De laatste week van maart is een natte en bij tijd en wijle frisse week. Af en toe droog en winderig, soms zelfs zon. Net genoeg om het stroompje dat af en toe onder de sprinter loopt te doen opdrogen, heen en weer de kampwinkel te gaan en een benen strekkend rondje over de camping te lopen.
Vervelen doen we ons niet en alles gaat voorbij met de gedachte dat de regen zeer welkom is in dit land.
Het is maandag 1 april 2024
En de morgen is al een aardig eindje op weg als we de camping afrijden op weg naar de volgende bestemming. Het weer schijnt te verbeteren, het eilandgevoel lokt, Ilha de Faro, here we come…of toch niet?
Mijn lief blijft een beetje bezorgd over de naar zijn gevoel niet optimaal werkende zonnepanelen.
Om van de camping naar het centrum van Olhão te komen, moet je fietsen over het bedrijventerrein. Zo leer je nog eens wat. Ook dat daar Electro-Dino gevestigd is. En daar kunnen ze zeker weten controleren of alle stekkertjes en draadjes goed verbonden zijn, kortom, de zaak doormeten.
We gaan dus voor een tussenstop bij Electro-Dino…tjonge…we kunnen er bijna niet langs, zoveel auto’s staan er bij het bedrijf op de oprit en langs de weg. Dubbel geparkeerd loopt mijn chauffeur naar de receptie, duur woord voor een paar afscheidingswanden aan de voorkant van de garage. Na zo’n 10 minuten komt hij terug met de mededeling dat we morgen na de siësta, pak ‘m beet half drie, kunnen komen. ‘Ehh..gaan we dat doen?’ Er klinkt een beslist ja!
We gaan eerst inkopen doen teneinde genoeg voorraad te hebben op het eiland waar twee ieniemini supermarktjes, alhoewel erg leuk, net niet genoeg in het aanbod hebben.
Er staan verspreid over het terrein van de intermarché welgeteld 18 campers. De supermarkt is ‘hot’ bij camperaars vanwege de faciliteiten. We vinden nog plek.
Het is een stralende dag en na de koffie wandelen we naar de boulevard. Het waait behoorlijk, maar het is lekker uitwaaien. We slenteren door bloemrijke straatjes, lopen her en der winkeltjes binnen, vinden leuke dingen.. de zon staat laag als we de camper induiken en de ramen verduisteren.
Prima nacht en een enerverend aanzicht tijdens het ontbijt. Er wordt op het parkeerterrein een tent opgebouwd door veel mensen met heel veel drukke gebaren. Soort cult film. Het blijkt uiteindelijk een ‘inloop gehoortest’ te zijn. Stoeltjes staan klaar voor de wachtenden. Er is een ‘ronselaar op leeftijd, hij klopt ook bij ons op de deur, ‘wah zeg u?’
Mijn echtvriend maakt uitgebreid gebruik van de intermarché faciliteit autowassen. Het meegeregende saharazand van de sprinter afspuiten. Die ziet er straks weer uit als nieuw. Ik loop langs de randen van het terrein, bijzonder hoe bloemrijk de bermen hier overal zijn, de regen heeft goed gedaan.
Tegen half drie rijden we naar Electro-Dino. Niemand te zien. De siësta is nog niet voorbij, maar langzamerhand druppelen de medewerkers binnen. Nog steeds een enorme hoeveelheid auto’s voor de deur. We staan noodgedwongen op de oprit van de overburen. Mijn lief loopt naar de receptie. Er moet nog wat geschoven worden met auto’s, maar uiteindelijk (haast is een woord dat in het Portugees weinig wordt gebruikt en dat moet je ook niet willen) kan hij de sprinter tussen andere wachtende auto’s op de oprit wurmen.
Ik heb nog nooit van m’n leven zoveel auto’s in een garage gezien. Giga. De receptioniste spreekt uitstekend Engels en, desgevraagd, ook Frans, ze heeft het zichzelf in de loop der tijd aangeleerd, is nu bezig met German. Ach ja….
Na geduldig afwachten op wat komen gaat, is er dan toch een techneut die de camper binnenkomt. Mijn eigen techneut heeft bedrading, accu’s ed zichtbaar gemaakt (zitten oa) onder de zitbank, de man gaat met een spanningzoeker aan de gang. Het is aardig vol in ’t boetje. Mijn lief hangt in de deuropening, ik hang over de voorstoelen de Dino techneut staat voor de accu’s en geeft uitleg, simultaan vertaald door de in het midden staande receptioniste Er blijkt niets loos. Alles is goed aangesloten, we moeten alleen niet teveel verwachten van de zon, althans, die schijnt niet altijd even fel, dus…het is zoals het is.
Zekerheid voor alles, mijn lief is gerustgesteld. Als hij naar binnenloopt en vraagt wat het kost, is het antwoord ‘niets’. Ook dat is Portugees. Maar niet Hollands, voor niks gaat de zon op. Een ruiterlijke gift, gestoeld op Hollandse begrippen is het minste wat we kunnen doen. Dank voor de service.
Het is dinsdag 2 april 2024
En zon staat laag als we via de smalle brug op Ilha de Faro linksaf de enige weg oprijden.We weten niet wat we zien, de regen en storm hebben hier behoorlijk huisgehouden, het is een zandwoestijn.
Bij de receptie van de camping rekenen we een week af. We zoeken een plek uit op de plankaart die op de balie ligt. Nummer 200. We krijgen ieder een chipkaart, gelinkt aan nummer 200, die voor een elektronisch oog gehouden moet worden om door de draaihekken van de camping af te komen. (Overigens een crime met de fiets). Betalen moet je hier cash…
De plek blijkt nog even een dingetje. Het water staat aan twee kanten van de staanplaats.
We twijfelen, maar het is een heel ruime plek en het water is achter ons, ‘t zal wel verdampen, we maken kamp, zetten de stoelen buiten en schenken ons iets lekkers in en toasten in de late namiddagzon op het goede leven.
Dikke mist boven het water, pas tegen de middag ziet de zon kans de nevel weg te werken. We stappen op de fietsen, ploegen door de dikke laag stuifzand op de weg naar de vlonders aan de oostkant van het eiland. Er is hier niets veranderd. Het leven gaat hier nog net zo traag als vorig jaar.
Naarmate de middag vordert zakt de nevel over het water, het levert mooie plaatjes op.
De komende dagen is het weer zeer wisselvallig, bewolkt, tot zwaarbewolkt..en zo vochtig dat het lijkt alsof het motregent. Bewolking die afgewisseld wordt met een pittige wind. We staan hier onder de rook van Faro Airport, maar het geluid van de branding overstemt die van de stijgende en landende vliegtuigen.
Mijn luchtvaart liefhebber mag dat graag zien, bij goed zicht zie je welke maatschappij (veel prijsvechters) er landt en zo’n driehonderd vakantiegangers ‘uitspuugt’…
We verkennen het westelijk deel van het eiland. Vanaf het drukke plein voor de brug fieten we de straat in, het toerisme lijkt, ondanks de vele appartementen, minder aanwezig. Waar de straatweg overgaat in de vlonders staat eenzaam een klein snacktentje op een parkeerterrein. Het is bewolkt en somber weer. Misschien heeft dit invloed op onze ietwat zwaarnoedige beleving. Hier zien we de hutjes veel dichter op elkaar staan dan aan de oostkant waar we meest alleenstaanden zien, zowel oud als jong. De laatsten soms alternatief en veelal uit de surfscene. Het wonen daar voelt meer aan als een keuze. Hier aan de westkant zien we bij meerdere hutje mutje optrekjes speeltoestellen buiten staan. Het wonen hier voelt aan als bittere noodzaak.
Het strand gaat hier heel in de verte over in het vasteland, hier eindigt de Ria Formosa in een ‘slufterachtig’ natuurgebied. Daarachter zien we bouwkranen. Een blik op google maps satelliet leert dat er een groot vakantiepark ligt, zwembad voor iedere deur.
Stormen kan het hier ook. De camper schudde vannacht op z’n wielen. De branding slaat zo heftig op de kust dat de spetters over de duinen heen komen. Inmiddels is er materieel op het eiland gearriveerd om de weg zandvrij te maken.
Er is een behoorlijke ‘suppletie’ van het strand op de weg gewaaid. (De foto is genomen vanuit de auto). Twee man met een vrachtwagentje en twee hijskranen zijn dagelijks aan het scheppen en schuiven.
De hopen zullen eens het strand weer opkomen…Misschien?
Inmiddels is het zondag 7 april 2024
Het weer is tot nu toe niet jedàt, maar het lijkt erop dat het de komende week wat stabieler wordt. Vooralsnog wandelen we vandaag naar wat wij ‘de hors ‘noemen. Het oostelijk eindpunt van het eiland.
We lopen langs zeg maar ‘de waddenkant’, ook de luwe kant, het waait nog steeds pittig, maar het is heerlijk uitwaai weer en totaal niet druk.
De hors is ondergelopen, overspoeld met water. In het stroomgat tussen de eilanden komen water van de Ria Formosa (’t wad’) en Atlantische oceaan elkaar ‘botsend’ tegen. Prachtig om te zien. Ook over de duinen komt het water, vanuit de Ria wordt het tij opgestuwd.
Als we camperwaarts keren en van de vlonders de weg opfietsen moeten we noodgedwongen afstappen. Hier is het nl. wel druk. Erg druk! Auto’s, auto’s en nog eens auto’s…vanaf het eind van de straat tot de brug één rij bumper aan bumper, steeds meer auto’s proberen uit parkeervakken er tussen komen. Met de fiets aan de hand bereiken we de camping. Het duurt nog minsten twee uur voordat de file is opgelost. De brug wordt geregeld met stoplichten en heeft één rijbaan. Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe, veel bredere brug. Of dat een verbetering is.? Nog meer blik op dit ieniemini stukje Faro.?
Het weer verbetert inderdaad. Het blijft winderig, maar ja, een eiland…We boeken nog een paar dagen bij en genieten simpelweg van op de fiets naar het strand gaan, foto’s maken van de pittoreske omgeving en in de late namiddagzon bij de sprinter genieten van een glaasje fris wit met lekkers, totdat de wind weer sterker wordt.
Het is vrijdag 12 april 2024
Als we na de middag het camperpark van Elodie en Romy oprijden voor een paar dagen een andere sfeer opsnuiven bij de Franse meiden in Armaçao de Pera.
Leuk weerzien, mooie stek en even helemaal niks anders dan relaxen bij de camper en wandelen over het terrein.
Het is prachtig weer.
Mijn lief zet de campingaz in elkaar, geen wind, buiten koken/bakken.
Heerlijk.
Goede vooruitzichten wat het weer betreft. We rijden naar Ferragudo in de hoop daar weer te kunnen staan op het (al jaren) braak liggende terrein aan het estuarium van de Arade op loopafstand van het gezellige dorp. Als we langs het terrein van de watepolitie naar het dorp rijden, zien er we nog steeds het afgedankte rubberboten en andere zooi liggen, dat wel! Maar even verderop is het terrein hermetisch afgesloten, geen auto kan er meer op, laat staan een camper. Jammer, jammer…’t is niet aars. We draaien onverrichter zake het dorp weer uit.
Plan B.
Op naar de in een soort enorme duinpan gelegen (onverharde) parkeerplaats van praya de Alemão. Gelukkig..We zien veel campers, hier mogen we dus staan. Het is een onbeschrijflijk ruim ovaal met allerlei weggetjes als uitlopers waar campers kunnen staan. Geen faciliteiten. We vinden een prima plek naast gemoedelijke medelanders. Hier redden we het een aantal dagen heel best.
Het is maandagmiddag 15 april 2024
Als we afdalen naar het strand, praia de Alamão, het is hoogzomer. Het water is zeer aantrekkelijk, meerdere keren duiken we erin.
Aan de westkant is het strand afgesloten door kliffen die ver in zee liggen, aan de oostkant veel minder ver, zelfs een onderdoorgang naar de volgende stranden, (ieder stukje strand lijkt hier een andere naam te hebben), Bij laagtij goed te doen, de vloed komt met dit rustige weer niet hoog, maar de tekening op de rotsen laat zien hoe hoog het water kan komen..vooralsnog is het prachtig wandelen…
Drie dagen genieten we hier van hetzelfde, zon, zee en…totale windstilte! ‘s Avonds een rondje om over het wandelpad op de kliffen, met mooi uitzicht op Portimão (bijna langs de hele Algarve kust ligt een wandelpad.)
De 4e dag is het opeens heel ander weer, de temperatuur is behoorlijk gedaald.
Na een gezellig praatje met de medelanders rijden we naar de camperplaats in Parchal. Zo’n 6 km. terug. Een camperplaats van niks, maar zeer centraal gelegen. Op loopafstand van oa een gloednieuwe supermarkt ‘continente bom dia’ zoals ze zichzelf aanprijzen en voorzien van super moderne wasmachines. Kortom dit worden ‘werkvakantiedagen’, de donkere luchten met af en toe een spat regen nemen we voor lief.
In de nieuwe week gaan we voor weer een vrije bestemming. Aan de afstanden zal het niet liggen, stelt niks voor. Een kleine 8 km. verderop ligt aan alweer een estuarium, Ribeira de Odeceixe, het plaatsje Alvor. Ooit was hier een ‘echte camperplaats’, we spreken over het pré-corona tijdperk, inclusief faciliteiten. Die werden onklaar gemaakt, het terrein verboden. ‘t Kan zijn dat dit met bouwwerkzaamheden te maken had, geen idee. Het blijkt dat er nu weer campers mogen staan, vrij en blij, maar zonder voorzieningen.
We gaan er eens kijken….
Het is maandag 23 april
Als we het ruime open terrein oprijden, direct onder het strand. We zijn meteen verkocht. Prachtig. Wat een gebied. We maken kamp en lopen de het plankier op, weten niet wat we zien. Een schitterend natuurgebied strekt zich voor ons uit. Voorzien van veel plankieren, dit om de kwetsbare natuur te beschermen. Dit estuarium is natura 2000 gebied. We laten het even bezinken, morgen kijken we verder.
Het is volle maan, de camperplaats is een braakliggend terrein, daarachter appartementen met naar later zal blijken, fikse zwembaden met rondom ligbedden.
De bebouwing/verstening rukt op…
Inmiddels weten we dat dit terrein met voormalige ‘echte’ camperplaats gehuurd werd door de gemeente. Het contract was afgelopen en het terrein werd ontmanteld. Zowel dit terrein, waar camperen nu gedoogd wordt en het achterliggende terrein zijn eigendom van een investeringsmaatschappij. Tja..
Vooralsnog genieten we van het mooie strand en fietsen over de vlonders door het natuurgebied en hebben leuke gesprekken met medelanders. Voorlopig zijn we hier nog niet uitgekeken.
We gaan eens in het dorp kijken. Ook hier worden we blij verrast, voornamelijk door de ligging aan de baai en ‘geplakt’ tegen de bergen, met smalle straatjes omhoog. Vaag is het vroegere vissersdorpje nog te ‘proeven’. Nu is het toerisme de voornaamste inkomstenbron. We slenteren over de boulevard met prachtig uitzicht en beklimmen één van de steile straatjes.
Er komt een geluidswagen naar beneden met daarachter alle schooljeugd van Alvor, van peuter tot puber, allemaal verkleed in de sfeer van de anjerrevolutie, anjers op hoofden, anjers in speelgoedgeweertjes…een pracht om te zien.
Morgen is het de 25e abril, de herdenking van de anjerrevolutie, de geweldloze opstand tegen de dictatuur (Caetano/Salazar) op 25 april 1974, de bloemenverkoopsters staken anjers in de geweerlopen van de opstandelingen..interessante link https://nl.wikipedia.org/wiki/Anjerrevolutie
We slenteren verder, ik koop en passant een leuk hoogzomerjurkje..en dalen via de hoofdstraat weer af naar het plein aan het begin van de boulevard. De jeugd blijkt daar te zijn verzameld, per klas hebben ze iets opgevoerd, dat hebben we gemist. Iedere groep doet nog een ereronde om applaus in ontvangst te nemen en vormen een grote kring, dan gaat de oudste groep in het midden staan. Muziek schalt uit de geluidswagen.
“Op 24 april 1974 draait een illegaal Portugees radiostation het verboden lied ‘Grândola, Vila Morena’. Het is het sein voor revolutionairen om de Anjerrevolutie te beginnen. Het lied groeit uit tot de ‘soundtrack van de revolutie’. Grândola is tot op de dag van vandaag symbool voor de hoop op een beter leven”. (Bron van Osch films)
Uit volle borst, met de hand op het hart, zingt de jeugd dit lied. Ik kan er niks aan doen, maar ik schiet vol. Al die kinderen, vaders en moeder, opa’s en oma’s…de democratie is hier nog maar 50 jaar jong. Laat die in vredesnaam blijven bestaan…Overal!
We kicken af met een fietstocht naar het strand en daarna over de vlonders door het natuurgebied, langzaam komt de vloed op en zien we de zilte begroeiing in het water zakken, langzaamaan komt er wat bewolking..
..maar die zal de volgende dag verdwijnen met dank aan de snoeiharde wind. Geen fiets of strandweer. We gaan maar eens in het dorp kijken of er ook feestelijkheden zijn, maar nee.
In de beschutting van de kleine straatjes is het hoogzomer, we slaan de paar toeristenstraten over en dwalen kriskras…komen uit bij het mooie kerkje. En als de deur toch open staat…
We besluiten de dag met een lekker maaltje bij een aardige herbergier met een geweldige muziek voorkeur. De hippies zijn terug in eind zestiger jaren..’satisfaction’, young at heart forever.
Bij de camper ruimen we alles op, maken ons rijvaardig en vertrekken weer naar de camperplaats 8 km. verderop in Parchal.
Het is donderdag namiddag 25 april 2024
Als we daar om 6 uur ‘s avonds aankomen. Het wordt slecht weer. Hier wachten we de buien af, maar dan zullen we weer teruggaan naar Alvor, we zijn er nog lang niet uitgekeken en wat we daarna gaan doen…
Dat lezen jullie in de volgende blog.
Ina & Harmen
Weer een heel leuk verhaal Ina! Het weer is inderdaad niet erg Portugees geweest maar altijd beter dan 100 % regen in Nederland. Over een paar dagen wordt het hier zomer! Veel liefs en veel plezier
Nicht Hanneke en Rico
Thanks, en ja, zomer op komst. Zijn nog steeds in Alvor…liefs van ons.