Leven in vrijheid

We omhelzen kinderen en kleinkinderen, doen een laatste check up en zetten de wekker op half zes ‘s morgens. Daar zijn we niet bepaald aan gewend en na een enigszins onrustige nacht zit ik om kwart over vijf aan de koffie. Mijn lief volgt even later en start na een snel ontbijt de sprinter, ons tiny house on wheels en thuis voor de komende tijd.

Als ik de camper wil instappen, loop ik toch maar even terug het huis in, de gordijnen zijn nog dicht. Snel open gedraaid en ‘ dag huis, tot later’ op naar de boot.

Het is zaterdag 11 februari 2023

Het is nog donker en koud als we om half acht van de boot afrijden. Het zal een saaie grijze dag worden, maar mijn chauffeur rijdt alsof hij nooit iets anders doet. We fluiten Nederland uit, Belgie door en Frankrijk binnen. Het regent inmiddels, van die grijze nikserige motregen..We tanken pas aan de A1 en maken ons op voor Parijs. Er breekt een waterig laagstaand tegenlicht zonnetje door. Het is er druk, als altijd, het gaat niet snel, maar wel door, er valt niks spannenders van te maken. Gelukkig maar…

Het is even na vieren als we de tank voor de tweede keer volgooien bij de hyper U in Meung sur Loire en een kwartier later staan we met zicht op de rivier op de camperplaats. Koffie en dan wandelen. ‘ We zijn er weer’ zeggen we tegen elkaar. ‘De chauffeur heeft ‘t ‘m weer geflikt’.

De Loire ligt er prachtig bij in het licht van de langzaam ondergaande zon. We lopen de stijfheid eruit, struinen langs de oever en genieten van de omgeving.. Dan is het tijd om de huisgemaakte nasi te wokken en een eitje te bakken…nog een glaasje en met de kippen op stok, het is wel mooi geweest.

**

Het is druk in Meung als we de camperplaats afrijden. Kerkgangers?’t Lijkt ons stug, vooral niet als we de grote tassen zien die de meesten bij zich hebben…Markt? Zouden we?…Nee, toch maar niet. We gaan van de vrachtwagenvrije zondag gebruik maken. Eerst nog een stuk langs de zuidkant van de Loire. Ik maak geen foto’s, het is bewolkt en mistig en het zouden toch dezelfde foto’s worden als de vorige keren dat we hier reden. Vlak voor het kasteel Amboise laten we de rivier rechts liggen en rijden het glooiende platteland op, bij tijd en wijle zo goed als alleen rijdend. Wat een rust.

We rijden met matige snelheid. Zo matig dat de chauffeur ongerust wordt over de brandstofmeter. ‘Hij doet het niet, de meter zakt niet’. Manieheus…als we uit de rust vandaan zijn en de futuristische architectuur bij Poitiers achter ons gelaten hebben en in volle snelheid de N10 opgaan, komt de brandstofmeter in beweging. Mankeert niks dus, gewoon zuinig gereden.

Ehh..zou het? Even 10 dagen vooruit in de tijd. Het thuisfront heeft een brief van Republique Francaise geopend. Jawel..een bon…de volle snelheid bleek wel 8 km te hard. 98 waar 90 gereden mag worden, er is 93 gerekend, 45 euro = 15 euro de kilometer. (Ze kennen ons daar. Vorig jaar raakten we op de terugweg op excact dezelfde plek ook 15 euro armer.

de stoelen uit de auto en zitten we buiten aan de koffie, zicht op jeugd bij een boerderij verderop in het weiland…..We zouden we niet gezien hebben als we ze niet hadden gehoord. Kneppelharde dancemuziek. Alleen ‘ze bewegen niet’ zegt mijn lief, tevens opa. ‘Dat heet chillen’ zeg ik

Vanavond maken we het ons gemakkelijk met take-away lekkers van Asian Chan even verderop. 

**

Het weer wordt beter, gewend aan regen en storm op deze route bereiken we, wonder boven wonder onder een stralend blauwe lucht, vroeg in de maandagmiddag Vitoria Gasteiz in Spaans Baskenland. Het is prachtig lenteweer, er zijn zelfs al wat terrasjes opgezet. We gaan aan de wandel en laten we ons verleiden tot een dikke punt tortilla en een glas witte wijn. Op een terras. In de zon. Heerlijk! Maar de wijn het eist z’n tol al als we teruglopen. Dit was de middag, en de avond…

**

Weer monter en bij de pinken vervolgen we de tocht zuidwaarts. Het was vannacht stervenskoud, onder nul zelfs en vanmorgen is het niet veel beter. Met dank aan Vitoria Gasteiz voor de faciliteiten zetten we de reis voort. We zien wel hoever we komen, er zijn onderweg overnachtingsmogelijkheden zat.

Het is redelijk rustig op de weg, we kunnen genieten van prachtige vergezichten. Voorbij Salamanca zien we de bergtoppen met eeuwige sneeuw, het is nog steeds behoorlijk fris.

De chauffeur wil uit deze temperatuur vandaan en maakt er weer een lange, maar voorspoedige rit van. Tegen half zes staan we op de bekende camperplaats onder de ooievaarsnesten in Alange Extremadura. 

Het is woensdag 15 februari 2023

De zon staat aan een helderblauwe hemel. Het is een prachtige dag. Hier zullen we een dag of vier blijven. We beginnen aan de klim naar het dorpscentrum. Onderaan vlakbij het koffietentje zien we muurschilderingen met in de boog talloze zwaluwnesten, het is er een drukte van belang.  De smalle straatje gaan steil omhoog, het hart klopt in de keel, maar het komt onze conditie wel ten goede. Met respect voor de vaklui die op deze hellingen aan het bouwen zijn lopen we ‘buitenom’ naar het plein met het kerkje. Ooievaars op de toren. 

Berugzakt lopen we de alimentación uit richting camper, maar nu langs de Romeinse spa. https://www.balnearios.org/en/balneario/alange Er wordt hard gewerkt voor de opening 6 maart. ’t Zou wel eens leuk zijn, maar zolang blijven we hier niet. We lopen langs het openbare watertappunt. Het is brandschoon. Het water komt zo uit de bergen vandaan, veel locals maken hier gebruik van (kraanwater is prima te gebruiken, maar bevat iets te veel chloor om lekker te drinken) ……mijn lief zal later heen en weer lopen met een paar 8 literflessen om daar te vullen….

De faciliteiten op de camperplaats kunnen/willen we even niet gebruiken, althans het watertappunt. De waterkraan is gemonteerd boven een afvoer/overloop met rooster op tafelhoogte. Keurig voor elkaar. Een niet zo snuggere camperaar heeft zich vergist. (Understatement) en het rooster voor iets gebruikt dat er niet inhoort! Schoonmaken vereist minstens de kracht van een brandspuit. Stom en beschamend.

We maken kennis met een bijzonder stel. Zij van origine Hongaarse, hij oorspronkelijk afkomstig uit Schotland, ze zijn veel onderweg door heel Europa, en af en toe werkzaam in the UK en af en toe wonend in Hongarije. Vlakbij de grens met Oekraïne. Zowel brexit als het Hongaarse regime staan hen tegen.

Ze waren in Albanië ten tijde van de Russische inval. Ook via de Hongaarse grens kwam vrij snel een grote vluchtelingenstroom op gang. Vrijwel meteen is dit aimabele koppel teruggekeerd om vluchtelingen te helpen. Talloze mensen hebben ze ‘s nachts (om Hongaarse controles te vermijden) in hun camper vervoerd naar vliegveld, stations of andere vluchtroutes. Plotseling ontheemden van alle leeftijden. Het verdriet van deze mensen heeft een diepe indruk op hen gemaakt. ‘Heartbreaking’. Dit woord komt vele malen voor in onze verder heel plezierige en gelijkgestemde conversaties.

Dit in tegenstelling tot onze nieuwe buren. Niet de jongsten meer. Snelle denker onze buurman, extravert ook. Zeer welbespraakt, erudiet, gezegend met een uitgebreide vocabulaire en niet te beroerd om luid en duidelijk zijn ongenoegen ten opzichte van zo goed als alles wat met covid, andersoortige godsdiensten, maar eigenlijk het totale nederlandse beleid met de grond gelijk te maken. 

Dit alles ongevraagd…wat je noemt een eerste kennismaking. 

Een latere discussie, of liever monoloog van buurmans kant, tussen mijn lief en hem, kap ik af als een boze moeder die een peuter tot de orde roept..en.. misschien is dat wel ook wel een beetje zo. De man zegt grijnzend ‘dat kan ik wel hebben hoor’ en verantwoord zijn zwart/wit denken met de uitleg; ‘ Ik ben econoom ik denk in cijfers’.

***

Het is prachtig weer, we maken wandelingen langs het meer en zien dat er alweer minder water in staat. De stenen komen boven water op de plek waar in de zomer de kano’s te water worden gelaten.

Dit jaar alleen al is door de ongekende droogte de watercapaciteit van dit enorme meer met 13% verminderd.

Toch niet iets om te ontkennen…

’Boven’ zien we een groep jongelui ‘brugpiepers’ zo te zien, het ziet eruit alsof ze door de schoolbus gedropt zijn. Ze lopen het dorp in en her er der verdwijnt er eentje door een voordeur.

Even verderop zitten twee jonge scholieren (jongens) op een stoepje. ‘Hello’ zegt een van hen. ‘Hello’ zeggen wij terug, ‘do you speak English’ hij grijnst en knikt eigenlijk ontkennend, maar wil dat ook niet weten..we helpen hem en vragen of ze op school engels leren en zowaar, de een begrijpt en bevestigd het. We vragen of ze het leuk vinden hier in Alange. Ja zegt hij, de andere jongen kijkt steeds verlegen naar beneden, zich een beetje schamend voor z’n vrijpostige maat. Maar de vraag of ze met de schoolbus kwamen wordt knikkend bevestigd.. en ..’voetballen jullie hier ook’? Beiden nu blij kijkend ‘si..si… CF Alange…’

Het is zaterdag 18 februari

en vanavond zal het carnaval losbarsten. Gisteravond mochten we al genieten van de kinderoptocht. Vanavond is voor de volwassenen, maar we zien ook hier de kinderen dik vertegenwoordigd. Hele gezinnen maken deel uit van optochten en voorstellingen. Hieronder een kleine impressie.

***

Het was me een nachtje wel. Hels kabaal op het festivalgedeelte van het terrein, maar dat nemen we op de koop toe..van het carnavalsgebeuren hebben we genoten, het was prachtig.

In de loop van de zondagmorgen zijn we reisvaardig. We gaan op weg, maar blijven in Spanje. Nu aan de westkant van de Guadelgivir. Een echt doel hebben we niet. We gaan maar eens kijken. Vooralsnog hebben we een  betrekkelijk nieuwe camperplaats op het oog in de buurt van Sanlúcar..tot nu toe, nooit van gehoord.

Het is zondag 26 februari

We worden verwelkomd door een aardige middendertiger op een terrein dat ons meteen aanstaat. Niet de luxe, die is er niet, maar de meteen voelbare gemoedelijke atmosfeer doet ons vrijwel meteen na ‘kamp maken’ besluiten dat we het hier wel een week uithouden. Als we een verkennende ronde lopen ontmoeten we de middendertiger weer. Hij spreekt vloeiend engels en vertelt met liefde over deze plek. I’m a pharmacist’ zegt hij. Samen met zijn vrouw heeft hij veel gereisd. Nu, met een jong gezin gaat dat niet meer, hij wijst naar zijn woonunits en zegt dat zijn vrouw hier de hele dag aanwezig is en hij nog halve dagen werkt als apotheker. Zijn inzet en instelling verklaren de goeie atmosfeer. https://www.camperparksanlucar.es/

***

Maar hoe dan ook, we hebben weer voorraad en de route richting BP is stikgemakkelijk. De richting naar de camperplaats ook.

***

We hebben hier een heerlijke rustige week. Het gehucht waar de camperplaats gevestigd is heet La Jara en loopt langs de kust naadloos over in Sanlúcar,  we fietsen één keer die kant op, maar ‘de grote weg’ is niet zo ons ding. De reden om toch die kant op te gaan: Port, oftewel vinho de Oporto…het favoriete drankje van mijn echtvriend. Nergens, echt nergens te koop. Wel sherry.. niet zo zijn ding. Uiteraard verdwalen we en komen terecht in de vele doodlopende achterommetjes van de kapitale huizen en verbazen ons over de ongelofelijke zooi afval aan de wegkanten.

***

We leren dat hier heel veel (export) groente gekweekt wordt en dat helaas de oogsten mislukt zijn vanwege de te koude winter. Een nieuwe lente en nieuwe aanplant. Hoopgevend.

***

Uiteraard slaan we het verkeerde weggetje in als we op weg zijn naar een ludiek strandtentje. Belanden aan een soort einde der wereld met zicht op – in tegenlicht – het stadje met de prachtige naam Chipiona.

Dit is het enige paviljoen wat open is en het is er altijd druk en gezellig. We kwamen op dit spoor dankzij een tip van Angelina van der Vliet Stiehl. https://www.texelkunst.nl/. Niet tijdens zonsondergang, zoals ze aangaf, als de tune van ‘de titanic’ uit de luidsprekers schalt, maar ‘s middags tussen de gezellige luidruchtige spaanse locals. We zijn te skijterig om ‘s avonds te fietsen. Maar evengoed een ware belevenis.

***

Deze fijne week vloog om, naast die paar keer fietsen hebben we vooral veel geluierd in de zon. Mooie dagen, maar wij trekken door en nemen hartelijk afscheid van onze medelanders met wie we een leuk contact hadden en worden door onze Engelse buren met wie we gin-tonic dronken omhelsd en na voldoen van de kampgelden, blij uitgewuifd door het leuke lief van de pharmacist. Op weg naar Portugal.

Het is maandag 27 februari 2023

als we door dit bijzonder teletubbie landschap van grote glooiende heuvels met jonge aanplant weer richting Sevilla rijden.

Vandaar in één rechte lijn over de grensrivier Guadiana. We zijn in Portugal en slaan meteen rechtsaf om naar de 20 km. verder en hoog gelegen welbekende camperplaats te gaan. Vergeet het maar. Vol, vol! Vol met vooral van die flatgebouwen op wielen. Omkeren dus en afdalen. Op naar de openbare camperplaats in Castro Marim waar we nog net een plekje vinden en van de nood een deugd maken.

Natuur en Landschap 2023

Dorpen en steden 2023

Hieronder een mogelijkheid om door het invoeren van je naam en mailadres in te schrijven op de volgende blog. (Eerlijk gezegd heb ik geen idee of het werkt.)