Op Klif

With a view, 2 tot 11 april

Vlak voor Quartera is een prachtig gebied op de kliffen met uitzicht op zee en mooi strand daaronder. Daar willen we heen. De coördinaten kloppen niet helemaal, maar we komen er. Druk bezocht, maar we vinden een mooie ruime plek. Met uitzicht over een schitterend blauwe oceaan en vlakbij een strandopgang. Het weer is alweer zomers. Niets meer te wensen. Het is woensdag 3 april en we staan op Klif.

Aan deze schitterende kusten wordt wat afgebouwd. Zo ook hier. Dit nog ongerepte stuk ligt aan de rand van ontelbare torenhoge appartementencomplexen met aan de zeekant een hypermoderne boulevard. Langs de boulevard meerdere workoutplekken en veel koffietentjes en restaurantjes (overigens vrijwel leeg) omringd door palmbomen. Het lijkt erop of ze hier Dubai willen inhalen.
Om het contrast nog groter te maken is aan het andere eind van de camperplaats een kneuterige strandpaviljoentje.

We rekenen ons rijk en de volgende morgen vinden we op loopafstand onder een appartementencomplex een buurtsuper. Er is van alles te koop, maar eigenlijk ook niks. Voor de eerste nood prima en zo keren we met verpakt brood, chips enzo terug naar Klif. We zijn optimistisch zomers gekleed. Pietsie frisjes dat wel en de wind trekt ook nog aan. Voor we bij de camper zijn waait het zo’n stuk of 6. Witte schuimkoppen op de golven. Buiten zitten is zelfkastijding…

De volgende dagen blijft het weer instabiel. Regen en harde wind wisselen elkaar af. Een rondwandeling tussen de buien door eindigt toch met een nat pak. De wind is ZW. De pijnbomen aan de zeekant zien ook zo uit. Kaal en schuin gegroeid. Waait hier kennelijk vaker hard. Fietsen laten we nog even binnen. Tegen windkracht 8 optornen is geen lol aan. Binnen* vermaken we ons prima en op zee valt altijd wat te zien. De kiteurfers ‘vliegen’ voorbij.

*De camperbouwer mag zeer tevreden zijn. Alles functioneert uitstekend. Usb aansluitingen, koelkast, verlichting; de zonnepanelen doen hun werk. Geen omkijken naar…our tiny house on wheels is ook bij slecht weer een aangenaam onderkomen.

Het is zondag 7 april en het lijkt vandaag een totale binnenblijfdag te worden. Het regent pijpenstelen. Na de middag weet een waterig zonnetje door de buien te breken. In de benen met het luie lijf. We maken de rondwandeling nu de andere kant om en belonen onszelf met een zondagmiddagborrel. Het kneuterige strandpaviljoen is niet half zo kneuterig is als we dachten. Engelse eigenaren, tent vol healthy wealthy english people. Luid, druk, pietsie ordi, ietsie aangeschoten maar wel heel erg aardig. Contact maken gaat als vanzelf. De meesten hebben een huis hier in een dorp even verderop. Ik weet niet waarom, misschien komt het door de ‘haircut’ van één van de mannen, maar ik krijg zomaar een profvoetballers gevoel. De bediening is allerliefst, aardig en voorkomend zoals bijna overal hier in Portugal.

Het weer is verbeterd, maar het waait nog steeds flink. Om de actieradius wat te vergroten pakken we toch maar de fiets. We rijden we over de boulevard naar, ja naar waar eigenlijk. Gewoon maar rechtdoor. De kleurrijke en authentieke vissershaven van Quarteira blijkt totaal omheind. Beschermd tegen toeri’s of wat?

Het uitzicht is op de boulevard met appartementencomplexen over minstens 2,5 kilometer En, wat je niet ziet, achter elkaar soms 6 rijen dik. Wel ontdekken we in de buurt van de haven een paar ‘echte eettentjes’. Het oude centrum oogt gezelliger dan de boulevard. Toeristische winkeltjes wisselen elkaar af met dure merkzaken. We fietsen terug naar de moderne boulevard. Aan de zeekant strandtent na strandtent….Eigenlijk vinden we dit niks. Op de camperplaats staan we in een nog ongerept stuk natuur. Hoe lang nog. We horen dat er niet gebouwd mag worden op bepaalde stukken, maar men lijkt daar niet veel vetrouwen in te hebben. Wij zien in ieder geval de torenkranen aan alle kanten oprukken. Jammer.

Dinsdag 9 april en wasdag. Het wordt zo langzamerhand tijd om de waszak leeg te maken. Niet zo interessant da’s waar, maar toch….aan de drukke verkeersweg waar je Quarteira binnenkomt zijn kleine bedrijfjes gevestigd. Tegenover een enorm marktplein/parkeerterrein/municipal camperterrein is de selfservice wasserette, daarnaast Mojo’s English breakfast, coffee and tea. Een Italiaans annex frango (kip) annex takeaway restaurantje. Er staat 50 op het verkeersbord langs de weg, maar dat hebben we er nog nooit iemand zien rijden. Over de stoepen van Portugese kinderhoofdjes (over de weg durven we niet) fietsen we naar de wasserette. Kind kan de was doen. De tijd doden we op de Franse terrasstoeltjes bij Mojo’s waar we een large americano (normale zwarte koffie) nemen. Leuke Engelsen die dit runnen, maar gaan wel met een half uur dicht. In deze verder weinig inspirerende omgeving kijken we naar ,inmiddels, de droger aan het werk. Resultaat mag er zijn. Brandschone was. Terugfietsend over de kinderhoofdjes komen we langs de rotonde waar we eerder enorme in plastic verpakte figuren zagen. Ze zijn nét uitgepakt. Blijken van polyester gemaakte vrouwenfiguren in vroegere klederdracht bezig met de was. Gemeentewerken is er met een man of 10 maar druk mee. Spitten, zagen en andere zaken. Onder toeziend oog van een paar foto’s nemende bureau types. Harmen spreekt de meest ‘snelle’ aan. Ja hij spreekt Engels en wil graag uitleg geven. Vriendelijk stelt de man zich voor als the prefect of this councel… ‘Ah’, zegt de echrvriend, ‘ dat dacht ik al, ik zag het aan ‘your uniform’. Gelukkig heeft deze ‘wethouder’ met puntschoenen en bijpassende snelle outfit gevoel voor humor. Lachend vertelt hij dat de voorstelling op de rotonde refereert aan de bron die hier heel vroeger was. De vrouwenfiguren met wasmanden staan symbool voor de mensen (vrouwen) die uit de wijde omtrek hier naartoe kwamen om de was te doen.

De gypsymarket, die moet je gezien hebben zegt men en om men terwille te zijn roetsjen we het klif af. En passent groeten we een camper met een Nederlands kenteken. Hé, de camper stopt en rijdt achteruit. Fietsen ook in z’n achteruit….t’Kannie wáár zijn, maar dat is het wel. In de fraai paars/roze gespoten bus zitten Johan en Liliane, bekenden van ons en (oud) eilandgenoten. Zij staan hier al een week. Hun toch wel opvallende camper hebben we wel gezien, maar wisten wij veel…Laatst wel iemand zien fietsen die op Johan leek. Maar ja, iedereen heeft een dubbelganger toch? Joh..wat een toeval. Uiteraard lopen we met hen mee terug. En na een tijdje staand kletsen en camperbezichting doen we gevieren koffie bij BJ’s strandtentje en praten bij over onze levens. Héél bijzonder en héél gezellig. Daar kan geen gypsy markt tegenop.

’s Middags een stukje fietsen, nu wat verder. Voorbij aan de boulevard en omheinde vissershaven. Naar daar waar gewone mensen aan het strand niet zo gewenst zijn…steeds worden we daarvan weggevoerd..uiteindelijk via de achterkant van een enorm hotel fietsen we de jachthaven van Villa Moura op. Geen woorden voor. Wat. Een. Luxe. Miljoenenjachten in overvloed. Ik ben bang dat wij met openhangende mond op onze vouwfietsen de grootste bezienswaardigheid zijn. Nog meer eettenten en nog meer boetieks. Lux, lux, lux. Het zal aan ons liggen, maar er lijkt niets van deze luxe uit te gaan. Boten liggen te liggen. Terrassen voor nog geen kwart bezet. Boetieks met verrekte weinig klandizie en een overvloed aan strak geklede horeca jongelui. Zoveel per terras dat je aan je water voelt dat ze ‘niks’ verdienen. Bij navraag klopt dit. Ongeveer 5 euro per uur. Tot zover Villa Moura.

Eigenlijk zijn we toe aan een volgende plek, maar het weer zal verbeteren. We tekenen nog een stranddagje bij op Klif. En jahoor, een prachtige volgende dag. Voor onze camper doen we eerst een zonnig koffietje met Johan en Liliane. Getver…Net als we de ‘afdaling’ naar het strand willen beginnen steekt alweer die scherpe harde koude westenwind op. Dat gaat ‘m niet meer worden vandaag. Nog even gedag zeggen en dan ‘riemen vast’. We gaan om een nachie op de van alle faciliteiten voorziene camperplaats municipal van Quarteira.

Het is donderdag 11 april.

Morgen gaan we verder.