Van 2 – 4 mei
‘Toeristje’ dag één.
We gaan op de toeristische toer. De uiterste punten van de Algarve intrigeren.
We rijden naar Fortaleza de Sagres. Een fort stammend naar verluidt uit de 15e eeuw en gesticht als zeevaartschool door Hendrik de Zeevaarder. Gebouwd boven op de kliffen vormde het fort een natuurlijke verdediging. Helaas. Het fort is buitenom redelijk modern verbouwd. Weinig historische elementen zijn bewaard gebleven. Ook ‘het verhaal’ wordt minimaal op een eenzame plaquette aangegeven. Het kleine kapelletje is het enige redelijk authentiek gerestaureerde gebouw. De andere gebouwen zijn (nog) niet toegankelijk.
Eigenlijk betaal je toegangsgeld om een 4km. lange wandeling over de omheinde paden op de kliffen te maken. Niet erg hoor. Het is een prachtige wandeling met mooie uitzichten naar onmetelijke diepten en verre verten. Ook bordjes met welkome info over alles wat groeit en bloeit op de zoute kliffen. Her en der staan verwijzingen naar nu onbereikbare plekken waar ooit geschut heeft gestaan.
Buiten de omheinde paden staat op een enge punt een hengelaar. Zeker een bijzondere vergunning om hier te mogen vissen is de eerste gedachte. Op een volgende enge punt alweer eentje, kortom langs de hele wandeling staan geduldig een man of 12 met een hengeltje al dan niets te vangen. Hun uitrusting is opvallend. Allen hetzelfde pittoreske rieten vismandje en allen lijken gekomen op eenzelfde ouderwetse herenfiets die losjes tegen de omheining staat. Ach, leuk voor de bezoekers, het breekt de wandeling even moeten de fortmanagers gedacht hebben. De cynische man maakt een soort ‘ met behoud van uitkering opmerking ‘…
Hoe dan ook. De natuur is de beste verdediging. Dat hebben die ouwe fortbouwers goed begrepen. Ook onvoorspelbaar. Door de eeuwen heen is door de elementen midden op het terrein een kwetsbaar groot diep gat ontstaan met onder de rotsen een open verbinding met de zee.
Het is na het verlaten van het fort nog weer een stukkie over het immense parkeerterrein waar busladingen uit en in worden gehesen. We staan op een speciaal voor campers ingericht terrein. Grote parkeervlakken waar je ook de nacht mag doorbrengen. Plek zat, er kunnen er 100 staan. We tellen op dat moment 20, maar ’t gaat af en aan. Wij blijven. Boven onze volgende bestemming Cabo Sao Vicente zien we de zon in de zee zakken.
‘Toeristje’ dag twee.
Met ongelooflijke tegenwoordigheid van geest toets ik ’s morgens ‘markten Sagres’ in. Het is niet te geloven, het is deze vrijdag 3 mei gypsymarkt in Sagres. Herkansing. Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat…zou je denken….Op één of twee kramen na is alles kleding en wel van echt polyester. Ik schuif wat hangertjes uit elkaar. Leuk jurkje? Nope. De verkoopster zegt van wel en gaat van 15 naar 10 euro. Nee om de prijs hoef je het hier niet te laten. No thank you, I’m sorry but I really don’t like it. 7,50 dan..grrrrr. Ik wil ‘m niet! Twee voor 1 prijs dan…zucht…dan maar bot. We lopen door. Verderop graaf ik uit een berg textiel toch twee topjes op. Een mens wil wat kopen nietwaar. Ook de echtvriend. Twee polo’s voor bijna niks van het merk Ralph Lauren! Je meent het…En dat op de gypsymarkt haha. Op de terugweg nog even langs de Chinese winkel op zoek naar een koffiefilter. Weer nope. Wel een leuke ontmoeting met een Duitse oud zeeman en, je gelooft het niet, Tesselkenner. Getrouwd met een allerliefste Filipijnse die samen met mij op de foto wil. En wel onder haar net aangeschafte oranje parasol. Ze is 80 jaar.
Het is warm. Het water lokt, naar het strand, met aan de opgang een bijzondere door de eeuwen heen uitgesleten rotspartij.
Het keienstrand ligt vol met jonge Instagram types. Quasi nonchalant liggen ze op de keien met, dat dan weer wel, een boek. Bodyboard op de greep. De kunstenaar voelt zich hier niet senang. Het is warm. Het water lokt nog meer. Ik ga erin. Beste bruisende brekers. In de hoogste val ik om en kom quasi nonchalant omhoog en schrijdt waardig naar de geduldige man met de handdoek. Opgefrist.
‘ Toeristje’ dag drie.
Dag drie brengt ons naar Cabo Sao Vicente. Het uiterste puntje.
Ook hier busladingen, maar meer nog wandelaars. Rondom deze twee punten liggen ontelbare prachtige weidse wandelpaden. Als je nooit meer gevonden wil worden ligt hier je kans…wat een uitgestrektheid. Maar daar komen wij niet voor…..
Eerst naar de vuurtoren 
voor een ‘in de verte kijk’
En dan, vanwege de uitgelezen reclameslogan kopen we de ‘ Letzte bratwürst for America.
Tot de volgende blog. Ina&Harmen
Whoehahaha wat herkenbaar de Gypsy markt…..nee ik wil ‘m niet!!! Grrr….ik lach me rot!!! Vasthoudend volkje, ja….