Van Evora naar Tavira

Vanwege digitale onvolkomenheden wil het met plaatsen van blogs niet zo vlotten. Maar nu dan toch…Ina

Van 26 op 27 maart. Een etmaal ergens onderweg.

Via een tussenstop in werelderfgoedstad Evora rijden we over provinciale wegen naar de Algarve. We stallen de camper op een mooie stadscamperplaats en lopen naar de ommuurde binnenstad. Het is nog een hele tippel, maar dan heb je ook wat. Tenminste als je niet van de sokken wordt gereden door het vele verkeer. Smalle straatjes en heel smalle stoepjes, met van die leuke ongelijke Portugese kinderhoofdjes. Enfin, de aanhouder wint en zo belanden we op het oergezellige Praca do Giraldo. Oftewel het plein van Giraldo.

http://www.visitevora.net/en/giraldo-square-praca/

Het lijkt volop zomer. Iedereen zit buiten te eten. Het is 26 maart 7 uur ‘s avonds en het is 23 graden.

We prikken graag een Portugees vorkje mee. (Met dank aan een Duitse toerist die ons ziet martelen met google translate. Hij overhandigt ons een menukaart. De achterkant is in het Duits, lachen, wij sukkeltjes, nooit gezien.)

Alweer een stralende volgende morgen.

Camper startklaar maken. Legen, lozen, vullen, al zulks is mogelijk op deze plek. Geweldig. Water is hier voor iedereen. Van camperaars tot automobilisten die snel hun waterflessen willen vullen. Zo ook voor de arme mensen die aangewezen zijn op dit soort voorzieningen. We zagen in de stad al (te) veel daklozen. Hier komen nu op een schamel paard en wagentje met man vrouw en kindertjes hun watervoorraad aanvullen. Zo sneu, een schril contrast met een aantal camperaars die glashard hun mobiel huis naast de kraan zet en doodgemoedereerd de auto wassen.

Harmen leent een bezem op een steeltje van een aardige Portugees en met een klein emmertje water is de voorruit weer insectvlekvrij.

Een leuke ontmoeting net als die met de jonge Brit die Harmen met een ‘hey sprintererman’ begroet. Een gemoedelijke uitwisseling van persoonsgegevens en en passant geeft hij nog wat leuke adresjes. Dan verdwijnt de jonge Brit in zijn redelijk ouwe sprinter richting homeland.

Ergens onderweg staan om de 25 meter telefoonpalen met on top een prachtig ooievaarsnest. Helemaal mooi is dat op vrijwel ieder nest een ooievaar zit. Ooievaarstoekomst verzekerd.

Ergens onderweg rijden we 3x over een rotonde. ‘Zij’ (synoniem voor navigatie) kent het hier niet. Nou, wij ook niet. Dusss nog nog maar een rondje, de chauffeur roept vertwijfeld ‘waar moet ik nou heen’ en de bijrijder roept minstens zo vertwijfeld ‘ik ben hier ook noog nooit geweest hoor’. Op goed geluk rijden we door smalle straatjes van het dorpje. Pfft ‘t geluk is goed.

Ergens onderweg staan we voor een eenzaam stoplicht met zicht op een viaduct dat letterlijk en figuurlijk niet van gisteren is. Het viaduct heeft 1 smalle rijbaan. Erachter a long and winding road.

• 

Door prachtige natuur bereiken we uiteindlijk ons doel. Het natuurgebied voor het Ilha de Tavira. Prachtig getijden gebied. Lijkt op de Slufter.

Het is woensdag 27 maart. Hier redden we het wel een tijdje.

Tot de volgende blog, Harmen en Ina