Na drieëneenhalve maand onderweg zijn we weer op het honk. Wel iets eerder dan gepland. Een kleine storing aan de auto maakte dat we in de laatste week van mei ‘bestemming huiswaarts’ intikten.
Het is een enerverende maand
waarin we de eerste twee weken leven op het Peninsula de Troia. Het is de meeste dagen hoogzomer. Elke dag zijn we te vinden aan wat wij vinden, het mooiste strand van Portugal.
Het is dinsdag 3 mei 2022
We staan op de camperplaats in Comporta en beginnen de nieuwe dag met een wandeling door het kleine, maar gezellige dorp. Drie jaar terug waren we hier ook. Toen en nu, waren en zijn we vol verbazing over het niveau van de weinige, maar exclusieve winkeltjes met keuze uit kleding in het luxe segment en ‘hebbespul’ exclusives in het in-en outdoor segment. Het aanbod is een stevige link naar de well to do, steeds meer vertegenwoordigd in deze contreien.
We gaan lopend naar het strand, een aardige wandeling langs de rijstvelden en over een soort fonteinsnol plankier….
Dat komt zo…
De burgemeester alhier heeft besloten dat er aan de toegangsweg naar het strand, maatje forse landingsbaan volgens mijn echtvriend, niet meer geparkeerd mag worden. Aan beide zijden van de weg staan borden met ‘verboden te parkeren aan beide zijden van de weg..
Wat overblijft is een parkeerterrein (verboden voor campers) wat bij lange na niet groot genoeg is om ‘het blik’ gedurende de drukke zomermaanden te herbergen.
De praktijk wordt dat de duizenden bezoekers bij gebrek aan alternatieven hun auto langs de kant van de de hoofdweg (en enige weg) zullen zetten…
Dit zeer gefrustreerde geluid horen wij vanuit de burelen van de GNR, de achterbuur van de camperplaats en politiemacht met militaire achtergrond die de weerbarstige werkelijkheid in goede banen moet leiden….gaan ze niet doen!
‘Van ons hebben jullie niets te vrezen’.
We voelen een stiptheidsactie aankomen van dit drie man/vrouw sterke bureau.
De zon is stralend en de lucht is blauw en de zee turquoise .
De clandestiene ‘landingsbaan’ blijkt volop in gebruik en ook wij gaan inmiddels met de camper naar het strand.
Dat komt zo..
De zonnepanelen werken niet helemaal naar behoren. De stroomvoorziening stagneert een beetje. Mijn alleskunner houdt de voltmeter scherp in de gaten, bij ’te laag’ helpt de autoaccu al rijdende de huishoudaccu weer op peil. Met een kleine toeristische omweg rijden we ’s morgens naar het strand om aan het eind van de middag weer op dezelfde wijze naar de camperplaats.
Zo’n rondje brengt ons op enig moment bij een erg leuk hipster/barista tentje. Koffie in soorten en maten, smoothies, veel bijzondere soorten ijs in eigen crêpes, eigen wafels…, zo lekker!!!
We genieten van deze mooie dagen aan dit prachtige strand, naarmate de zomerse dagen aanhouden wordt het drukker. De temperatuur gaat tot zo’n 28 graden stijgen.
De twee strandpaviljoens zijn in nog in opstartfase maar maken duidelijk haast.
De vlonders worden van nieuwe planken voorzien en op het ‘echte’ parkeerterrein wordt onkruid gewied. Dit gebeurt door een aantal mensen van indiase of pakistaanse afkomst. Kennelijk in dienst van de gemeente. Ook moeten zij de vlonders (voetpaden) vegen die over de duinen naar het strand liggen en toegang bieden tot de paviljoens. En dan al die strandgangers die zonder boe of bah langs de vegende medemens lopen. Een goedemorgen kost niks!
Mijn medemenselijke echtvriend knoopt in het engels een praatje aan met één van hen en allervriendelijkst worden er wetenswaardigheden uitgewisseld over beider achtergronden.
De Nederlandse is aanmerkelijk beter dan de Indiase.
Met de rug tegen een boom zoekt een hard werkende indiase immigrant de schaduw op en pakt z’n etenspakketje erbij.
Lunchtijd in eenzame afzondering.
Op de camperplaats treffen we een groep wielrenners uit de omgeving van Vila Real. Met z’n vijven fietsen ze in vijf dagen van Noord naar Zuid. Sagres is hun doel. De camper naast ons blijkt hun foodtruck. We hebben een aardig gesprek en als de vijf hun fiets weer pakken wijst ‘the leader of the pack’ met het woord ‘vinho’ richting camper. De foodtruck-kok komt met een 5 liter pak rode wijn uit hun streek en overhandigt het ons met de woorden, ‘We are with five and we have 5 of these..little bit to much for us…Dank fietsers, voor deze aardige geste.
Het is warm nu en drukker op het strand. Mijn strandliefhebber is graag de drukte voorbij. Heeft als hobby het fotograferen van de duinvegetatie opgepakt, over het algemeen is dat mijn ding, maar pffftt, het is klagen van weelde, maar ik blijf liever onder de parasol met de e-reader en neem af en toe een duik.
Dolfijnen, er zijn hier dolfijnen! Volle toeristenboten (soort robbentocht, maar dan anders) varen regelmatig voorbij. We verdenken ze van bijvoeren, maar later zien we een stuk of 10 dolfijnen redelijk dicht bij de kust voorbij zwemmen. Machtig gezicht. Te ver om duidelijk te fotograferen of filmen.
Een volgende oplaadronde brengt ons aan ‘de waddenkant’ van het schiereiland. We bezoeken de cais palafitico, de kade op palen waar kleine vissersbootjes aan liggen en een soort strandhuisjes van juthout dienen als opslag. Ludiek geheel. Eén van de hutjes lijkt wel een mini juttersmuseum.
We wandelen de steigers af tot het eind en maken op precies dezelfde plek als drie jaar terug een selfie. ‘Van oude mensen en de dingen die terugkomen’
Een kleine twee weken genieten we van deze mooie omgeving, met als uitzondering een uitstapje van één nacht naar een buurgemeente. De campers moeten nl. iedere 2e vrijdag van de maand plaats maken (donderdagavond wegwezen) voor de marktkramen. Die willen we wel eens zien.
Krijg nou wat, moesten de campers daarvoor weg? Er staan zegge en schrijven drie kramen, groente en fruit, rieten manden en aanverwante artikelen en een gypsy-market afdeling met een verzameling kleding en schoenen That’s all….We lopen toch maar een rondje, we zijn er nu toch!
Zodoende wordt onze laatste dag in Comporta een vroege, mooie en lange stranddag.
Op de camping 25 km landinwaarts in Alcacer do Sal zoeken we de schaduw op. Het is bloedheet, het plan om een stadswandeling te maken vervalt,
Het is zaterdag 26 mei 2022
maar opeens steekt de wind op. Het stormt, uitgebloeide bloesems, bladeren en takken vliegen ons om de oren en op de camper. Het is zelfs fris, maar wellicht zijn we in onze vlucht naar schaduw op ‘de verkeerde’ plek gaan staan. In de luwte en zon blijkt het nog steeds erg warm.
Op deze gemeentecamping is het goed toeven, maar op de vraag naar een wasmachine wijst de receptionist naar de toegangspoort. Hij bedoelt de intermarche even verderop. Duss..met twee tassen vol was wandelen we naar de unit even verderop. Wachtrij!
Deze plekken voorzien in een behoefte, veel ‘particulieren’ maken ook gebruik van deze door supermarkten en ook tankstations (ook in Spanje en Frankrijk) aangeboden voorzieningen. Het bezit van een wasmachine is niet voor iedereen weggelegd.
Een jonge vrouw laat ons voor gaan. Zijn gaat de 18 kilo machine gebruiken. Tassen vol worden er door haar aangedragen. Terwijl onze was in de 8 kilo machine draait raken we aan de praat. Twee australische jonge vrouwen – midden twintigers- in een zelf ingebouwd busje. Eén van hen heeft een Ierse achtergrond, in Ierland hebben ze de bus aangeschaft en ‘getimmerd’. Terwijl de machines hun werk doen nemen we, op verzoek, een kijkje in hun bus. Of liever busje, maar het is geweldig en erg leuk gedaan. ‘Hoe ze hier komen’? Corona/Covid-19 en het gedwongen opgesloten zijn leidde tot een enorme hang naar vrijheid. Ze verlieten Australië zodra het kon, vlogen naar Ierland en nu trekken ze door Europa, her en der met baantjes leefgeld bij elkaar sprokkelend. Deze leuke jonge intelligente vrouwen redden dat. Een uurtje later wordt ons tiny house on wheels bezichtigd..het klikt tussen ons seniors en beide junior reizigers. Een ontmoeting om ‘bij te schrijven’.
De roep om een kapper voor mijn lief wordt sterker, met een tweetal ‘google’ adressen in de telefoon gaan we op pad. Het eerst naar de dichtstbijzijnde. Gesloten. Da’s nou jammer, dit adres was in tegenovergestelde richting van kapper nummer twee.
Onder leiding van google maps dalen we af naar de rivier, door steile smalle straatjes, met kleine huisjes die allemaal bewoond worden, zelfs door hoogbejaarde mensen. De straatjes hebben leuningen als houvast bij het dalen en klimmen.
‘Ik heb een blaar’ hoor ik mijn blootvoets in gympen gestapte echtvriend zeggen. Wel twee en dubbeltjes groot. We hebben nog een eindje te gaan. Met papieren zakdoekjes achter de hielen vervolgen we de tocht en wandelen we door het gezellige centrum aan de rivier. Uiteindelijk in een zijstraatje moet daar dan de barbershop zijn. We lopen bijna voorbij de smalle getraliede deur. ‘Abierto’ ..open.. en naar binnen.
Feest..wat een leuke tent…de jonge kapper blijkt in Nederland op diverse plaatsen gewerkt te hebben in de bouw/liftinstallatie, maar nu is hij ‘thuis’ en kapper en,
groot fan van ‘Schorem’, de hippe Rotterdamse mannenkappers bekend van radio en tv. Dat blijkt, het kapsel van mijn geknipte lief heeft een béétje een peaky blinders uitstraling.
We nemen een taxi naar de camping en maken we de camper klaar voor vertrek morgen.
Op eigen piloot rijden we over langs de uitlopers van het estuarium de Sade en langs Setubal naar de ponte de 25e avril. Prachtig uitzicht vanaf deze imposante brug over de Taag. We hebben geen stadsbezoek in de planning en rijden door het Portugese landschap schuin richting kust,
maar maken wel een tussenstop in Mafra, waar vlakbij (het paleis, gebouwd in de 18e eeuw en geldt als een van de mooiste uit de barok) een camperplek is en je gemakkelijk het centrum kunt bereiken. Uiteraard is het paleis is vandaag dicht, dus lopen een we rondje en vinden een leuk terras/plein om een koffietje te doen met naar wij denken een tosti, maar in werkelijkheid een soort wentelteefje, maar dan in olijfolie geweekt, met wat ham en kaas ertussen. Het is ‘over the counter service’. De jongeman achter de bar spreekt aardig nederlands en articuleert bijzonder goed. Ook hij is weer terug op het honk na in Antwerpen gestudeerd te hebben.
Via via rijden we door surfmekka Ericeira waar de enorme golven op de kust beuken en zeedamp veroorzaken, naar de kleine camperplaats aan de kust van (naar we nu weten) Silveira. De coördinaten leiden ons over bijna onbegaanbare wegen, maar we komen er en zien vanuit tegenovergestelde richting over normale wegen meerdere campers komen!
Een bijzonder gebied.
Het is woensdag 18 mei 2022 en onze 51e trouwdag
Als we een lange wandeling door dit natuurgebied over de met behoorlijk wat EU geld vervaardigde kilometers lange plankieren maken.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Hieronder een impressie van dit mooie gebied waarin een glansrol is weggelegd voor de man die het al 51 jaar met mij volhoudt.
We trekken verder noordelijk en zoeken een bekend adres op. Het Camper Park in Foz do Arelho. Leuke ontvangst, maar sterk achteruit gegaan. Douches? Eén koude en een tweede tegen betaling, maar die is wel afgesloten.
We kunnen het hier niet erg vinden. De omgeving is prachtig, we fietsen naar het dorp om bij de gezellige minisuper boodschappen te doen, maar toch…twee foto’s en nachten verder waarin we in de laatste nacht als sardientjes in een blik komen te staan doen ons besluiten het verderop te zoeken.
We rijden de prachtige route langs de kust en rijden naar Costa de Lavos, ook een plek met dierbare herinneringen. Weer komen we van een koude kermis thuis. Het is er niet beter op geworden, althans, dat gaat het wel worden, maar alles is voorlopig ‘under construction’.
Verder gaan we, in noordelijke richting, nu over een superslechte N9, toch een nationale weg om een behoorlijk grote stad te bereiken. De sprinter klappert erover. De stemming van mijn chauffeur daalt tot het nulpunt als de navigatie (niet ingebouwd) met een klap van het dashboard valt. Geeft meteen een soort alarm, heeft niks met de auto te maken, maar we maken rechtsomkeert om naar de camping aan de kust te rijden die we onderweg al zagen…
Er is niemand aan de receptie van deze immense duincamping. De chauffeur rijdt langzaam door de openstaande slagbomen..(niet ons ding, slagbomen) en daar komt een goed engels sprekende jonge vrouw naar het autoraam. Op een toon van ‘wat mot je hier’ spreekt ze mijn sociale chauffeur toe. Vriendelijk staat hij haar te woord, ze ontdooit! ‘De rotonde over en dan rechts…maar dan gebeurt het. De auto wil niet meer in z’n versnelling en gaat als vanzelf in de noodloop…40 km. per uur in hoog toerental. De jonge vrouw is omgedraaid als een blad aan een boom en biedt alle mogelijke hulp. Uiteraard is het zaterdag en geen garage is open. Als de motor stopgezet is en opnieuw wordt gestart is het euvel verholpen en lijkt alles ‘normaal’. Toch willen we naar een garage. Vanaf de camping zullen we worden geholpen. Maandag.
We rijden naar de plek waar campers kunnen staan. Drie x niks, maar voldoet. De camping is nog in opstartfase, het strandseizoen is nog niet begonnen. Wat dacht je wat, het regent pijpenstelen en het waait er wel een stuk of 6 à 7. Tussen de buien door kunnen we buiten zitten en dat levert bijgaand plaatje op. Fiks bewerkt om het ‘desolate’ te verbergen.
Het contact met de heel aardige duitse buren maakt veel goed. De man is zo enthousiast over onze sprinter dat hij vraagt foto’s te mogen nemen van zowel ex als interieur.
Het is maandag 23 mei en Ina’s 72e verjaardag
Als we al vroeg uitchecken en richting garage rijden. De nu aanwezige receptionist kent het verhaal en zal indien nodig, telefonisch hulp/vertaling bieden. Dat blijkt hard nodig want de monteur spreekt geen woord engels. Met behulp van translate weet ik versnelling enz.enz te vinden, de monteur beantwoordt in rap Portugees..dat gaat ‘m niet worden. Hij belt met de camping-receptie. Toch heel aardig en behulpzaam. Waar het gesprek over gaat? Geen idee, het levert niets op. De monteur kijkt onder de auto en zegt dat alle sensors oke zijn. En..hij doet het toch? Ja hij doet het. We komen niet verder. Apparatuur om uit lezen, onze bedoeling, (b)lijkt niet in deze garage aanwezig. Obrigado en Bom dia, we gaan.
Eerst naar een intermarche om gebak, voorraad en brandstof. Op de parkeerplaats van de supermarkt bespreken we wat te doen. Het weer is vooralsnog niet geweldig en lijkt het ook niet te worden. Het euvel heeft zich niet herhaald, misschien was het toeval?
We besluiten Portugal te verlaten en via de snelweg hier dichtbij over te steken naar Spanje. Ik tik de stad ‘Salamanca’ als voorlopig doel in de navigatie. (Door mijn alleskunner voor de eeuwigheid vastgelijmd). Dan rijden we in een ruk naar een camping in Ciudad Rodrigo, zo’n 20 km. voorbij de grens.
Het weer is inmiddels goed, met koffie en gebak klinken we op de goede rit en mijn verjaardag, even later gevolgd door een echte toast. Morgen bezoeken we de middeleeuwse stad.
Het is een mooie camping, mooi weer en de thuiskok bakt buiten een lekker spaans karboodje. Onder het smullen maken we onze plannen. We zijn een kleine drieëneenhalve maand onderweg. Als we nu eens naar Frankrijk gaan en daar langs de kust omhoog trekken. Het is nog een eind rijden naar het noorden van Spanje maar de chauffeur ziet er niet tegenop. En, het belangrijkste. De auto doet het prima. Gewoon toeval toch..
We rijden morgen naar Gasteiz in Baskenland.
Daar aangekomen wandelen we naar de tegenover de camperplaats net geopende nieuwe mercadona. Wat een enorme winkel. En wat een aanbod aan takeaway. Heel erg jammer, denken wij, voor al die restaurantjes die veel klandizie van de camperaars hebben. Ook wij zijn niet roomser dan de paus en nemen iets mee. De opperdienaar straft onmiddellijk. Niet te (vr)eten…
Op naar la Douce France, al vroeg rijden we door een druk, regenachtig en winderig Baskenland Frankrijk binnen. Doel is in de buurt van Mimizan een plek te vinden en van daaruit door les Landes met het veer de Gironde over te steken naar Royan. Zin in!
We draaien de snelweg af en belanden via een kleine rotonde op een smal landweggetje. ‘Hij heeft het weer’ hoor ik ontsteld naast me. Géén toeval dus.. Een ongeduldige Fransoos tutert ons, ondanks alarmlichten en in de berm staan voorbij. Even verder kunnen we gelukkig veiliger parkeren. Wat nu?
Het is donderdag 26 mei 2022 en hemelvaartsdag
en de garages zijn dicht. Opnieuw de contactsleutel erin en weer is het euvel verholpen, maar hebben we nu nog zin in ons oorspronkelijke plan? Het is nog vroeg. We besluiten tot net voorbij Bordeaux te rijden naar de camperplaats die we kennen. Of, kunnen we eventueel in Bordeaux….laat maar…in die richting staat een file van ong 50 km. Eenmaal op de camperplaats onder de muur van het kerkhof in Cavignac, komt als vanzelf de rust weer terug..met hulp van koffie en croissant. ‘Hoever is het naar Meung sur Loire’, vraagt mijn chauffeur’…
Het is half acht als we op de camperplaats aan de Loire staan. Morgen huiswaarts, een garagebezoek zien we niet meer zitten, fingers crossed!
Het is donderdag 27 mei 2022
19.05 uur als we na een reis van 105 dagen de Marelstraat inrijden.