We nemen de kortste weg.
Recht door zee met de Atlantic Ferries van Comporta naar Setubal.
Het is maandag 20 mei.
Ruim op tijd staan we bij de boot van elven die ons naar de overkant zal varen. Via Setubal zullen we naar Seixal rijden, waar we op de veerhaven de camper willen parkeren. Klinkt allemaal weinig spannend, maar vanaf de bewaakte parkeerplaats op de veerhaven van Seixal willen we Lissabon bezoeken.
We mogen als eerste de boot op. De roestige ouwe diesel container vrachtwagen voor ons wordt tot op het laatst opzij gezet. Beetje nors worden we tot helemaal vooraan gedirigeerd. Twee keer moeten we het kaartje laten zien. Was ons bij het kaartenhokje al meegedeeld. ‘Goed bewaren, je moet het waarschijnlijk meerder keren laten zien’. Voor € 22,50 (inclusief een kortingskaart voor een volgende overtocht) mogen we over. Het is prachtig weer en zo vooraan op de open boot hebben we ruim zicht. Vanaf het water heb je altijd een andere kijk.
Na de overtocht van ongeveer een half uur rijden we vanaf de veerhaven zo goed als meteen de drukke stad in en daar wilen we uit. Ik krijg weer mot met ‘haar’ van de navigatie. Zij wil een blokje afsnijden, ik zie niet in waarom. Mijn chauffeur volgt haar. ‘Dat moet je niet doen’, zeg ik nog, maar ’t is al te laat. Waar het hele blokje een half blokje wordt is de weg opengebroken….we kunnen er niet in. Rechtdoor, keren en terug naar de ‘grote’ weg, haar jammerende toon dat we wel het blokje om moeten negerend. Eenmaal op route vindt ze zichzelf opnieuw uit, is alles weer pais en vree en rijden we over de N10 langs, over, door ongelofelijke bedrijvigheid. ‘Een Decathlon, er is hier een Decathlon, wou jij niet nog een korte broek?’ De chauffeur scheurt het stuur om en rijdt de rotonde richting sportwinkel op. Ehh….Even Wikipedia spelen: We rijden het parkeerterrein op van een enorm commercieel centrum met daaromheen 140 winkels, 18 restaurants en een bioscoop. Kortom voor we een parkeerplek en de voordeur van de Decathlon gevonden heben zijn we een stief kwartiertje verder. De sportwinkel heeft de grootte van een fikse sporthal. Kleding 3x niks, wel van die compacte inschuifhengels waar echtvriend enigszins verlekkerd naar kijkt, maar ja die vergunning hè…vraagt en passant info over een kano (ver boven de prik, ik ga quasi nonchalant verderop in een rek rommelen) en vind, wat een gelukkie, bij het laatste schap toch nog een prima korte broek. We lopen nog een ronde door een enorme vierkante doos met superdesupermercado en veel eet en kledingzaken en dan exit. Op naar Seixal.
Gaat prima, kaartje trekken bij de parkeerautomaat en we rijden richting kade. Prachtig zicht. Stoelen buiten en koffie met pastel de nata.
Her en der verspreid staan welgeteld 4 campers met een eindje voor ons de stoere camper van Helmut en Johanna. Niet te missen. Hun namen worden luid en duidelijk aangegeven op ‘nummerplaten’ aan de binnenkant van de voorruit.
Na de koffie lopen we naar de terminal om alvast een kaartje te scoren voor de boot. Retour 2 pers. met de kortingskaart voor €9,60. Wel bijzonder dat we hier onder de rook van een wereldstad niet kunnen pinnen met onze bankkaarten. De geldautomaat in de terminal accepteert de kaart gelukkig wel.
Iets buiten de enorme parkeerplaats lopen we een soort natuurlijke pier op. Aan het eind staan een stuk of 8 mannen in opperste gezamenlijkheid te vissen. (Toch die hengel..) Sfeer zowel als omgeving doen plattelands aan. Gemoedelijk.
’s Avonds genieten we van een prachtig uitzicht over de Taag op een verlicht Lissabon.
Op naar Lissabon.
Het is dinsdag 21 mei en een stralende dag.
Met ongeveer 100 man/vrouw woon-werkverkeer, scholieren, toeri’s en andere Lissabonbezoekers zitten we op snelle voetgangers catamaran van half 10. Een half uurtje later lopen we via de Cais de Sodré, het drukke stadsverkeer in. Zonder enig plan. We lopen door de immense Mercado da Ribeira, de markthallen met food, food, food en naggeres food, naar een romantisch plein met schitterend in bloei staande Jacaranda’s en vandaar uit precies de verkeerde kant op.
Op eigen kracht toeristje spelen in deze wereldstad is toch teveel gevraagd. We lopen terug naar de Cais de Sodré. Veel studenten daar die voor Joost mag weten hoeveel bedrijven een toeristische toer aanbieden. Wat we zeker niet willen is in een tuktuk of op zo’n elektrische step. Geen nood, er blijft nog zat over. Met een plankaart met mogelijkheden in de tas gaan we eerst maar eens koffie met doen. Op de terrastafel spreiden we de kaart en bekijken de mogelijkheden. We kiezen om met een antieke gerestaureerde tram een route van een paar uur te doen door Baixa, het historisch (en winkel) hart van Lissabon en de middeleeuwse wijken er omheen.
Het is nog een hele tippel om bij het instappen te komen. De route uitleg door de studenten was op eigen Portugese wijze. Veel woorden, weinig adequaat. Onderweg zullen we nog een paar keer de weg vragen…zelfde laken een pak. Charmante Portugese eigenschap die breedsprakigheid. We zien alvast al heel veel van deze bruisende stad. Bij iefie en afie om via steeds weer een gezellig pleintje bereiken we het instappunt, (inderdaad tegenover het standbeeld, maar lang niet het enige, er staan er vele). Veel studenten zijn druk met ons toeri’s in de gewenste rij te manoeuvreren en kaartcontrole. ‘Yes,yes, we already have a ticket..’ Net een schoolreisje. Na een kwartiertje wachten komt de tram. Allemachtig prachtig. Een schitterend gerestaureerde wagon voor een behapbaar aantal mensen. Ruim plek. Oortje in. Taal Nederlands invoeren en synchroon met de trip krijgen we alle info. Kers op de taart is de geweldig aardige en bekwame trambestuurder. Het wordt een onvergetelijke rit. Volgens mij hebben we veel meer heuvels gedaan dan de 7 waarop Lissabon gebouwd is. Allemachtig wat een steile straten en zoooo smal. Ademloos genieten we niet alleen van de historie van de stad, maar ook van de manoeuvres van de trams en auto’s elkaar op de millimeter passerend in die smalle, maar o, zo gezellige straatjes.
Lissabon, een voor 200%levende stad. Bruisend, levendig en vooral jong! En ook al zou je ’t aan de onderstaande sfeerbeelden niet zeggen, overal in het straatbeeld zijn de jongeren sterk vertegenwoordigd.
Met een welgemeend obrigada(o) aan de trambestuurder stappen we een paar uur later verzadigd van indrukken uit de tram. Al zoekende naar een plein om ergens lekker te eten lopen we de paar uur zit stijfheid er weer uit. Waarom we in Lissabon bij een Italiaan gaan eten weet ik nog steeds niet, maar op dat moment zag het gezellig en goed. Viel vies tegen. Zouteloze hap, ook letterlijk. Leeg peper-en zoutstel op tafel. Echtvriend vraagt een andere, moeilijk, moeilijk…uiteindelijk krijgen we een zoutvaatje met nog een korreltje of 10 op de bodem..pfft. Naast ons zit een jonge Engelse te kieskauwen op een ander gerecht dan ze besteld had. Zoiets schept een band. Het bier was heerlijk, dat dan weer wel. Het dessert slaan we over.
Lissabon, een voor 200% levende stad, maar ook met in de smalle straatjes veel dieselauto’s in file langs de smalle stoepjes waarop, als het even kan een miniterras vol gezelligheid, waarop stevig gerookt wordt.
Over het beroemde grote plein, Praça do Comércio met als imposant middelpunt het standbeeld van Koning Josef de eerste te paard, lopen we naar de Taag om op de ruimte wat op adem te komen en bij te komen van alle indrukken. Bij het stadsstrandje lopen veel verkopers met zomerse waar. Wij worden aangesproken door een mooie jonge man met de armen vol zonnebrillen..helaas voor hem hebben wij die op en wel op sterkte..Dan vraagt hij ‘were are you from’….??? Zeer gereserveerd, maar toch beleefd antwoord ik ‘from Holland’. ‘I’m from Somalië’ antwoord hij. We staan wel open voor het gesprekje wat hij aanknoopt, maar blijven voor ons doen redelijk afstandelijk..letterlijk ook. Als we een paar meter bij hem vandaan zijn roept hij ons. ‘You are nice people, I want to give you something’. Hij diept uit z’n binnenzak 2 leren armbandjes op met in het midden een kunststof plaatje met een olifant erin gegraveerd. It’s a gift”. Dat wil mijn sociale echtvriend echt niet en trekt een tientje uit z’n portemonnee. ‘Thank you so much’…
Voelden we ons onveilig? Nee! Hebben we opgelet wat er om ons heen gebeurde? Nee! Ondanks onze gereserveerdheid waren we toch onbevangen en dit was nou typisch zo’n situatie waarin we afgeleid werden van de wereld om je heen. Was het een aardige gast? Verderop kijken we toch besmuikt onze tassen na. Niks aan de hand. Ja! Het was echt een aardige gast.
We kuieren verder door de benedenstad. In een ijssalon likken we onze vingers af bij een overheerlijk dessertijsje en dan beginnen we langzaamaan richting Cais de Sodré terug te slenteren. Er komt wat vermoeidheid in de benen. Kris kras lopen we en af en toe staan we even stil uit bij straatartiesten. De zingende zaag is onze favoriet. https://www.youtube.com/watch?v=tZAC7UNzxuw (’t filmpje is niet van mij, mislukt vanwege mensenmenigte). Het orgeltje met Hollandse liedjes bekoort ons iets minder.
Met een laatste blik op de kont van het paard met daarop Jose I uitkijkend over de Taag verlaten we de toeristenmassa.
We lopen in een rechte lijn naar de Cais de Sodré en doen een snelle shoptocht in de supermercado in de stationshal. Met de armen vol stappen we op de veerboot.
Het was een schitterende dag.
Tot de volgende blog, Ina & Harmen