Een goeie week waarin we niet heel veel beleven, maar wel veel ondergaan..
We rijden zo’n beetje ‘dwars over’ een route over kleine weggetjes richting Portugese grens. Die grens bestaat in ons geval uit een klein bruggetje over een minuscuul riviertje wat zomaar een uitloper van de machtige grensrivier Guadiana zou kunnen zijn. De digitale tijdsaanduidingen gaan meteen een uur terug. We zijn in Portugal, we hebben een uur gewonnen en voor de rest gaat het naadloos in elkaar over.
Het is zaterdag 19 februari 2022
De ene weg is de andere niet, zowel in het ene als het andere land. En zo kan het dat we kilometers lang hotsend en botsend door fantastisch landschap rijden, zo heftig dat de chauffeur, twee handen stevig aan het stuur, opmerkt ‘ gaat het Ientje’, ‘be-e-est ho-o-or.’ Het landschap maakt alles goed.
Snel gaat het niet, maar veel ander verkeer is er ook niet. Zo af en toe zien we in de middle of nowhere een soort uitspanning waar Portugezen hun koffie drinken. Altijd zitten er mensen, geen idee waar ze vandaan komen, of wonen. In de wijde omtrek is er geen optrekje te zien. We hobbelen zuidwaarts door de vallei van de Guadiana. Prachtig gebied.
We rijden de Algarve binnen, dit gebied heeft zoveel meer te bieden dan alleen de zuidkust, en rijden naar de camperplaats Alma de Ouro in de buurt van Odeleite. Ons bekend van een plezierig pre-corona verblijf twee jaar terug. Op een behoorlijke ‘bult’ (eigen jargon) is plek voor zo’n 20 a 30 campers. Prachtig uitzicht verzekerd!
In het midden van het ruim opgezette terrein staat een gebouw dat dienst doet als kantoor annex receptie en café voor de camper gasten. Café alleen op het terras, met zicht op prachtige zonsondergangen. De kantine binnen is het domein van de jachtclub, tenzij Benfica tegen Ajax voetbalt. Dan mag er TV gekeken worden inclusief een pooltje voor de liefhebbers.
Wij zijn nog wat aan het redderen, als de buren van het busje aan komen lopen. Spontaan ontspint zich een gesprek, na ongeveer vijf minuten volgt de vaste quote: ‘Wij wonen op Texel’. Hilariteit, want, roepen onze tijdelijke buren uit: ‘Wij ook! Pas dan valt bij mij, al pratende vanuit de deuropening, het kwartje, ‘Harry’??? Enfin…zoals dat op een eiland gaat, je kent elkaar, maar ontmoetingen zijn niet altijd even frequent, zeker niet in de afgelopen corona-tijd. We schuiven de stoelen bij elkaar en hebben een genoeglijke tijd met Harry en vriendin Linda. Morgenochtend vroeg vertrekken ze, we nemen nu vast hartelijk afscheid.
Zondag, op jacht dag…Twee aanhangers met blaffende honden. Veel mannen in jagers-outfit met bijpassende schietapparaten en 4×4’s verzamelen zich. Vertrekken na een half uur in optocht richting…dat weten we niet en willen we ook niet weten.
Pas laat in de middag komt de groep terug. Waar veel camperaars plaatjes gaan schieten, blijven wij ver van de details. Vier zwijnen blijken er geschoten. Via het weggetje achter onze camper rijdt een vrachtwagentje naar een ‘gedoetje’ met felle waakganzen beneden aan de berg. De werkzaamheden daar gaan vaardig en snel. Binnen de kortste keren zijn de bouten ‘boven’ en worden onderling verdeeld. Het geluid uit het clubgebouw zwelt aan, het was een goeie jacht, de zon gaat bloedrood onder.
De zuidelijke zonnewarmte is weldadig, een beetje wind zelfs welkom. We settelen ons hier een tijdje, niks doen en….
Wandelen
Inmiddels wat overmoedig gaan we op pad. Wandelschoenen goed geveterd en de afdaling kan beginnen. We willen naar de rivier. De afstand is niet zo groot, althans in kilometers en de vergezichten zijn adembenemend mooi. Bloeiende roosjes geuren vanaf de hellingen, de bijen zoemen eromheen. Verder is het stil, heel stil.
Met het zicht op de ontelbare windmolens aan de Spaanse kant van de rivier en de velden die we onderweg zagen met zo ver het oog reikt zonnepanelen, doet het ‘windmolen vraagstuk’ op ‘ooit’ energie onafhankelijk Texel ietwat kneuterig aan.
Het zijn stenige karrensporen waarover we lopen, (kilometers van dit soort routes) meer bedoeld voor de rupstrekkers waarmee de boeren de steile hellingen bewerken dan voor wandelaars. Bankjes? Wat zijn dat?.. Met je gat op de ruwe begroeiing een sinaasappeltje eten..
Inmiddels zijn we op rivier-level, de afdaling is voorbij. Die ging geleidelijk naar beneden, de weg omhoog is kronkelig, langer dan de heenweg en soms akelig steil. (Ik begin die stoere berg-wandelstokken te snappen) Aanplant van mandarijnenbomen zover we kunnen kijken, voorzien van irrigatiesystemen. Hier, in de delta van de Guadiana is nog wat water. Hogerop zijn de grote bakken tbv bosbranden leeg. Portugal schreeuwt om water, het land is gortdroog.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Het zijn niet de kilometers, wel ‘de klim’. Mijn lief neemt me bij de hand, het laatste hoogie is fors. (Al lijkt het op de foto niet zo).
Eerst koffie! En wat smaakt die lekker… Even later toasten we lekker opgefrist op het leven met een de vinho branco in de ondergaande zon.
We hebben het hier goed. Het is al vijf dagen stralend weer. We hebben leuke gesprekken met de meest uiteenlopende mensen en nationaliteiten.Verademend en inspirerend.
Inmiddels hebben we al meerdere mensen ontmoet , veelal 65+, die haven en goed verkocht hebben en camperend door het leven gaan. Met diverse beweegredenen, uiteraard de hang naar avontuur, maar ook uit teleurstelling over maatschappelijke en sociale leefomstandigheden. Ook vrouwen alleen, zoals onze laatste buur op ‘de bult’ Regina’ inmiddels midden zestig, sterke, intelligente persoonlijkheid die al een jaar of zes in haar camper leeft en reist. Geweldig en diep respect.
De zon is voorlopig even zoek. De lucht is grauw, en het is een zwarte dag in de geschiedenis.
Het is donderdag 24 februari 2022
Gedurende deze en komende dagen zoeken we, voor zover mogelijk, naar nieuws op de meest uiteenlopende kanalen. Zorgelijk en verontrustend.
We blijven hier totdat het grauw uit de lucht is.
Als het blauw boven de Algarve weer terug is gaan we toch maar weer ‘op avontuur’. Het grauw van de wereld blijft zorgelijk, maar een oplossing is ver weg.
We gaan eerst maar eens kijken aan bekende kusten. Alhoewel, diverse globetrotters waarschuwen ons voor ‘niet veel goeds’.
Overvol!
Tussendoortje van maandag 28 februari tot woensdag 2 maart.
We rijden een trip down memory lane via Monte Gordo met z’n skyline beheersende appartementen en bezoeken kort ‘onze’ voormalige vrije (gedoog) plek in het bos aan de rand van het wonderschone Praia da Cabeco. Wat een desolate zooi! Er staan een paar dakloos achtig uitziende campers. We lopen verder naar het strand en zien daar aan de clientèle en hun vervoermiddelen dat de toch al prijzige club aldaar nu helemaal upper class geworden is. Het lieflijke dorpje staat vol bouwkranen, er is/wordt volop gebouwd aan appartementen en niet van die kleintjes.
‘Het is geweest’, verzucht mijn lief…
Om nog wat sfeer te proeven rijden we door kleine straatjes en, nieuwsgierig, toch even naar de aan het strand gelegen camperplaats ‘Manta Rota’. We willen ‘het niet veel goeds’ met eigen ogen zien. Geloven die dan niet! Aan twee lange straatwegen vier rijen campers (heen en terug aan weerskanten). Pak ‘m beet 2 km. lang staan ze bumper aan bumper, ruimte om stoelen buiten te zetten is er nauwelijks. Wegwezen!
Uiteraard hebben we alternatieven, we kiezen voor een gloednieuw aangelegde plek, 6 km. boven de kust van Altura. Allerliefst, alleraardigst, met veel liefde en inzicht aangelegd. Heel pril. Gerund door jonge mensen.
We zoeken een plekje in de driekwart cirkel rondom een verhoogd plat waarop een kantoor formaat strandhuis, met rondom picknick meubilair om van je eigen koffie oid en uitzicht te genieten.
Het is stralend weer en al wat later in de middag. Er rest ons niks meer dan een verkenningsrondje. Veel gele nummerplaten wel. De volgende dag bestaat uit kapotte wandelschoenen plakken, zonnepanelen soppen (de sopman gaat met het nieuwe laddertje het dak op, de niet-sopvrouw dient als houvast) en genieten van rust en zon. Verderop staat op een hoog plateau een buitenmodel schommel als uitkijkpost over zee. Morgen maar eens heen wandelen…
De gele nummerplaten ( driekwart van de gehele bezetting) zijn, zo lijkt het althans, één grote familie. Aardige mensen, grote campers wel…ze kennen elkaar ook goed. Mogelijkheid tot het uitwisselen van Libelle’s wordt onderling luidkeels nog aangeboden bij het uiteengaan en het tijd is voor de warme prak.
Mijn lief begroet tegen het eind van de volgende morgen de buurvrouw, ‘Goedemorgen, zegt mijn echtvriend op zijn eigen innemende toon. ‘Morgen, het is al middag hoor’, antwoord de buurvrouw. De goedemorgenwenser raadpleegt zijn horloge, ‘het is toch nog geen twaalf uur? ‘Het is kwart voor één Nederlandse tijd’ hoor ik haar zeggen, maar hoor ook iets ‘knappen’ bij mijn echtvriend. Dat wordt een ‘scheur’ als de gisteren weggereden camperaar terugkomt en met veel omhaal ons aura binnenwalst.
We lopen naar ‘boven’ voor lucht en verre verten en overzien de driekwart cirkel onder ons. We zijn de enige buscamper tussen de grote campers.
‘Het is hier prachtig, maar ik denk dat we hier weg moeten’ hoor ik naast me.
En dat is nou het fijne van een camper…
Niet veel later zijn we op weg naar Tavira.
Tot de volgende blog, Ina & Harmen
Voor foto’s van onze reis, klik op de link.
Wat super dat jullie samen zo genieten! Blijf dat vooral doen.
Ooit wilden Bart en ik dat ook. Maar helaas kwam die tijd niet meer voor hem. Ik geniet nu extra van jullie belevenissen en fantaseer de mijne….
Ach Els, Zo jammer toch, het leven is niet altijd eerlijk. Wel leuk dat je kunt genieten van de verhalen. Ik vind het leuk, maar ook een uitdaging om te doen..liefs Ina
Wat heerlijk jullie verhaal te lezen
Wij hebben het najaar onze eerste camper gekocht en zijn er meteen mee weg gegaan . Heerlijk
Nu hopen we rond 23 maart een week of 3 te gaan dus komen waarschijnlijk niet zo zuidelijk
Geniet er maar van en wij verheugen ons alvast
Hartelijke groet van
Antoinette LeRoy
Van de Witteweg in Den Hoorn
Wat leuk om te lezen. Het camperleven bevalt ons uitstekend. De vrijheid is uniek, maar dat hebben jullie inmiddels wel ondervonden. Geniet er met volle teugen van.
Hartelijke groet Ina&Harmen
Hoi Campervolk,
Toen ik 30 was kocht ik onze eerste camper, zo’25 jaar terug, het was de mooiste koop van mijn leven.
Ik was een broekie tussen de 65 plussers, heel Europa doorkruist, en zag in de loop der jaren net als jullie het campervolk veranderen.
Maar ook de camperplaatsen en de prijzen aan de kustgebieden.
Meerdere keren viel mijn bek open als ik dat leuke rustige plekje weer eens opzocht waar we zo romantisch en rustig met een paar campers op een strand stonden, met wijds uitzicht om je heen.
Ze maken plaats voor supermoderne volle camperplaatsen met asociale camperaars zo dicht tegen de camper aan parketen dat je deur nog maar half op kon, over brutale mensen gesproken…
De tijd is veranderd, en de gene die nu een camper gaan kopen weten niet beter, het is niet anders, en desondanks deze wetenschap blijft het nog steeds een heerlijke manier van reizen, met alle moderne middelen aan boord, maar toch navigerend op gevoel, het campergevoel, en de nog steeds ongekende vrijheid om te ontdekken !!
De afgelopen twee jaar stonden onze reis activiteiten door corona op een laag pitje, maar we gaan spoedig weer op pad met onze camper combinatie, met achter de camper een kleine caravan om Schoonmoeder Marry die zo van Camperen houd zo nu en dan een keer mee te nemen .
Ik volg jullie vanaf dag één, en hoop dat jullie nog lang mogen genieten van jullie camper reizen, in gedachten reis ik met jullie mee , heerlijk om jullie verhalen te lezen !!
Bon Voyage !
Clarck.
Hoi Clarck, leuk dat je van onze verhalen geniet. Wij zoeken en vinden tot nu toe leuke plekjes, het vrij staan is in Portugal nu helemaal voorbij. De GNR is veelal onverbiddelijk, veel bordjes met verboden voor…doet wat onvriendelijk aan, maar in het binnenland is nog veel te vinden, nu ook weer op een ‘juweeltje’ terecht gekomen, niet te veel eisen, dan komt het meestal wel goed.
Wat goed dat jullie ook met Marry op pad gaan..geniet ervan.
Groet, ook aan Cindy en Marry van Ina en Harm
Wat heerlijk om te lezen.
Geniet er maar lekker van.
Groetjes,
Marianne en Rob
Leuk om te horen, en ja dat doen we, genieten.het weer is op dit moment wat slechter, regent een beetje, maar lang niet genoeg voor het gortdroge Portugal…deert ons niet. We vermaken ons..groet van ons