachtige rivier en omgeving.

• 

• 

• 

• 

Vlak bij grote stad Tours vergist zij va de navigatie zich een beetje. Opeens staan we voor een loket van de peage.. Ze zwijgt beteuterd om na een kilometer of 8 ons blij weer naar de Route National te leiden, met een leuke verrassing voor ons in petto. Haar aangepaste route leidt ons dwars door het stadje Montbazon, een doortrekplek uit de caravanjaren.. leuk om zoveel herkenningspunten te zien. Langzamerhand verandert het weerbeeld, het lijkt buiten zachter te worden. We luchten onszelf even in een bosrijke omgeving,

Rond half zes staan we voor de poort van mevrouw Bertineri van het gelijknamige chateau in Cubnezais. Vorig jaar gevonden via de leuke organisatie https://www.france-passion.com/en/ . Prima adresje, althans, nu is de poort dicht en op slot. Er staat een telefoonnummer, maar ik twijfel, in een dorp verderop is een camperplaats enne..bij mevrouw Bertineri is het weliswaar gratis maar met dien verstande dat het de bedoeling en wel zo symphatiek is een produkt af te nemen, in dit geval rode wijn. Niks mis mee, ware het niet dat de voor ons nog redelijk betaalbare kwaliteit van mevrouw Bertrini niet in de dikke Hamersma terecht zal komen…

Wij rijden door naar Cavignac en plekken de camper als derde op de camperplaats. Rustige plek.

• 

• 

Als we de benen strekken lopen we als vanzelf even het naast de kerk gelegen kerkhof op. De graftomben ogen eeuwenoud. Ze blijken echter nog vol in gebruik, beetje verdrietig. Hier hebben we niets te zoeken en lopen het dorp in. Aardig plekje waar we zelfs Chinees take-away kunnen krijgen. Niet doen! Wij gaan aan onze eigengemaakte nasi. Welterusten.

Na een vredige nacht volgt een lange rit. Niet de moeite van het vermelden waard. Buiten dan de stromende regen, slecht zicht rijen files rond Bordeaux. Het weer knapt wat op als we door de tunnels door de Pyreneeën rijden. We stallen de sprinter op de niet zo romantische, maar praktische en druk bezochte CP in regenachtig Vittoria Gasteiz (Spaans Baskenland). Even later lopen we ins graue hinein. Benen strekken en op de terugweg ons eettentje opzoeken. Niet dus! Soort geen eten wel gokkasten. Iets verderop krijgen we een prima maal geserveerd, glaasje fris wit erbij en de dag is goed.

Op naar de vrije natuur

Het is een eindje rijden, maar dag drie voert ons naar het plaatsje Aldaevieja des Tormes, gelegen onder de stad Salamanca. Mooie stad, waard om te bezoeken, maar wij gaan vandaag voor de natuur, voor het eerst in ’t wild. En hoe, ademloos wonderschoon. Kijk zelf maar. Voor het eerst zitten we buiten in het zonnetje aan de koffie..iets frisjes, dat wel.

• 

• 

• 

We rijden dus toch maar richting de warmte, niet zo ver. Extremadura in, iets bezijden de stad Mérida rijden we naar Alange. Er is daar een CP gerund door de plaatselijke sportverenigingen. Dat vinden wij leuk.

Alange is gelegen aan een enorm stuwmeer, allemachtig prachtig en uiteraard ook vogelgebied. Onderweg zien we talloze roofvogels. Het dorp strekt zich vanaf de bergen langgerekt uit langs het meer. We bereiken het terrein. Aan de ene kant zicht op het meer, aan de andere kant klimt het dorp de berg op. Daartussen een voetbalveldje, sjeudeboel voor de ‘ hangouderen’ in grote getale gezellig luidruchtig aanwezig.. in de verte een eenzaam campertje. We twijfelen..beetje desolaat?? Er stopt een auto voor het roestige hek van het voetbalveldje. De poort staat open, de man doet ‘m dicht en sluit af.

‘Ola signor’, roep ik terwijl ik de camper uitklim. Mogen we hier staan? Er ontspint zich een gesprek in koeterwaals Engels van zijn kant en koeterwaals Spaans van mijn kant…Uiteraard mogen we hier staan. Van harte welkom, kijk daar kun je lozen en water halen, even verder is het toiletgebouw met douches…hij wijst naar de afbeelding van de lepelaar op de auto en dan naar boven. Op de lichtmast van het veld zit een ooievaarsnest. Een hevig verliefd stel met tientallen mussen in de onderverhuur.

Later zoek ik het spaanse woord voor lepelaar op ‘Espatula’. In het gesprek met de aardige Spanjaard valt het woord Extremadura. ‘Si,Si,’ .. de man duikt in z’n kofferklep en diept een stapel brochures en boekjes over dit schitterende vogelgebied op. Wij krijgen een drietal van hem. Hartelijk nemen we afscheid. De gastvrijheid laat ons blijven, stoelen buiten in de zon, lekkers op tafel, veel vogels om ons heen en boven het meer. We blijven we niet de enigen op dit terrein, alras komen er een stuk of vijf, zes campers de camperplaats oprijden.

• 

• 

Hot dogs

Het avondeten is nog even een dingetje. Wij verwachten hier wel een aardige gelegenheid. Heel dichtbij is de kantine van de sportclub, een Spaanse buur die de hele middag al aan het klussen is, te horen aan het geluid van een betonmolen, meldt ons, als hij de lege mortelzakken in de container gooit, dat we daar toch echt lekker kunnen eten. Wij lopen al een tijdje door diverse calles op niks af. ‘Muy bien signor’. ‘Gracias’. Helaas, er is wel een kinderfeestje aan de gang, maar geen keuken open. Volgende optie. De bar van het parkhotel. Een aardige signora had ons al het hoekie om gewezen en na een rondje rond het camperterrein staan we er dan toch voor. Het Parkhotel, prachtig gebouw in jaren 20 stijl. Niveau Hilton/Amstel in de stijl van des Indes. Daar zijn wij helaas niet op gekleed. We spreken onze voorraad aan. Hotdogs.