Op goed geluk rijden we naar de gloedjenieuwe camperplaats van Tavira met wel 120 plaatsen, veuls te groot, maar we geven het Algarve Motorhome Park Tavira het voordeel van de twijfel, het ligt namelijk vlakbij het prachtige natuurgebied waar we drie jaar terug ‘wild’ stonden. (Nu verboden en terecht!)
Het is woensdag 2 maart 2022
Het camperpark is aangelegd op een voor ons bekende plek. We rijden langs het enorme winkelcentrum meteen de niet te missen weg in. De campers blinken ons tegemoet. Keurig in lijn op het bommetjevolle terrein.
‘Kom morgenochtend 9 uur maar terug, wie weet gaat er iemand weg.’
Mooi niet! We vertrekken. Wel jammer van Tavira, leuk stadje, hadden we graag weer eens bezocht.
Op de volgende rotonde doen we wat er gevraagd wordt, ‘sla rechts af’, foutje…het verschil tussen schuin rechts voor en en echt rechtsaf was ons even ontgaan. ‘Indien mogelijk, maak een U-bocht’…ehh..we rijden op een gewone weg in een buitenwijk…Even verderop zien we een inham, de chauffeur draait de sprinter er en dan zien we tot ons verbazing een paar campers staan voor een parkachtig geheel met een soort kantoorgebouwtje bezijden een hoog groen gesloten hek.
Wat is dit? Snel uitsluitsel van een mededeelzame Hollandse. ‘Dit is een camping, ze zijn lunchen, om drie uur gaan ze weer open’, vrijwel meteen na uitleg gaat de deur van het kantoortje open en wordt de vrouw gewenkt, ze kan naar binnen, er zijn inmiddels zoveel wachtenden dat de rij stagneert op de rijweg, de lunch wordt met een half uur ingekort. We bedanken de vrouw en besluiten hier ons geluk te beproeven.
Achteraf hebben we gewoon de borden over het hoofd gezien, in dat hoofd zat namelijk een ander adres, maar dit toeval is een neus in de boter. Wat een prachtige camping, en dat van de politie! Deze camping met zwembad, sportveld ed groepsmogelijkheden (niet in gebruik) is opgezet tbv politiemedewerkers en voor hen beschikbaar tussen mei en oktober, in de tussentijd mogen ‘gewone’ mensen gebruik maken van de fraai aangelegde terrassencamping. Gewoon neerzetten waar je wilt, als je maar geen overlast bezorgt. Dat neerzetten is nog even een dingetje, niks is hier recht, maar met een fikse steen onder het voorwiel staan we waterpas, bijna..maar wie daar op let..
Het is hier fantastisch.
Nog steeds met mondkappen in de jaszak fietsen we naar het immense shopping centrum inclusief supermarkt continente. Tja, ook dat is nog even een dingetje, we ‘wonen’ aan de verkeerde kant van de N125 en die is me een partij druk…
Gelukkig kunnen we via de zebrapaden de andere kant bereiken, fietsen dan over de fietsstrook van de drukke weg. Op de terugweg met zware tassen…dit doen we niet naggeres..
Wel fietsen we naar de vlooienmarkt. Ook zo iets, er is een lang weekend van mountainbike wedstrijden die dwars door de stad gaan. Ook over de prachtige Romeinse brug, voor de helft afgezet voor de bikers, die uit een steegje om de hoek de brug op komen razen. We weten de afrastering te omzeilen en fietsen richting markt onder de grote verkeersbrug door.
Het is prachtig weer, de markt is groot en gezellig druk..het is een vermaak om een paar uur te slenteren, ‘chinese meuk’ volgens mijn lief, niet waar hoor! Ik stop bij een kraam met handwerk, geborduurde tafelkleden en kleedjes…’heeft m’n madre nog gemaakt’ hoor ik vanachter de tafel, huh madre? U bent toch Duitse..? Wat maakt het uit, wie het ook gemaakt heeft, het is en blijft handwerk en een beetje sleets..kost bijna niks, gewoon leuk, ik koop het. Als herinneringstrofee.
Via dezelfde route kunnen we ook aan de geciviliseerde kant van het natuurgebied komen. We fietsen een lange rechte route langs de zoutpannen met zicht op Tavira achter ons en rijden door tot het eindpunt waar de boten naar Ilha de Tavira vertrekken. Geen zand te bekennen, maar we doen een capuccino bij het beachcafetaria met uitzicht op waar we drie jaar terug wandelden en de monding van de Rio Gilao tussen de eilanden door. Beeldschoon gebied.
Een fotoimpressie van ons verblijf in Tavira vindt je hier. Rondom Tavira
Het gezellige pleintje in het centrum van Tavira is meestal overvol, we slenteren door de straatjes totdat ze ons uit kunnen tekenen en er een tafeltje op het door ons uitverkoren zonnige terras vrij is. Jawel, als we zitten schuift er een dikke wolk voor de zon, gelukkig met de wijn en de volle bordjes voor ons klaart het weer op, smullen.
Na een dag of vijf van de gastvrijheid van de policia genoten te hebben, gaan we weer een stukkie verderop. Niet meer dan 30 kilometer schuin omhoog.
https://www.visitportugal.com/nl/content/tavira-toegankelijke-tour
Het is maandag 7 maart 2022 en we rijden richting Moncarapacho.
De coördinaten blijken niet helemaal je dàt, opeens moeten we een weggetje in waar we niet in kunnen…doorrijden, omrijden, kaart erbij en opeens zien we het over het hoofd geziene bord. We volgen het bord en staan dan voor een wel heel aparte camperplaats, niet die van de ingevoerde coördinaten, maar what the heck.
Op het hek het telefoonnummer van Chantal, ik bel en heb meteen contact, ‘five minutes’ zegt ze. Dat klopt. Chantal spreekt Nederlands met een, als geboren Brusselse, lekker Frans accent en is een ludieke persoonlijkheid, net als deze camperplaats Route 66. Chantal opent het hek, wijst ons mogelijkheden en als we een plek uitgezocht hebben schuift ze een A-tje naar binnen, met aankomstdatum ingevuld, plus prijs per nacht, wat we met een minimum aan gegevens ingevuld in mogen leveren bij vertrek. (Net iets anders dan met de met twee schermen uitgeruste pc in de receptie van de Policia waarop ons doopceel uitgebreid genoteerd werd)
We kijken rond, zetten de stoelen buiten en vinden dat het goed is.
Een lange wandeling over dit enorme terrein (verdeeld in diverse percelen) laat zien dat hier toch wat jaarrond mensen zijn neergestreken, ook wel grote campers, maar erg welvarend is het niet. Soms wel erg rommelig, maar het deert ons niet, net zo min als de pony’s die los rondlopen om het schrale gras bij te houden. Op andere percelen zien we meer dieren..verderop weer circusachtige dingen. We laten het over ons heen komen. De rust is hier weldadig, het barst van de vogels. De merels zingen hoog in de bomen, zwaluwen scheren over ons heen..zelfs de hop scharrelt hier rond. Kortom een kleurrijk geheel van mens en natuur. Een fotoimpressie van deze bijzondere plek vindt je hier. Camperplaats Route 66
Voor het eerst maken we buiten ons maaltje, ook een ontbijtje lukt, maar de nachten zijn bar koud, het kacheltje brandt veel, de diesel mindert. We fietsen, ook om wat boodschappen, naar Moncarapacho, daar is een Galp, klein dorps station met een ‘even een pakje sigaretten halen’ winkeltje met krasloten en wat dies meer zij.
Eén fietste met een jerrycannetje achterop, één fietste met een zorgvuldig schoongemaakte waterfles van 7 liter.. En die vullen.. dàt ging niet door! Van senhora Galp mag de fles niet gevuld wordt. Het waarom ontgaat ons.
Senhora Galp verkoopt ons wel voor de somma van 8 euro een 4 liter knaloranje jerrycan.
***
Er zit verandering in de lucht, als we de poort uitrijden zijn we eigenlijk nog zoekende. We rijden richting Sāo Bras de Alportel, misschien daar ergens toch in de natuur staan…we rijden naar een uitkijkpunt.
Te smal, te hoog, te veel overhangende takken onder een dreigende lucht. De wilde plannen zakken weg. We gaan naar het eco camperpark bij Sāo Bras de Alportel en dat blijkt niet verkeerd.
Het is maandag 14 maart 2022
Het is hier vooruit betalen, dus eerst maar eens 1 nacht. Geen idee hoe het hier is…nou dat blijkt algauw het tegenovergestelde van waar we vandaan komen. Ook dit is een enorm terrein, met zorg vervaardigd, ruime plekken en brandschone faciliteiten. Het is weer zonnig en we lopen een verkenningsrondje, onderweg hebben we leuke gesprekken met mensen die hier al langer zijn..
Het terrein is afgezet met stapelmuurtjes, het barst hier van de stenen, onderweg zagen we een soort van afgravingen met grote machines en overal dikke keien in het land.
Voorbij de campers begint een soort wandelgebiedje dat ook bij de camping hoort. Allercharmantst, veel kunstwerkjes van gestapelde stenen, kurkeiken, (linkerfoto) paadjes en doorgangetjes.
Tot zover een zonnige korte wandeling. Donkergrijs komt boven de bergen vandaan en gaat voorlopig niet meer weg. Regen…We tekenen bij en kunnen niet veel meer doen dan van de uitstekende wifi gebruik maken.
Tussen de buien door, maar toch onder de plu, wandelen we naar, hier vlakbij maar toch afgelegen, een pasteleria. Zo leuk! Klein maar fijn en wat een kwaliteit. De plu staat buiten en wij zitten binnen aan koffie met eigengemaakte vijgentaart.
***
We rijden een heen en weertje Sāo Bras de Alportel. Dit blijkt een heel aardig, levendig stadje, maar de druilerigheid laat de vele terrasjes leeg. Het inmiddels ook naar hier overgewaaid saharastof kleurt de lucht surrealistisch geel, maar de stad doet haar best. Veel kunst op het plein waar zelfs de plaatselijke ‘bedriegertjes’ plotseling hun waterstralen spuien. We ontspringen maar net de dans.
Uit nieuwsgierigheid even het kerkje binnengelopen (foto midden)..alles goud wat er blinkt..
***
Het gele stof houdt ook de hele camperplaats in z’n greep, als het ergste stof als een oranje laag is neergedaald worden bezems, wissers dweilen ed tevoorschijn gehaald. Er wordt wat afgesopt. Dat hebben we al eerder gedaan, zonnepanelen soppen.
De rolverdeling is duidelijk. Ladder vasthouden is, naast ‘het vereeuwigen van het moment’ ook een verantwoordelijke taak.
Er gaat van deze camperplaats een weldadige rust uit, met dank aan het Engels, Frans en Duits sprekende echtpaar Paula en Norberto, die dit park eigenhandig hebben aangelegd. Met veel inzicht, kennis en gevoel.(Net klaar waren ze en toen kwam corona). De ‘steenstapeltuin’ was een jungle en is door hen beiden steen voor steen ontgonnen en gemaakt tot wat het nu is. ZEN! Norberto maakte een begin met het stapelen van stenen tot kunstwerkjes, gasten hebben zijn voorbeeld gevolgd. Inspirerend. Hun website is, althans voor de liefhebber zeker een bezoekje waard. https://motorhomecopark.com/
En toen begon het alweer zachtjes te regenen, soms zelfs heftig, met hagel en donder, soms met rain or shine luchten. Het water dat valt goed is voor het droge Portugese land. In ons tiny house on wheels is het goed toeven.
We wachten het af en gaan dan ‘where the wind blows us’.. Tot de volgende blog, Ina & Harmen.
Fotolinks on the road 2022