Industrieel – Alledaags – Monumentaal
Als vrije vogels zwerven we een kleine twee weken rond onder de rook van Sines, tussen zee en meer. Beeldbepalend en van verre zichtbaar zijn de torens van de niet meer in werking zijnde (steenkool) electriciteitscentrale. Wat ons betreft een prachtig industrieel monument.
Eerst verblijven we een dag of vier op de boerderijcamperplaats ‘Quinta do Rossi’. Het is
Donderdag 16 april 2022
en ik maak een morgenwandeling over het erf van de boerderij. Gisteren namiddag kwamen we hier aan. Vriendelijk welkom geheten door Elena, moeder van de zoon die op hun bedrijf deze camperplaats aan het opzetten is. Alles eco en heel inventief en idealistisch. Veel jonge mensen hier, surfers veelal Duits. Ze lijken op de quinta een vaste verblijfplaats te hebben, met een gezamenlijke koelkast in de gemeenschapsruimte.
We mogen sla uit de moestuin plukken, er staan kweekpotten met allerlei planten en miniboompjes, er zijn zwijntjes die ons oude brood mogen. In de verte liggen de bergen in oostelijke richting en 4 km. westwaarts is de zee. Het is hier prachtig.
We spreken één van de andere min of meer vaste bewoners, een vriendelijke ‘midlife’ veertiger..’Kunnen we hier naar zee fietsen? Het antwoord is ‘doch, ziemlich flach’. Maar of het zand grind of iets anders is ? De Zwitser haalt z’n schouders op en meer komt er niet uit. Wel is hij een keer op Texel wezen mountainbiken toen hij een vriendin in Haarlem had, maar dat is heel lang terug. Hier fietst hij niet. De andere ‘vaste’ bewoners ook niet.
We stappen op de fietsjes en slaan de eerste de beste zandweg in. Van de ‘grote’ weg wil een kwetsbaar mens heel snel af vanwege heel erg veel heel erg snel verkeer! Het wordt 4 kilometer mountainbiken op vouwfietsen over, naar Portugese begrippen, vlak terrein. Wij denken daar iets ander over, maar we kunnen het! Voorlopig dalen we.
Het door google earth beloofde zandstrand is er niet. Wel een aantal golfsurfertjes. Het is opkomend tij en alleen bij eb blijkt er, zo horen we later, een strookje zandstrand te zijn.
Enfin, lichaamsbeweging hebben we in ieder geval vandaag weer gehad. Ik maak een filmpje van de spectaculaire golfsurfertjes en een foto van in de verte net zichtbare havenstad Sines. Dierbare herinneringen komen boven.
Op de terugweg, grotendeels lopend, of liever gezegd ploegend naast de fiets stoppen we even bij de akkers die ingezaaid zijn met lupines en klaprozen. Alle grond hier wordt benut. Het is een prachtig gezicht.
Het laatste stukje over de grote weg leidt ertoe dat we de fietsen gedurende de dagen die we op de quinta verblijven niet meer zullen gebruiken. Een tegenliggende vrachtwagen rijdt zo hard langs ons dat m’n petje van de schrik afwaait. ‘Jammer dan’ denk ik in een flits en houd het stuur stevig vast. Mijn lief, achter me rijdend, is gestopt en weet het petje te redden.
De rest van de dagen hier doen we niets! We zetten de luifel op en genieten van de zomerse dagen in deze landelijke omgeving. Eén van de jongere vaste bewoners en medewerkers (mijn eigen alleskunner heeft deze aardige gast ook tot alleskunner gedoopt) verzet hier, tegen gratis verblijf, bergen werk. Van tegelzetten tot erfonderhoud. Hij komt langs met de mededeling vanavond zijn bar geopend is. Dat is leuk. Deze alleskunner heeft elders op het terrein een soort beachclub gerealiseerd. Oude caravan, bar ervoor met een paar krukken, wat stoelen in een kring op een hoop zand met in het midden plek voor een kampvuur. Dit alles met een minimum aan middelen. Uiteraard zijn we van de partij. En, deze alleskunner blijkt ook nog professioneel bartender en mixt vaardig cocktails die gretig aftrek vinden. Het is gezellig en ongedwongen, een prachtige avond en volle maan.
De surfjeugd, nou ja jeugd, ze lopen aardig tegen de dertig, komt pas laat in de avond naar het vuurtje. Ik zit daar inmiddels ook en ben prettig in gesprek de midlife Zwitser (deze avond houthakker en vuurmaker) en een jong zwitsers stel, dat met een goed onderhouden mooie oude hymer uit 2004 en twee raskatten onderweg is. De ‘jongeren’ schuiven zonder boe of bah rond het vuur, hebben in een split second hun telefoons voor hun neus en tonen elkaar de afbeelding. Ik gooi een kwinkslag (of was het een sneer?) in de groep. De midlife Zwitser verdedigt ‘de schermen’ met de opmerking dat één van de schermneuzen een kunstenaar is…met twee bellen wijn in het lijf wordt het hoogste tijd om dit toneel te verlaten…
Als we teruglopen vinden we Elena zittend op de bank voor in de gemeenschapsruimte. Elena, mooie vrouw, bezorgde moeder en hardwerkende spil en motor achter dit door haar zoon opgezette ideaal, zit te wachten totdat de bar gesloten is. Dan zal zij het hek aan het begin van de oprit sluiten. Het loopt tegen twaalven.
Het is zondag 18 april 2022
Op aanraden van een van een aardige duitse buurvrouw rijden we naar Sao Luis, 20 kilometer verderop. Er is daar een gypsy market. Altijd leuk. Sao Luis ligt aan de overkant van de berg. Veel scherpe Z-bochten op de route, daar is mijn chauffeur niet dol op, maar we komen er. Maar dan…. we rijden in het dorp heen en weer en vinden niets. We stoppen bij een bushalte. Een aardige Engelsman stapt uit de groep en staat ons vriendelijk te woord. ‘Nee geen gypsy market’, het is dan wel de derde zondag van de maand, (zo worden de markten aangekondigd per plaats) maar het is eerste paasdag.
Het kwartje valt. We zijn in Portugal, familieland bij uitstek. De markt is afgelast. We rijden een andere en betere route terug en besluiten dan maar een bezoekje te brengen aan Porto Covo, of, zo je wilt, klein de Koog. In de Dorpsstraat aldaar is het een levendige boel.
Aan weerskanten zijn eetgelegenheden en winkeltjes maar het is een lieflijk dorpje. Aan het eind van de dorpsstraat is een uitzichtpunt, miradour, op de prachtige kust.
En ja ook hier zicht op Sines. We rijden terug en ons besluit staat vast. Morgen rijden we naar ‘het meer’.
Het is maandag 19 april 2022
als we rond enen aankomen bij Baragem de Morgavel. Het stuwmeer dat het koelwater verzorgde van de genoemde elektriciteitscentrale. Net als drie jaar terug zijn we terecht gekomen in wat een schilderij van mijn kunstenaar zou kunnen zijn. Het is een stralende dag en het is er heerlijk. Er staan wat campers, maar ver uit het zicht. Staan we hier nu clandestien? We weten het niet, deze vraag zal tijdens ons verblijf meerdere keren door medecamperaars gesteld worden, maar controle van deze of gene is hier niet aan de orde.
Vrij en rondom in de natuur. Totdat voor de verandering het weer verandert. We wandelen nog een eind, het is al frisser en zien in de verte de bui aankomen.
We moeten weg voor eigen, zo niet camper veiligheid, er is veel regen voorspeld, de kans om daarna in de klei weg te zakken is niet ondenkbaar.
We rijden naar de camperplaats vlak onder de torens aan praia de Sao Torpes, prima plek, enerverende plek ook. Dit is een bij jong en oud zeer bekend surfgebied. De mix van mensen en hun campers kan nergens groter zijn dan hier. Leuk om te zien, maar voorlopig even niet want het gaat me een partij plensen, niet normaal. Het is rond vijf uur s’morgens als ik een drup op m’n hoofd voel. Meteen rechtop. Het water komt binnen langs een kastdeurtje. Geen idee hoe, het plafond is droog. Inhoud snel op tafel, handdoek in de kast en eerst maar verder slapen. Morgenochtend zien we verder. Dan blijkt uit het kastje er excact er tegenover ook water te komen. Het matras is nattig, maar erger, ook het plankje waarop m’n telefoon ligt. Niks aan de hand gelukkig. Dekbedden opgerold, kleding in tassen en ook in deze kast maar een handdoek gelegd. Vol verbazing bestuderen we de ‘lekplekkken’ en het kurkdroge plafond en dakluik, je zou denken dat het daar het vandaan zou komen. We komen er niet uit. Voorlopig regent het bellen water en rijden we om het voltage een boost te geven (zonnepanelen werken niet optimaal) een stuk langs de mooie kust waar we niks van zien. Zee en lucht, het ziet allemaal grijs van het water.
We rijden naar de intermarché, de serviceplek voor vrijbuiters. Na de nodige werkzaamheden doen we als zovelen, we lunchen alvast onze warme maaltijd. Intermarché staat er hier bekend om. Frango, (kip) met salade naar eigen keuze, rijst en/of batatas. Een bord vol. Met z’n tweeën halen we het tientje nog niet eens. Het smaakt voortreffelijk. Meteen maar boodschappen doen, het is eindelijk droog, maar de dag is voorbij en we rijden terug naar de camperplaats aan het strand. Mijn eigen alleskunner klimt op het dak en constateert een miniem scheurtje in de kit van het dakluik. Hij repareert dat met succes! De kastjes kunnen weer ingeruimd.
Het is zaterdag 25 april 2022
De dag van de anjerrevolutie waar we niet veel van merken, maar vanaf nu wordt alles beter. De zon blijft schijnen, de temperatuur gaat omhoog en wij genieten de komende dagen van de omgeving van het meer met het kraakheldere zuivere water en de natuur rondom. Pure rust, om tegen de avond weer naar de camperplaats aan het strand te vertrekken waar we buiten zitten met een glaasje lekkers en ons vermaken met de handigheid van onze overburen. Er gaat zoiets aardigs uit van het simpele huisje dat ze met ziel en zaligheid verzorgen.
Of we maken strandwandelingen om de zon achter de terminals van Sines te zien verdwijnen. De camperplaats op zich is niets bijzonders, maar de ligging en sfeer maken dit een unieke plek. Waar we ook zijn, de camper is ons thuis.
De stroomvoorziening van de zonnepanelen blijft ons zorgen baren, of zijn het de (huishoud) accu’s, ’t zal van tweeën één zijn.
Een rondje om is behalve leuk dus ook nuttig
Het is woensdag 27 april 2022
Koningsdag in Nederland. Facebook toont een filmpje van het Wilhelmus gespeeld door leden van het Texels fanfarecorps vanaf de ’toren’ in Den Burg.
Wij rijden vandaag richting Cercal, een heel aardig dorpje waar we de camper even plekken om bij de plaatselijke chinese winkel een raam/zonnepanelen-wisser te scoren (oude in tweeën). Dat zijn zo van die dingen.
Teruglopend valt mijn oog op de electriciteitsvoorziening. Bovengronds. Overal. ‘Er loopt altijd een draad door je beeld’ verzuchtte een medecamperaar laatst bij het willen fotgraferen van ‘de bloedmaan’, wat mij overigens niet lukte. Er wordt wat afgeknoopt in dit land.
Het ene knooppunt is het andere niet. Fotogeniek is het wel.
Ons doel is een stuwmeer verderop, gewoon om eens te bekijken. De rit erheen voert ons door prachtig landschap. Zie In het voorbijgaan
Daar aangekomen kunnen we een heel eind richting het water rijden, maar het is oppassen geblazen, de grond is vrij zacht. Dat wordt ons ook gezegd door een vertrekkende portugese camperaar.. her en der staan wel personenauto’s van vissers.
We vinden een plekje waar we de stoelen buiten zetten en koffie doen met croissant. De natuur om ons heen is prachtig en verstild. Het water daarentegen veel is veel minder helder dan ‘Morgavel’, het is ook niet onze bedoeling hier te blijven. Veel foto’s verder rijden we terug naar onze stek aan het meer. We blijven er nog een paar dagen…een mens heeft niet veel meer nodig….
Gedurende de twee weken die bij het meer doorbrachten hebben veel soorten weer gehad, maar toch, de meeste dagen was het ronduit zomers.
Het is maandag 2 mei 2022
als we vertrekken. Maar eerst zijn daar nog de alledaagse huishoudelijke noodzakelijkheden.
We rijden niet ver, een kleine 40 kilometer noordwaarts. Onderweg krijgen we een heftig zware bui op ons dak, maar aangekomen op de plaats van bestemming breekt de zon door, het wordt nu echt zomer, hoogzomer! Op voor een kleine twee weken aan een van de mooiste stranden (vinden wij) van Portugal, Praia da Comporta op Peninsula de Troia, beetje Texelgevoel. Tussen strand en wad.
Daarover meer in de volgende blog, Ina & Harmen
Heerlijk reisverslag, jullie genieten volop zo te zien!
Vóór ons was Portugal ook een fantastisch camperland. Vooral het binnenland is nog zo traditioneel.Maar de kust onder Porto trok ons het meest. ♂️
Hoop dat jullie dagen nog steeds verrassend mogen blijven.
Vooral heel véél plezier en lieve groet van ons uit Schagerbrug.♀️
Dank en ja, we genieten van dit mooie land. Zoals aan het eind van de blog staat waren we Comporta, prachtige stranden en hoogzomer. Erg warn dus de verkoelende zeewind was welkom. Langzaamaan gaan we hoger op..liefs van ons..