Pech
Het overkwam ons in wat de laatste 10 dagen van onze reis zouden worden.
Inmiddels een kleine maand op het honk verder is het onbevredigende resultaat wat bezonken, de was gedaan en de tuin op orde. Uiteindelijk dan toch het verhaal.
De vorige blog eindigde aan het eind van de middag van de 25 april. We reden toen vanaf Alvor zo’n 8 km terug naar de ‘bohemien’ camperplaats in Parchal om daar een paar regen en wind dagen uit te zitten. Het is een rommelige plek, maar voorzien van alles wat een camperaar nodig heeft. In ons ‘Alvorse’ nomadenbestaan zullen we hier een paar keer naar uitwijken.
Het is zondag 28 april 2024
Als we in alle vroegte ‘de vrijheid’ in Alvor weer oprijden. We staan we in de open ruimte aan de rand van strand en zee. Strandpaviljoens op loopafstand. Het leven gaat hier z’n gangetje. We wandelen, fietsen, maken een praatje met de buren. Het lijkt wel ’thuis’, maar ja, dat is ons ‘tiny house on wheels’ eigenlijk ook.
In oostelijke richting, langs de, naar wij nu weten hotel-kolossen, liggen ook vlonders. Al fietsende aanschouwen we de hoge torens, met daaronder luxe zwembaden rondom omzoomd met ligbedden. Zowel aan de hotels als aan de strandkant zijn meerdere paviljoen/tentjes gesitueerd. Op dit uur, Portugese etenstijd, zitten ze tjokvol met in meerderheid Engels publiek. De vlonders eindigen waar de rotsen beginnen.
Het toerisme blijkt in Alvor overwegend Engels, wat met zich meebrengt dat de voertaal in horeca en middenstand is Engels is. Het maakt de communicatie makkelijker, maar ook minder uitdagend.
Overweldigende natuur.
Bij laag water kun je onder en tussen de rotsen doorlopen. Heel bijzonder en een drukte van belang.
Het waarschuwingsbord benadrukt het gevaar bij hoog water. Het tijverschil is hier enorm.
De natuur van het estuarium met het aangrenzende strand heeft verreweg onze voorkeur. Hieronder een beeld tijdens hoogwater.
Het is weer tijd voor een dagje aan de stroom op de camperplaats in Parchal. We hebben een klein probleem met de koelkast, die draait onophoudelijk, dus vreet stroom. De overigens goed werkende zonnepanelen kunnen het niet bijhouden. Een belletje met de dealer geeft een oorzaak aan, maar zelf even rommelen met herhaaldelijk aan/uit/andere stand, maakt dat de koelkast het leven betert.
Het tweede probleem is de mededeling op het display van de auto. ‘Visit workshop’. Geen halszaak, de SRS melding zal te maken hebben met een sensor van een van de gordels. Een belletje met de technische man van Mercedes Leeuwarden bevestigt het ‘niks om je ongerust over te maken’. Met koffie en croissants wachten we tot de huishoud-accu vol is.
Voor de ingang van de CP staat een lantaarnpaal met een ooievaarsnest. Mooi om te zien is hoe snel de jongen van de ooievaars groeien. Ik kan tijden kijken naar het echtpaar ooievaar dat onophoudelijk en liefdevol hun kroost verzorgd, maar ook hun nest wordt goed bijgehouden.
Het nest zakt kennelijk onder het toenemende gewicht wat in elkaar en dan worden er hoog door de lucht, takken aangevoerd ter restauratie.
Ergens las ik dat kuikens in het ei al last hebben van verkeerslawaai, ik zou zeggen, kom hier eens kijken….niet te filmen waar die vogels hun nesten bouwen. Op een driehoekige reclamezuil op iedere hoek één. Op een van de drukste rotondes boven op de lichtmast, je kunt het zo gek niet bedenken, mensen, auto’s inclusief lawaai..ze nestelen en broeden, als er maar te foerageren valt…
Met de accu’s vol en een goed werkende koelkast genieten we volop van onze laatste week in deze omgeving, met als positieve bijkomstigheid dat het zomers warm wordt.
Toch wordt het tijd om verder te trekken, inmiddels is er een behoorlijke wind opgestoken. De temperatuur daalt. Het is instabiel weer. We rijden via ‘het binnenland’ een stuk in noordelijke richting, om ter hoogte van Sines af te buigen naar het westen.
Het is maandag 13 mei 2024
Als we het hobbelbobbelweggetje naar Barragem de Morgavel oprijden en niet weten wat we zien. De vorig jaar nog lage waterstand is ongelooflijk hoog geworden.
Dit is de plek waar we vorig jaar bivakkeerden. Je zou zomaar vergeten dat hier onder water een talud van drie meter met ongelijke keien is. Een frisse duik is niet zo’n optie. Sowieso niet, want het is behoorlijk fris en er staat, what else is new, een stijve bries. We maken het ons in de luwte gezellig en laten de veranderde omgeving op ons inwerken.
De volgende dag blijkt een huishoudzekering die ook de usb contacten in leven houdt kapot. Ai…de telefoons moeten wel opgeladen worden. Gelukkig hebben we op deze plek ruimte zat, want er moet aardig wat uit de auto geladen worden om de zekeringen, die toch ergens moeten zijn, want zeker weten wel reserve meegenomen, op te zoeken. Aha, gevonden! Niet de nieuwe, wel bewaarde oude, door mijn alleskunner en bewaarder vakkundig afgekrabt, zorgvuldig schoon gewreven en geplaatst. Het werkt!
Onze jonge Franse buren, met een allerliefst peutertje, beoefenen om beurten hun hobby. Het zijn bijna profi wing foilers…en in het bezit van wings in meerdere maten, afhankelijk van de windsterkte . Al hun wings worden opgepompt en ook gebruikt. Dat zegt al iets over de windsterkte vandaag. We vermaken ons met vanuit de luwte naar hen te kijken. Het zijn leuke mensen en we hebben een aardig gesprek.
Toch kakt de tevredenheid wat in als we de volgende morgen de wind horen suizen en de bewolking langzaam maar zeker boven het water komt.
We gaan maar verder…
Voor we langs de kust in noordelijke richting rijden, doen we een rondje over het camperterrein onder Sines. Het aardige huisje aan de rand van de camperplaats ziet nog hetzelfde. Gelukkig, het echtpaar op leeftijd ‘is er nog’..
Hetzelfde doen we in Comporta, ook hier is alles nog bij het oude, met een op deze tijd van de dag nog dunbevolkte camperplaats. We rijden verder over de binnenwegen richting ‘waddenkust’, inmiddels is het helemaal bewolkt. Maakt niet uit, we volgen de borden ‘gulati’. We gaan in dat leuke tentje een overheerlijk ijsje halen, koffie na.
Het is woensdag 15 mei 2024
Als we de camping van Alcácer do Sal oprijden.
We vinden een luwe en ruime plek op deze vriendelijke gemeentecamping, die kampeerders en camperaars van veel nationaliteiten weten te vinden. Het is hier niet van het allermodernste, maar brandschoon en goed onderhouden, maar geen wasmachines. Wat ze gelijk hebben, daar is de intermarché voor. Even verderop bezijden de supermarkt staan twee grote wasmachines en een droger. We maken er de volgende dag gebruik van. Een pittig werkdagje, maar de boel is weer fris en fruitig. Prettige bijkomstigheid is het prettige weer. Het buitenleven is aangenaam.
Alcácer is een heel aardig, gezellig en open stadje met rijke historie die teruggaat tot de zeer vroege oudheid. Het (toeristische) centrum is gelegen aan een brede boulevard aan de rivier de Sado. Aan estuaria geen gebrek in Portugal, de Sado mondt uit in een enorm estuarium tussen schiereiland Troja en Setúbal…(wij zullen hier deze reis niet belanden). We dalen, soms over trappen, soms heel over heel steile weggetjes. De camping ligt op ruim twee kilometer van de rivier, niet heel ver, maar soms een behoorlijke afdaling.
We slenteren door pittoreske steile straatjes, veelal bestraat met kinderhoofdjes, en pikken tussendoor een terrasje.
Als ik een foto van mijn lief neem, spreekt een, zo blijkt, een in Portugal woonachtige Engelsman ons aan. Hij uit zijn ongenoegen over de huidige politieke stand van zaken in Nederland. De man voelt en ziet de gelijkgestemden in ons. Een boeiend en bijzonder gesprek volgt. Het zal ons bijblijven.
Aan de andere kant van de bijzondere ophaalbrug gaan we op zoek naar die leuke barbier. Helaas, het aardige kapperszaakje bestaat niet meer. Wel is daar nog de taxistandplaats.
Gemakzuchtig willen we met een taxi terug, maar er is géén één te bekennen. We hijsen ons dus maar dapper in de benen en ‘klimmen’ naar de camping.
Dan is het opeens de 18e mei en zijn we 53 jaar een paar, dat moet een selfie worden. Ik plaats ‘m op facebook en vrijwel meteen worden we overspoeld met felicitaties. Dan is facebook toch een leuk medium.
Verder willen we als cadeau graag een vliegenmepper, mijn lief heeft de onze in stukken gemept. De enige winkels die zoiets hebben zijn eerlijk gezegd de Chinese winkels (van Sinkels). Halverwege de drukke hoofdweg naar het centrum is zo’n giga loods gevestigd. We vangen de tocht aan en kopen er meteen maar twee, je weet maar nooit.
Mijn kustminnaar wil toch naar de kust, hopende dat de aanhoudende wind nu eindelijk zal gaan liggen.
Niets blijkt minder waar..
Het is zondag 19 mei 2024
als we de camperplaats in Comporta oprijden. Voor ons de uitvalsbasis voor het prachtige strand van Comporta. Zoals meestal op zondag is het er behoorlijk druk, maar in de loop van de middag vertrekken veel campers. Wij blijven ijzerenheinig staan en denken de frisse (eigenlijk koude) noordwestenwind weg. Althans, dat proberen we, maar de helder blauwe lucht, met friswitte wolken, laat de volgende morgen een ander beeld zien en voelen. We nemen niet eens de moeite om ook maar iets te ondernemen en vertrekken. We gaan het binnenland in.
In de loop van de morgen winnen de wolken het van de zon, langzamerhand bewolkt het. Jammer van de prachtige rit.
Maar je kunt ook dit soort wegen tegenkomen.
Een paar kilometer lang, smal en bestraat met een onbestemd soort keien. Al het verkeer moet over deze weg. Dwars door het dorp.
Vlakbij barragem de Montargil rijden we de beroemde N2 op. Dit zou een mooie route kunnen zijn om de reis ‘omhoog’ te beginnen? Vooralsnog dalen we af naar het stuwmeer. Het is maandag, dus veel drukte verwachten we niet, maar we blijken de enigen, niet te filmen toch?
Dit is een schitterend natuurgebied met veel vogelrijkdom. Enfin, we zetten de stoelen buiten en met een ‘ mooi hier altijd hè’ beginnen we aan de koffie met een pastel de nata erbij. ‘Best frisjes’ zeggen we tegen elkaar bij het tweede bakkie… ‘ Beetje allenig ook wel’, zeggen we na een tijdje. We lijken Waldorf en Statler wel…
Kortom we pakken de stoelen in en rijden de kuilige zandweggetjes weer omhoog naar de N2. Maar wat nu? De dag is al een aardig eind op streek. Op campercontact zie ik in een dorp verderop een camperplaats. Daar gaan we op af. Het dorp blijkt een stadje en de camperplaats een gewoon parkeerterrein. Maar wel zoals omschreven aan een plantsoen en er is plek zat. We parkeren de auto en gaan aan de wandel.
Het stadje is gelegen aan een rivier, is mooi met veel groen en prachtige gebouwen. We hebben overigens nog steeds geen idee waar we zijn. Er is een museum voor moderne kunst, maar dat blijkt al gesloten.
Op de terugweg komen we langs een barbier. De vorige knipbeurt van mijn lief was alweer een tijd terug toch? We lopen naar binnen.
Geweldig! De barbier is Schorem fan en gaat in de herfst naar Rotterdam, hij knipt mijn lief iets te kort maar ach…
Op de bank ligt het koffietafelboek van Schorem, ik sla het open bij, ‘Hé Jules Deelder…’ De barbier weet (uiteraard) niet wie Jules Deelder is, maar wij stijgen in zijn achting, de lieverd. Een ervaring en een hoofd met aanmerkelijk minder haar rijker stappen we op ons huisje binnen. In alle rust brengen we de nacht door in, naar we nu weten, Ponte de Sor.
Het is dinsdag 21 mei 2024
Vanaf deze dag zal onze reis veranderen, er valt, wat je noemt, een klein boekje over te schrijven.
Ingegeven door de behoorlijk frisse morgen geven we gehoor aan een spontane ingeving. We gaan naar Spanje! We nemen de kortste weg schuin omhoog die kant op. Via, via rijden we de A63 op richting Ciudad Rodrigo. Camping La Pesquera, al eerder onze ‘doortrekcamping’ zal de uitvalsbasis worden voor verdere plannen. Althans dat denken we..
Vlak voor de afslag naar Ciudad Rodrigo verschijnt op het display een volgende ‘visit workshop’ aankondiging. Melding ABS/ESP. Nou dat weer.’t Betreft hoogstwaarschijnlijk ook nu sensoren. We rijden door naar de camping, maken kamp op een aardige plek en dan belt mijn toch enigszins bezorgde chauffeur met de geduldig luisterende technische man van Mercedes Leeuwarden. Mijn lief wordt gerustgesteld. Althans, een sensor is het meest waarschijnlijke. Motorisch is er niets aan de hand, dus besluiten we ‘gewoon’ door te gaan en wel morgenochtend. Dit is een kouwe stek.
Na een frisse nacht zitten we kant en klaar voor vertrek. Mijn lief wil de motor starten en de (automaat) versnelling van P(ark) in D(rive) zetten. Er is geen beweging in te krijgen. Wat, nu, wat nu? Echt, echt…’hij doet ‘t niet’!!!! Dus weer met Leeuwarden bellen. Alleraardigst en geduldig te woord gestaan, maar het antwoord is:
Pechhulp bellen…Er zit niets anders op…
Ons verhaal wordt geduldig aangehoord’ we zullen per sms worden benaderd door een Spaanse organisatie. Die al snel binnenkomende sms zegt dat we rond drieën gebeld zullen worden. Aldus geschiedde. Helaas versta ik het Engels van de redelijk ongeduldige Spaanse dame niet heel goed. Que? Wil ik het wel verstaan? We krijgen opdracht zelf een garage te benaderen, duhuh.. maar, joepie, we krijgen een telefoonnummer van een garage. Gracias señora!
Helaas zit achter het gebelde nummer een keuzemenu in rap Spaans. Niet te volgen. De onderhoudsmonteur van de camping biedt hulp en belt het nummer met z’n eigen mobiel. Vrij vertaald: ‘dit nummer is momenteel niet bereikbaar’..Siësta? Si, si. Rond half vier nog maar eens proberen is zijn advies.
Maar, opeens nadert een personenauto met twee techneuten, kennelijk via de verzekering? Eén van hen blijkt de technicus, de ander bekijkt de sprinter op lengte en hoogte tbv een eventuele autoambulance. De techneut maakt onder de versnellingspook een soort (nood)dop los (nooit geweten). Er komt een opening tevoorschijn, in de diepte daarvan kan een knop ingedrukt worden die de versnellingspook als het ware ontkoppelt. Er zit nu beweging in de pook.
De auto wordt gestart, de pook kan van P(ark) in D(rive) geschoven worden en kan rijden. Ook in z’n achteruit ®. We slaken een zucht van verlichting, maar… via google translate zegt de techneut dat we wel degelijk naar een garage moeten. De conversatie is technisch zeer adequaat en mijn chauffeur heeft alle vertrouwen in de kennis van de man. Die zal contact met een garage zoeken. De sprinter zal morgen om 9.00 u. buiten de poort op de autoambulance geladen worden.
Het is donderdag 23 mei 2024
En mijn 74e verjaardag.
Inmiddels heeft mijn chauffeur de sprinter moeiteloos buiten de poort gereden en de Spaanse chauffeur de sprinter vakkundig achterop de autoambulance geloodst.
Gedrieën zitten we in de cabine van de vrachtauto op weg naar de Mercedes Benz garage in Salamanca 100 km verderop. Vertrouwenwekkend toch. Het is niet ongezellig, leuke gast, die chauffeur. Mijn chauffeur is goed in alle sociale talen van de wereld.
Bij de Mercedes garage wordt de sprinter vakkundig afgeladen, nemen we hartelijk afscheid van de aardige chauffeur en zijn dan overgeleverd aan de enige Engels sprekende persoon in dit toch niet onbeduidende (understatement) bedrijf.
We maken kennis met Beatrice, een allerliefste jonge vrouw, werkzaam in een kantoor naast de vrachtwagenvakgarage. De elektronica zal worden uitgelezen. Wij wachten in de luxe lounge, annex receptie en kantoren, met een bekertje koffie uit de automaat. Er werken hier, aan meerdere desks en bureau’s, pak’m beet 12 mensen.
Een uurtje later meldt Beatrice ons dat de elektronische aansturing naar de versnellingsbak kapot is, en vervangen moet worden. En, hou je vast..het geluk is met ons. Normaal gesproken is dit onderdeel niet op voorraad en duurt opsturen uit Duitsland ruim een week, maar er is er één in Madrid, morgenochtend rond 9.00 uur is het onderdeel hier! Wel kostbaar dingetje waarschuwt Beatrice..Kan ons het schelen, geweldig toch.
Vooralsnog laten we de auto op het terrein staan. We mogen niet op het terrein overnachten, maar dat zien we later wel. We gaan op zoek naar dat aardige tentje dat we voorbij reden. (Veel keus is hier niet). Het tentje dat oa het woord jardim in de naam draagt, charmante stoelen op het niet geopende terras heeft, blijkt een onvervalst truckerscafé. De bediening is allerliefst, het eten heel erg veel en niet zo smakelijk, de omgeving luidruchtig en morsig…ach ja.
Mijn lief jat op de terugweg een roos die ik blij in m’n haar steek…we rijden de camper van het terrein af naar de weg en parkeren op een rustige plek. (Jawel hij rijdt gewoon, met een theelepel weet mijn chauffeur moeiteloos de blokkade op te lossen). We klinken op mijn nieuwe levensjaar en een goede afloop.
Het is vrijdag 24 mei 2024
Als we na een prima nacht om 9.00 u. paraat staan op het terrein van Mercedes. We dragen de sleutels over aan Beatrice en gaan maar weer aan de koffie in de luxe lounge met het zicht op onze sprinter, die om 11.15 u. nog onaangeroerd op dezelfde plek staat.
Mijn lief loopt erheen om de e-reader te pakken. Tegelijkertijd komt een monteur de auto halen om de garage in te rijden. Hij snauwt heel onaardig mijn lief af. Mijn onderbuikgevoel is meteen in staat van wantrouwen. Enfin, er wordt nu ‘iets gedaan’. Wachten maar weer.
Er is een probleem! Beatrice komt ons vertellen dat de computer van de sprinter het nieuwe onderdeel niet herkent. ’t Kan nog wel een paar uur duren voordat…..We snappen dat we weg moeten, de arbeidstijden zijn hier anders dan wij gewoon zijn. Tot 15.00 u. siësta, 18.30 u. sluit het bedrijf. Op zoek gaan we naar dat andere tentje dat hier ook moet zijn. Dat vinden we en daar is het ruim, hip en lekker. We nemen de tijd.
Het is rond zessen. Onze sprinter staat nog in de garage.
Beatrice loopt met ons mee. (De werkplaats is eigenlijk verboden terrein) Dan slaat de schrik ons om het hart. We weten niet wat we zien, het is met geen pen te beschrijven. We zijn totaal ontdaan…Bijna alle bedrading hangt kapot geknipt buiten de motorkap. De monteur staat erbij en legt uit. Beatrice vertaalt zo goed en zo kwaad als het gaat de technische details. Het autoalarm zou niet origineel zijn en de oorzaak van het ‘niet herkennen’….Mijn lief wordt nu echt kwaad. De officiële papieren van de montage liggen g’domme in de auto. Op het waarom krijgen we geen antwoord. Ook niet op hoe nu verder, er is een hoop verkloot op niks af, want het lag niet aan ‘het alarm! Een techneut zal morgen (zaterdag) in zijn eigen tijd de draden weer verbinden…’daar hebben we wat aan’…manieheus!
Het bedrijf is vanaf vanavond 19.00 u. hermetisch afgesloten tot maandagmorgen 9.00 u. De tijd schiet al aardig op. We bellen de verzekering. Op vervangend vervoer en repatriëring van de camper naar Nederland hebben we uiteraard recht. Althans, als de reparatie niet binnen twee dagen gereed is. Wat nu met het weekend voor de deur? We worden gerustgesteld, de ‘reparatie’ wordt over het weekend heen getild, onze hotelkosten zullen worden vergoed. Maandag zien we verder.
Bijna struikelend over de zooi van het uit elkaar gehaalde dashboard weet ik wat plastic tassen te vullen met toiletspullen en kleding. Probleem twee is de koelkast, of liever, de vriezer. Geen licht, geen stroom = ontdooide etenswaar. Niet een echt fris idee. Ik vul een pedaalemmerzak met bevroren spullen. Duizendpoot Beatrice ontfermt zich erover.
Het enige hotel hier is 50 meter verderop en is vol.
Daar staan we. Daklozen met hun ‘leven’ in plastic tassen. De receptionist ziet ons meewarig aan, geeft een nummer van een ander hotel. Ik bel het hotel. Gelukkig is er plaats voor ons in deze moderne herberg. De receptionist belt een taxi voor ons. Een kwartier later zijn we ingecheckt bij hotel Vincci. Prima hotel.
…..Uitgeteld!….
Het is zaterdag 25 mei 2024
Als na het ‘all you can eat ontbijt’ ons weekend in Salamanca ingaat.
Het is een prachtige, levendige studentenstad met veeljonge mensen in het straatbeeld. (Naar mate de dag vordert ook heul veul toeristen, maar dat zijn we zelf ook).
We lopen en kijken en kijken en lopen en genieten van het bruisende geheel. Er klink veel muziek, oa van een big band, een steengoeie conservatoriumstudenten brassband,
maar ons hart wordt gestolen door een groep zingende vrouwen die zichzelf begeleidt op allerlei snaarinstrumenten. Geweldig.
We lopen nog bij een Chinese winkel binnen voor vergeten sokken en andere zaken. Dan lopen we kapot moe terug. We hebben zo’n 8 km. geslenterd. Lekker gegeten hebben we op één van de vele gezellige terrasjes, toch lopen we nog even bij de Lidl binnen voor wat lekkers. Zo komen we de hotel avond wel door.
Zondag en nog zo’n Salamanca dag..zelfs nog langer gelopen, maar daar tellen we een bezoek aan Museo Casa Lis bij op. Een sprakeloos makend Art Deco gebouw. Schitterend glas in lood plafond. Helaas is fotograferen niet toegestaan. Vandaar de link. https://www.museocasalis.org/ We genieten van mooie kunst.
Een groots opgezette tijdelijke tentoonstelling van het werk van Fernando Botero is een toevalstreffer. (De veel gekopieerde kunstenaar van ‘enorme’ mensen en dieren).
Een openbare tuin ligt vrijwel om de hoek van het museum. Daar laten we rust en koelte over ons heen komen, alvorens de stad weer in te gaan en alweer mooie gebouwen te ontdekken. Voor meer foto’s: Salamanca
Het zijn twee gedenkwaardige dagen waarin, naast genieten toch ook, en vooral ‘s avonds, allerlei scenario’s aan ons voorbijkomen. Hoop op een goede afloop blijft, maar vertrouwen daarin is danig geslonken.
Het is maandag 26 mei 2024
Als we ons tegen enen door een taxi af laten zetten bij Mercedes. De auto staat er nog steeds hetzelfde bij. Deuren open, dashboard nog totaal ontmanteld.. wel zijn de draden weer weggewerkt. We hopen dat alles weer goed aan elkaar zit, maar zijn niet echt gecharmeerd (understatement) van de aanblik. De lieve Beatrice komt ons vol verontschuldigingen tegemoet. Maar, zegt ze, ‘er komt vanmiddag een ‘kenner’ van een andere vestiging kijken’. Kijken? Teleurstelling en lichte paniek overvalt ons…Beatrice, ons enig Engels sprekende aanspreekpunt in dit hele bedrijf verontschuldigt zich nogmaals. Zij is vanmiddag afwezig, maar haar baas staat aan het eind van de middag voor ons klaar en zal ons mbv google translate uitleg geven. Ach die lieve Beatrice, onze steun en toeverlaat heeft goede hoop op een positief resultaat.
We bezochten ook nog een automobielmuseum, te gelikt en geen foto’s of actieve herinneringen aan overgehouden, behalve de cartoonachtige afbeelding van de eerste Mercedes Benz. Daar kon je tenminste zelf nog aan sleutelen.
We worden weer weggeloodst van het Mercedesterrein vanwege de middagpauze. We lopen naar het hippe tentje. (Ze kennen ons hier al) en bellen de verzekering. We worden verzekerd van hulp, dwz repatriëring en vervangend vervoer, voor als het allemaal verkeerd gaat aflopen.
Zucht…eerst maar wat eten…
Na etenstijd (16.00 u.) sluit het restaurantje. We dralen met teruglopen, lopen een blokje om totdat we om een uur of vijf toch het terrein oplopen. De garage is verlaten, het kantoor is op slot. De sprinter staat er nog net zo bij als vanmorgen, autodeuren wagenwijd open, het dashboard ontmanteld. We lopen naar de luxe lounge en spreken de receptioniste aan. De communicatie is ook zonder taalbarrière duidelijk. De baas is er niet en over ‘de kenner’ van de andere vestiging heeft ze geen idee. Ze belt voor de vorm één of ander, schudt al bellende nee en haalt, wat kan ze anders, haar schouders op.
De onwil, maar ook onvermogen druipt er vanaf. ‘Don’t shoot the messenger’, maar zichtbaar geagiteerd pakken, onder haar toezicht, onze plastic tassen weer uit de auto. Eenmaal van het terrein af sjokken we naar het dichtbijgelegen hotel. Er is nu wel plaats.
..Onze grootste zorg is hoe we ‘de garage’ zover kunnen krijgen dat de sprinter, ons tiny house on wheels’, op het terrein kan blijven totdat de auto ambulance via de verzekering de auto kan ophalen. 1800 km is niet niks, ophalen kan een dag of 10 duren…’ongeïnteresseerde slordebakken’ moppert mijn lief..
We blijven de volgende morgen met een kop koffie in de hotellounge hangen tot tegen twaalven. Dan lopen we naar Mercedes, kijken stiekem en zien de auto nog volledig ontmanteld. De enige twee vrachtwagenmonteurs, waarvan (zo begrijpen we achteraf) slechts één gekwalificeerd, zijn nergens te bekennen.
Maar daar komt de ongeëvenaarde Beatrice blij op ons af. ‘Als je wilt kun je rijden’, dat heeft ‘de kenner’ haar uitgelegd. Dwz. Manual. Manual? Ze legt zo goed en kwaad als in haar vermogen ligt uit hoe eea dan werkt. ‘De versnelling doet het als je hem maar niet in de parkeerstand zet, doe je dat wél dan moet je’ ……Ach, ze heeft het over het foefje dat mijn chauffeur allang onder de knie heeft, maar dat heeft Beatrice, normaal werkzaam op de administratie, nooit meegekregen …’durf je dat aan’, vraagt ze mijn chauffeur. Wij willen hier alleen maar weg! Mijn lief antwoordt met een hartgrondig YES!
Vooralsnog is het bijna lunchpauze, maar na de lunch kan de auto weer in elkaar gebouwd worden/zijn…
In het hippe tentje waar ze ons kunnen uittekenen eten we en zitten de tijd uit. Rond half vier vinden we het welletjes en lopen naar de garage.
Daar is onze steun en toeverlaat al, ze is enthousiast. ‘De monteurs zijn bezig, ze zijn bijna klaar’. Al pratende zien we dat de auto de garage uit wordt gereden. De sprinter staat klaar.
Beatrice heeft van haar nog steeds niet aanwezige baas de rekening mogen opmaken. Die liegt er niet om, maar aftikken en wegwezen! Uiteraard nadat we Beatrice bedankt hebben voor haar ondersteuning in dit lastige proces. Op verzoek van mijn eigen techneut heeft ze het ‘kapotte’ onderdeel in een doos verpakt en ons meegegeven…op de valreep geeft ze de bevroren etenswaren mee.
Het is even na half vijf als we Salamanca uitrijden. Het weer is prachtig. Het humeur kan niet beter…maar uiteindelijk zijn we, buiten een nieuw niet eens werkend onderdeel en zonder autoalarm er geen cent mee opgeschoten.
Mijn chauffeur beheerst ‘het foefje’ uitstekend, maar lastig, zo niet precair blijft het. De auto kan alleen maar op slot in die niet zo handige P stand, anders kan de sleutel niet uit het contact.
Veilig thuiskomen is ons enige doel.
Het is dinsdag 27 mei 2024
Als we rond 8 uur de overvolle camperplaats in Vitoria-Gasteiz oprijden. Het eerste wat we doen is een vuilniszak met alle koel- en vrieswaren vullen en weggooien. ‘t Is veiliger. Onderweg zien we wel. Morgen vroeg op, want markt, dus weinig plek voor campers.
Hieronder de laatste ‘onderweg’ foto’s.
Dan rijden we Frankrijk binnen en overnachten we in Cavignac. De volgende dag gaan we tot Meung sur Loire. Bekend terrein. We blijven de vrijdag in dit aardige dorp om zaterdag in één keer naar huis te rijden.
Ruim op tijd voor de boot van half zeven.
Het is zaterdag 1 juni 2024
Als we iets over zevenen ons pad oprijden.
THUIS.
Gedurende de afgelopen weken hebben we weer ruimte in het hoofd gecreëerd om de dierbare herinneringen aan deze enerverende reis te koesteren. Binnenkort gaat de sprinter naar de Mercedes garage in Leeuwarden.
Dank voor meeleven en meebeleven en wie weet,
Tot een volgende blog. Ina & Harmen
Heel leuk geschreven weer lief nichtje. Wat een afgrijselijke ervaring bij die Mercedes garage!
Thanks…en wat de garage betreft, nooit verwacht van een Mercedes garage. Sukkels…
Lieve familie, zo eindigt jullie mooie reis toch, gelukkig veilig thuis!
Komt de zuidelijke mentaliteit, van autoklussers ter sprake, wat zeer frusterend is.
Jullie kunnen ondanks deze laatste trubbels met een mooie glimlach terug kijken.
Dit pakt niemand jullie af!
En….thuis is ook weer fijn, de zomer zet alles in bloei.
Wij zijn sinds 1juni in Zweden.
Onbestemd weer, helaas géén korte broeken weer, zelfs géén badpak aangehad.
Intens genieten we van de overweldigende natuur, ook de rust van de enorme ruimte, die dit land, met z.n vriendelijke mensen heeft!
Wandelend, fietsend en met de camper van Trelleborg omhoog langs de kust van Bohuslan naar Strömstad.
Daar de Koster eilanden bezocht.
En nu zakken we weer naar beneden.
Enorm veel eilandjes met prachtige natuurparken zijn er!
Eind deze week zullen we weer thuis zijn, hoop géén pech onderweg.
Zodat wij met ook met véél mooie herinneringen, terug kijken op deze heerlijke vakantie.
Wens natuurlijk ook, een hele fijne zomer op “jullie eiland”.
Lieve groet Joop en Cocky♀️
Leuk over jullie reis te lezen,prachtige foto’s en gelukkig gezond ( auto)
Weer thuis.
Dankjewel Tinie
Lieve familie, zo eindigt jullie mooie reis toch, gelukkig veilig thuis!
Komt de zuidelijke mentaliteit, van autoklussers ter sprake, wat zeer frusterend is.
Jullie kunnen ondanks deze laatste trubbels met een mooie glimlach terug kijken.
Dit pakt niemand jullie af!
En….thuis is ook weer fijn, de zomer zet alles in bloei.
Wij zijn sinds 1juni in Zweden.
Onbestemd weer, helaas géén korte broeken weer, zelfs géén badpak aangehad.
Intens genieten we van de overweldigende natuur, ook de rust van de enorme ruimte, die dit land, met z.n vriendelijke mensen heeft!
Wandelend, fietsend en met de camper van Trelleborg omhoog langs de kust van Bohuslan naar Strömstad.
Daar de Koster eilanden bezocht.
En nu zakken we weer naar beneden.
Enorm veel eilandjes met prachtige natuurparken zijn er!
Eind deze week zullen we weer thuis zijn, hoop géén pech onderweg.
Zodat wij met ook met véél mooie herinneringen, terug kijken op deze heerlijke vakantie.
Wens natuurlijk ook, een hele fijne zomer op “jullie eiland”.
Lieve groet Joop en Cocky♀️
Zo te lezen maken jullie ook een mooie reis lieve mensen. Heerlijk onderweg zijn.
Veilige terugreis gewenst met nog veel moois onderweg.
Liefs van ons beiden.
Prachtig geschreven maar wat vervelend allemaal ,ik heb zoiets in portugal gehad heel vervelend maar je hebt wel een verhaal
Dank Andre, en ja een verhaal hebben we zeker. Er gaat bijna geen dag voorbij, of we hebben het erover..