Dit is wat we zien als we de bocht om rijden
op het smalle zanderige, stenige weggetje dat ons leidt naar Camping Car Park Algarve.
Een beetje aarzelend nog rijden we in de aangegeven richting, meestal staat de receptie vooraan, zo niet hier. Uit het kantoortje komt een mooie jonge vrouw die zich voorstelt als Romy, de conversatie is in het engels, Romy doet niet moeilijk, we spreken gewoon één nacht af, boter bij de vis, het kenteken wordt genoteerd, er zijn plekken genoeg, we hebben het uitkiezen.
Het is vrijdag 25 maart 2022
We kiezen een prachtig plekje aan de achterste rij van het terrassen-terrein, met zicht op Armaçao de Pera en typische Algarve skyline voor ons en ongereptheid van de natuur in ‘onze achtertuin’.
Met een amandelboom op het erf. De hop hopt, te snel om te fotograferen, vrolijk in het rond.
We hebben dan wel zicht op zee, en het bordje praia staat leuk bij het konijnenpaadje om een stuk af te snijden richting dorp, het blijft toch een aardig stukkie stiefelen en is lang niet ‘gelijkvloers’. Het is een fikse afdaling om op zeeniveau te komen, fietsen wordt ‘m niet, een mens moet ook weer omhoog.
We dalen af tot het begin van het dorp en wandelen door de hoofdstraat waar we ons, nu van onder naar boven, vergapen aan de immens hoge appartementencomplexen. Giga. Het strand is op een enkele wandelaar na leeg, de zee oogt koud. We lopen de boulevard een eind op. Toeristenwinkeltjes met bling, bling, eettentjes, kortom een boulevard. Bij een gerestaureerd kapelletje op een pleintje, zakken we even op een bankje en kijken over zee en strand. Verder in oostelijke richting zien we ‘puurder’ duin en strand. Fijn, dat zoeken we later op.
We lopen dezelfde weg terug, vinden in een zijstraat op een achterafje een pleintje met een pasteleria en pakken het zonnige terrasje, alleen er komt niemand. ‘Volgens mij moet je het halen’. Mijn lief loopt naar binnen en komt terug met, ‘geen woord over de grens, maar het komt eraan’. Mijn lief spreekt alle talen van de menselijkheid. Een jonge portugese vrouw gekleed in een dikke gebreide korenblauwe trui serveert ons heerlijke verse koffie en pastel del nata. Mijn vest hangt inmiddels over de leuning.
Het weer blijft echter instabiel. We zitten zoveel mogelijk buiten, maar een maaltje buiten klaarmaken is ons slechts één keer vergund. Het regent af en toe behoorlijk en de wind is hard en koud en kan zomaar van de andere kant komen.
Geen punt, we draaien ons tiny house on wheels gewoon naar de andere kant, we hebben een mooie ruime plek.
Inmiddels weten we dat Romy en Elodie Françaises zijn die samen met hun gezin hier zijn komen wonen en dit plan hebben gerealiseerd. Samen met hun echtgenoten die naast hun ‘gewone’ werk op de camperplaats allerlei klussen klaren, hebben ze het grondstuk aangekocht, nodige vergunningen weten te verkrijgen en zich gedurende twee jaar een slag in de rondte gewerkt. Met veel inventiviteit en creativiteit hebben ze een aangenaam prettige sfeer weten te creëren.
De omgeving verkennen we met de auto op donkere dagen.. het kapelletje op de rots in zee in het nabijgelegen Porches en ook de stranden en het mooie vogelgebied aan de oostkant van Armaçao de Pera. Weinig lol aan, maar we weten het nu te vinden. Jammer genoeg zullen we er niet meer komen. Op de zonnige dagen, en die zijn er zoal gezegd heus, is de wind wel zo hard dat we ervoor kiezen in de luwte van de camper blijven in plaats van ons te laten zandstralen.. en hebben dan leuke gesprekken met buren, beleven een carob presentatie (producten, in dit geval hele lekkere gezonde chocolade van carob ipv cacao, van johannes broodpitmeel, de johannesbroodbomen vol peulen zie je hier overal.) We gaan gezellig om de koffie bij in de buurt wonende oud Tesselaars. De broodnodige beweging halen we, naast een kilometer of twee afdalen en retourklimmen heen en weer de supermarkt, uit wandelen op de overvloed aan paden en weggetjes met mooie vergezichten in de omgeving van de camperplaats. Al fantaserend wat te doen met het prijslot dat ons deze keer ongetwijfeld ten deel zal vallen.
Na een heel plezierig verblijf en laatste regendagen bijgeboekt te hebben, vertrekken we op een zonnige dag in westelijke richting. Ons doel is de ‘nieuw’ opgezette camperplaats in Parchal, een plaatsje in de buurt van het mooie dorp Ferragudo en grote stad Portimao. Op zoek naar..ja naar wat, dierbare herinneringen aan drie jaar terug?
Het is woensdag 6 april
De berichten waren niet heel geweldig, maar de camperplaats overtreft onze verwachtingen in negatieve zin, het lijkt wel een vuilnisbelt. We rijden het terrein op, kijken elkaar aan en zijn de zin om op de fiets de omgeving te gaan herverkennen op slag kwijt. We laten de herinneren de herinneringen, we gaan…
..eerst nog inkopen doen bij de vlakbij gelegen Lidl. Bij ‘het brood’ treffen we een Nederlands echtpaar dat hier al jaren woont..Mijn sociale echtvriend spreekt hen aan op eventuele kampeermogelijkheden…zij weten het niet, ik duik weg achter de broodsnijmachine als ik de vrouw hoor zeggen dat camperaars ‘ al ons water opmaken’..Ze doelt op de service mogelijkheden voor campers die diverse supermarkten en tankstations bieden…Huh, ik denk aan de vele gesprekken met evenzovele camperaars, die zijn zich veelal heel goed bewust van het tekort aan water, ik denk ook aan de all inclusive golfresorts- en banen. Sproei installaties all over, ook over de aangelegde bloemperken…ik snij nog maar een extra brood.
Op het Lidl parkeerterrein staat inmiddels een tweetal campers naast onze sprinter, hun eigenaren zijn met elkaar in gesprek, telefoon bij de hand. Wat denk je wat.., terwijl ik op m’n kop in de koelkast hang met de boodschappen, heeft mijn sociale echtvriend contact gelegd..hij roept mij erbij en ik sla op aanraden van één van hen het adres ‘Praia do Alamao’ op in m’n telefoon. Deze camperaar staat er al 10 dagen zonder problemen.
Daar gaan we dus heen! En krijgen daar aangekomen een aha erlebnis…. Drie jaar terug zijn we hier op een regenachtige dag wezen kijken, vonden het een verlaten desolate, donkere plek. We wandelden er een tijdje rond en zijn toen vertrokken, maar nu….
Nu vinden we onder blauwe hemel een zonnige plek vol met campers. Van jong tot oud en velerlei pluimage. Het valt niet mee een plek te vinden, maar we het lukt. We blijven. Zicht op zee. Het strand op een paar minuten down hill. Wel met bergen ietwat stinkend zeewier, maar mag ‘m de pret niet drukken. Met een fles wijn en maaltijdsalades luiden we de dag uit. En doen er morgen nog zo een….
Dit is dus een gedoogplaats, maar naast de ‘vuilnisbelt’ plek is er in de wijde omtrek geen echte camperplaats meer te vinden.. we weten, althans wisten, er meerdere, die zijn allemaal opgedoekt tijdens corona. Toch wel een gemis.
‘Nature calls’, dat geldt ook voor campers. Het is nog steeds mooi weer, maar we moeten verderop. We kiezen voor iets ‘meer verderop’ en rijden westelijke richting, laten de dichte kustbebouwing achter ons en strijken neer op de camperplaats in Figueira. ’t Is even wennen zo’n klein park met iele plekken en gelegen in een rommelige omgeving, maar de ontvangst is allervriendelijkst. Alles is er en het plaatselijke restaurantje ligt er tegenover en heeft een heel aardig terras.
Het is vrijdag 8 april
We zijn er vroeg in de middag, tijd zat om er op uit te gaan. We pakken onze tassen en lopen op advies van onze nieuwe duitse buurman richting strand. Beiden hebben we een andere richting in ons hoofd. Klein debatje en ik win, want ik heb googlemaps. Zoals in een eerdere blog al vermeld, ‘google weet ook niet alles’, nou google weet hier echt helemaal niks…we klimmen en klimmen, tot het punt waarop een lokale wijsneus met koeienletters op de weg die we denken in te moeten gekalkt heeft, ‘NO BEACH ACCES’! Natuurlijk lopen we er wel, op niks af.. we zijn kilometers uit de buurt van het strand..vanaf de hoogte bezien we de dorp en camperplaats.
We gaan terug.. de klimmende heenweg op teva’s lopen ging goed, de dalende terugweg gaat aanmerkelijk minder, je tenen glijden voor je zolen uit.. de bergschoenen moeten toch maar uit de kast.
We leren snel hoe wel op het strand te komen, onze duitse buurman geeft de naam van de app ‘komoot’, voor al uw sportieve routes. Weliswaar bedoeld voor hele echte diehards, maar is ook voor gewone mensen wel handig om de weg te zoeken. Al was het maar vanwege de in procenten aangegeven hoogteverschillen.
Op Praia da Figueira zul je geen windschermen, koelboxen en wat dies meer zij tegenkomen. Wel komen er vanuit vele hoeken en gaten en vanaf duizelingwekkende hoogten wandelaars. Wij volgen de makkelijkste weg, het is een prachtige route.
Na de wat de laatste ‘strand’ wandeling bleek, (en ik durfde snel, snel ‘door’ ) ruimen we de rugtassen op en lopen voor een ‘zomibo’ naar het terrasje tegenover de camperplaats. Onze engelse buren, althans, hij opgegroeid in Zuid-Afrika /Rhodesie, zij in Liverpool, waar ze tot voor kort woonden, zitten in een luw hoekje aan een ‘sagres’. Dat heerlijke portugese biertje. We schuiven aan en volgen hun voorbeeld en verbeteren langzamerhand de wereld. Dat gaat nog beter als onze leuke duitse, enigszins excentrieke en slimme buren de hoek om komen en een tafeltje naast ons pakken. De toestand in de wereld wordt uitgebreid besproken. Het bijzondere is dat dit clubje mensen, afkomstig uit diverse windstreken, hetzelfde sociaal maatschappelijke inzicht en wereldbeeld deelt. Dit waardevolle moment schrijven we bij!
Een paar huizen verderop zit een hippe pizzeria. Zo leuk te zien hoe jonge mensen in dit ‘grijze’ dorp iets nieuws beginnen. Het is er gezellig, maar wij doen een ’take away’ en laten het ons ’thuis’ heel goed smaken.
En toen begon het ook hier zachtjes te regenen en toen harder en harder. We maken een omgevingsrondje met de auto en rijden naar praia da Ingrina waar we drie jaar terug leuke ‘vrije’ tijd hadden. Uiteraard geen camper meer te bekennen, de zee is ruw, maar de omgeving nog even prachtig. Dit is eerlijk gezegd toch wat we missen, het in de natuur zijn.
Onderweg komen we ook weer ‘verboden in te rijden voor campers’ tegen. De eigenaar van het kleine grondstuk (er is maar plek voor 20 kleine campers en niet meer dan mijn echtvriend ‘een gat in de grond’ noemt) waar we nu staan, kreeg te horen dat hij moet sluiten, de grond zou een agrarischse bestemming hebben. Met succes protest aangetekend, maar toch..dichter bij de kust is een jong stel op een braakliggend stuk grond naast de Lidl een camperplaats begonnen, ze doen hun best, maar….
Nu we toch ‘on the road’ zijn, een stop bij immense pottenbakkerij, althans het verkooppunt. Ogen tekort, serviesgoed te kust en te keur, maar dat hebben we al, andere bezoekers kennelijk niet, want manden vol gaan er naar de kassa. Cash betalen! We lopen ieder een kant op en als we elkaar na verloop van tijd tegenkomen hebben we beiden ons oog laten vallen op hetzelfde item. Dat kopen we! Voldaan einde van de regentijd.
Na die regentijd was ons door weeronline en consorten zomers weer beloofd, dat blijkt niet helemaal naar waarheid. Inmiddels zijn onze beide buren verder getrokken en onze nieuwe buren blijken ‘oude’. De niet over het hoofd te ziene hollandse camper, ontmoet tijdens een eerder verblijf. Met een kleurrijk beschilderde bus vrolijken zij de omgeving op. …Maar toch…de Portugese vrije dagen komen eraan….
Wat doen we, gaan we nu of na Pasen?
Het is woensdag 13 april 2022
Nu! We zeggen gedag, draaien de stoelen in de rijrichting en slaan bij Vila do Bispo rechts af richting Alentejo..
Tot de volgende blog, Ina & Harmen