…Inmiddels zijn we al zo’n tijd onderweg dat het schrijven aardig wat van het geheugen vraagt, maar het ‘vaarwater’ is sinds onze snelle tocht zuidwaars wat relaxter geworden…
Het is woensdag 21 februari 2024
als we pas na zessen op deze plek aankomen. We staan op het aangename Camper Park San Lucar van de sympathieke Guillermo, die wij voor het gemak de apotheker (zijn professie) noemen en zijn lieftallige gade. Er is niemand aanwezig. Niet erg, hier mag je naar eigen voorkeur een vrije plek uitkiezen. Bij het aanmelden de volgende morgen herkende Guillermo ‘de lepelaar’ op de sprinter. Van beide kanten vinden we het leuk om hier weer te zijn.
Waar het hier vorig jaar gortdroog was en het laten groeien van planten en kruiden op de toen heel prille camperplaats een moeizame bedoening was, heeft de ook hier overvloedige regen de begroeiing goed gedaan. De boel gedijt en ziet fleurig.
Op de achtergond van deze oranje fleurigheid is de neus van onze sprinter net te zien.
Het verschil met de levendige kust is vrij groot. Het leven is hier een pietsie gezapiger. Dat vinden we niet zo erg, integendeel. Het is mooi weer en we hebben aardige contacten en gesprekken. Ook tijd en rust om de camper te inspecteren en tot de ontdekking te komen dat er waarschijnlijk van één van de drie zonnepanelen een stekkertje los zit, maar met de felle zon hebben we vooralsnog geen probleem.
Met een geleende hoge trap kan mijn techneut zonder op de zonnepanelen te hoeven lopen, de inmiddels dikke stoflaag verwijderen.
Maar als de zon niet meer door de bewolking heen kan branden vraagt hij voor de zekerheid aan ‘de apotheker’ om de elektriciteit te ontsluiten.
Het waait kneppelhard, buiten zitten is er even niet bij (en krijg ik de tijd om ons eerste belevenissenverhaal te publiceren) en dan opeens.. plenst het uit de lucht.
Op de achtergrond speelt een blaasontsteking op die ik probeer weg te drinken, wat niet lukt. Antibiotica moet het worden. Na de regen komt zonneschijn en ik krijg van het lieverdje van de apotheker het adres van de medische post in San Lucar de Barrameda met ruim parkeergelegenheid. De medische post blijkt een streekziekenhuis en de foto hier is van toen we van het parkeerterrein trachten weg te rijden.
Mijn chauffeur zoekt naar de minst ‘kuilige’ uitweg. Bij aankomst was het over en overvol.
Zo ook het ziekenhuis, uitweiden hierover duurt te lang, maar het is een hele belevenis om mee te (mogen) maken. Voertaal is rap Spaans. Engels behoort op geen enkel niveau tot de mogelijkheden, hetgeen niets af doet aan kennis, kunde en vriendelijkheid.
De urgencias is waar we moeten zijn, het blijkt de enige mogelijkheid voor de inwoners van San Lucar en omgeving om (ook zonder afspraak) een arts te bezoeken. Wij krijgen alle medewerking en mogen plaatsnemen in de wachtruimte. Via een bijna niet te verstaan centraal omroepsysteem worden namen en deurnummers opgeroepen. Vier oren gespitst, maar gelukkig klinkt mijn volledige voornaam luid en duidelijk door de ruimte.
Voor het zover is hebben we tijd zat om om ons heen te kijken. Wat we zien raakt ons. Om het als armoede af te doen vinden we aanmatigend, maar het is schrijnend om te zien hoe en hoeveel mensen met problemen die ‘bij ons’ in een thuissituatie verzorgd en/of behandeld kunnen worden daar uren zitten te wachten op een redelijk simpele behandeling (eea blijft uiteraard een subjectieve inschatting). We zijn heel stil van binnen.
Een mooie jonge arts ontvangt me vriendelijk en belangstellend. Ze spreekt Engels. Binnen de kortste keren staan we buiten met een recept voor antibiotica. Problem solved.
Veel doen we verder niet, het leven is goed hier. De camping is gezellig vol dankzij een Andalusische feestdag, gekoppeld aan extra vrije dagen en een schoolvakantie, maar een vlagerige wind trekt per dag meer aan. Er is geen luw plekje meer te vinden rond de sprinter.. De zon ziet geen kans de kilte weg te branden.
Zomaar opeens zijn we er zat van. Na vijf relaxte dagen nemen we, na het voldoen van de kampgelden, afscheid van die lieve mensen die ons de (weinig) gebruikte stroom schenken.
Aan het eind van de morgen vertrokken we, flitsten langs Sevilla en reden over die super slechte snelweg Portugal binnen. Kleine onderbreking…dat komt zo…ik stelde in mijn enthousiasme een camperplaats vlak bij de grens voor, richting Spaanse kust. Er zouden daar flamingo’s tot bijna voor je deur zijn…omdat het ‘op de route’ ligt stemt mijn chauffeur in.
Slechts één weggetje slaan we te vroeg af. Heel smal en behoorlijk steil. Eenmaal boven is er geen camper te zien. Daar kunnen we wel een nog smaller weggetje linksaf naar beneden. Loopt een beetje in een flauwe bocht. Dan kunnen we er daar weer uit is onze stellige verwachting. Mis! Er doemt een manshoog hekwerk op. De weg is ermee opgehouden.
De stuurmanskunst van mijn lief (nog steeds) en chauffeur is ongeëvenaard. Beheerst en zeker stuurt hij de sprinter achteruit de hoogte weer op..Dan nog zorgvuldig de neus van de sprinter weer de goede kant op krijgen en pffft…Terug naar beneden. Linea recta naar Portugal.
Het is woensdag 28 februari 2024
Als we de Camperplaats in Castro Marim oprijden, een mooi en gezellig plaatsje met een rijke eeuwenoude historie. Die historie laten we dit jaar voor wat het is, we genieten een paar zonnige dagen van het sfeervolle stadje en wandelen door straatjes, parken en door achteraf straatjes die een iets minder rooskleurig beeld van het stadje geven. Voor meer zie Dorpen en Steden 2024
De camperplaats is een gratis faciliteit van de stad met zo goed als geen voorzieningen. Prima geregeld en dank aan de stad voor de mogelijkheden, maar op enig moment moeten we verder. We trekken 20 km. hogerop. Letterlijk en figuurlijk. Op naar ‘de President’.
Het is zaterdag 2 maart 2024
Als we club Alamada de Ouro oprijden. De president (van naar wij weten de jachtvereniging) Balthasar is nergens te bekennen. Geen enkel probleem daar, gewoon daar gaan staan waar plek is en waar je het mooi vindt. Dat is hier ‘on top of the world’ niet zo moeilijk. Uitzicht verzekerd. Als Balthasar de volgende dag z’n inspectierondje doet is het hem de moeite niet om meer te noteren dan het kentekenvan de auto. Voor de zekerheid nemen we toch maar een elektriciteitsaansluiting. Het is zwoel, maar bewolkt.
Ook hier maken we wandelingen, in het memorabele jaar 2020 (snel naar huis vanwege de pandemie) maakten we hier een kleine wandeling naar het even verderop gelegen buurtschap. Eigenlijk zonder erg lopen we nu weer in die richting, eenmaal daar bedenk ik..’ Het zal toch niet’…en snel mijn lief vooruit een klein steegje in..en jahoor, daar staat het mini trekkertje dat ik 4 jaar terug, nota bene op dezelfde datum en dag fotografeerde. Nooit van z’n plek geweest. Het jongste thuisfront noemt dit ‘progressieve kunst’. Die houden we erin.
De rust die van deze camperplaats uitgaat is weldadig. We genieten van de vergezichten en hebben goede gesprekken met mede camperaars. Waardevolle ontmoetingen en gesprekken die je bij blijven.
Wat mij ook bijblijft is een kleine schermutseling met een Duitse camperaar die net als ik een wasje wilde draaien. Ik heb eerlijk afgesproken met Balthasar om 10 uur ’s morgens en in voren afgerekend. Enfin, mijn was draait, Duitse ‘n beetje ‘hoge poten’ komen naderbij. ‘Mijn machine’ draait z’n toeren… Ja, 10 uur is 10 uur…wat kan ik er aan doen? De man tikt driftig op zijn horloge, ‘dass ist doch schon längst vorbei’. Zijn vrouw, die achter hem staat, kleurt een beetje, het kwartje valt bij haar eerder dan bij haar man. Zijn horloge geeft 10 over 11 aan…Al die buitenlanders die ipv van het Portugese uur vroeger aan hun ‘eigen’ tijd vasthouden… Het kan je opbreken.
Het weer gaat veranderen, er is harde wind en regen op komst, we gaan dit rommelige eldorado verlaten, maar niet nadat een nacht stortregenen het terrein in een modderpoel veranderd heeft. Rond elven is het droog en laveren we rond diepe plassen eerst naar de ‘loosplek’. Schoon rijden we richting Tavira, onderweg een supermarkt aandoend om de eerste levensbehoeften aan te vullen met en een tussenstop bij een volgende supermarkt waar ze die lekkere wijn wèl hebben…
Het is donderdag 7 maart 2024
Als we om half vier voor de receptie van ‘de politiecamping’ in Tavira staan. De camping voor politiepersoneel die buiten de zomermaanden voor het gewone volk geopend is.
Open, hoezo open? De siësta zou nu wel voorbij zijn toch..ik loop erheen met onze papieren (heel gedetailleerde inschrijving hier) maar de jonge dame komt in rap Portugees naar buiten, het hek blijft dicht tot vier uur, ik krijg zelfs de indruk dat het vol is…ik loop terug naar de sprinter. We wachten even, maar ik heb haar vast verkeerd begrepen, ‘probeer jij het maar met je charme’, en zo gaat mijn lief op de receptie af om een kwartier later terug te komen met de mededeling ‘dat ze een schatje is, hij voor vijf dagen geboekt en betaald heeft, maar dat we alleen boven mogen staan’..Dat is raar, maar het zal met de zeer overvloedige regenval te maken hebben.
Enfin, het is boven op de stenige weg niet zo charmant als beneden in het groen met de ‘hoppende hops’ en veel andere vogels, maar het is niet anders. Tavira is altijd leuk.
Het weer is onbestendig. Regenwolken en zon wisselen elkaar af. Gewapend met paraplu’s slenteren we door Tavira, blijven lang hangen in diverse winkeltjes en bezoeken een leuke galerie. Mijn kunstenaar is zeer gecharmeerd van dit kleurrijke schilderij.
Ondanks paraplu’s komen we totaal verzopen weer thuis..ook een ervaring.
Gelukkig droogt het op, maar een de frisse wind en zon wisselen elkaar constant af. Zo er af en toe valt er een buitje, maar de camper is ons thuis, we vermaken ons. Mijn lief en kunstenaar houdt zich strikt aan het Texelse landschap en houdt geen penseel vast als we onderweg zijn. Ik probeer met aquarelverf zo af en toe een herinnering aan een landschap oid vast te leggen in een simpel boekje. Leuk om te doen.
Over de camping zijn we niet heel erg tevreden. Aan de regen kan niemand natuurlijk wat doen, ook niet aan de gesprongen waterleiding. Onvindbaar lek volgens Joao, de beheerder die we later spreken, maar ondertussen zijn alle watertappunten afgesloten en is er één toiletgebouw (voor ons een heel eind lopen) met lauwwarm water in de douche. En wel voor één hele minuut.
Om over de egalisatie werkzaamheden die plaatsvinden maar niet te spreken…en dat wordt er door kampeerders onderling dus wel, en in negatieve zin, temeer daar de prijs met 30% verhoogd is. Dat zal wel moeten, uit het gesprek met Joao komt naar voren dat de gehele renovatie een miljoenenproject is.
Overigens volgen we zijn advies om toch beneden een plek te zoeken op, het is daar aangenamer qua luwte. Lang verhaal kort. Lukt niet, bijna vast in de blubber, snel weer naar boven op de harde ondergrond…de zon schijnt, we toasten op ‘deze’ goede afloop. Het is de laatste dag op de politiecamping.
We gaan naar Olhão, ook een plek met dierbare herinneringen,
Het is woensdag 13 maart 2024
Als we vol verwachting het immense terrein oprijden. De administratie hier is accuraat, de computer kent ons dus dat schiet op. Nu is het aan onszelf..zoek het maar uit is het devies als je eenmaal door de slagboom bent. Het is hier vol. Althans als we het over zonnige plekken hebben, noodzakelijk voor de werking van de zonnepanelen. Maar deze mooie ludieke camping is ‘gemaakt’ voor de bloedhete zomers en staat vol met prachtige parasoldennen. Alle boomloze plekken zijn bezet. We zetten de sprinter ergens neer en, om met mijn chauffeur te spreken ‘dat ding heeft wielen’, zo is’t. We zien morgen wel verder.
Ik ga een douche opzoeken …er is geen ‘muntje’ nodig en er is onbeperkt warm, echt warm, water. Daar komt een mens van bij.
Mijn lief is op het terrein aan de wandel gegaan, je weet toch maar nooit of er opeens een mooiere plek vrij is.
Ik hoor hem terugkomen met bekende stemmen. Na een jaar volgt een fijn en hartelijk weerzien met vriendschappelijke en lieve medecamperaars. Daar moeten we op klinken, à l’improviste, het zijn de leukste momenten.
We hebben op deze camping voor wel twee weken geboekt, we gaan hier een tijdje ‘wonen’. Inmiddels zijn we naar een voor ons betere plek verhuisd en hebben het naar ons zin.
Als we op de fiets naar het stadje rijden voelt het alsof we nooit zijn weggeweest, we fietsen helemaal tot het eind en genieten van het uitzicht over de Ria Formosa en de eilanden. Prikken een vorkje Dorade weg bij dat leuke tentje in een klein straatje.
We slenteren over de zaterdagmarkt vol groente en fruit, maar ook met negotie waar wij ons niets meer bij kunnen voorstellen. We kopen aardbeien en een citroenplantje tegen de muggen (dat is wel even een dingetje, die muggen!) en schuiven op een van de markthallen terrassen aan bij onze campervrienden.
Sangria in de zon, het kan minder.
Op enig moment kijkt mijn lief in de spiegel en vindt dat hij naar de kapper moet. En zo komen we terecht bij Rodrigo. Hij is nog bezig als we binnenkomen, we mogen wachten, (ik word getolereerd in deze barbearia/herenkapper). De zaak is een pijpenla met een prachtig beschilderd plafond en gelegen aan de drukke straat aan de achterkant van de markthallen. De Ierse man die Rodrigo zeer zorgvuldig aan het knippen is krijgt een hip kapsel. Kort, tot zeer kort rondom het hoofd met bovenop z’n hoofd een kuif die vakkundig in model geföhnd en geplakt wordt. We bekijken het vakmanschap met belangstelling. Tevreden verlaat de man het pand en dan mag mijn lief in de stoel plaatsnemen.
Rodrigo vraagt wat de wensen zijn, maar geeft zelf meteen aan dat ie de bestaande lijn zal volgen….Mijn lief met z’n +8 bril op de kaptafel ziet erg weinig, maar ik zie het gebeuren; de tondeuse scheert vlokken haar op de grond. De basis is gelegd, de kuif volgt. Rodrigo heeft dienst gedaan als sergeant in Afghanistan, praat honderduit over die tijd, over z’n bezoeken aan vele steden in Europa, het lage minimumloon in Portugal en over de slechte omstandigheden in de Portugese zorg (artsen en verpleegkundigen vertrekken naar waar er meer salaris geboden wordt…)
Zijn toonzetting verraadt zijn achtergrond. ‘Een bijzonder jong en een goed mens’ zegt mijn gekuifde echtvriend. Voor vertrek krijg ik een lesje Portugees, althans ‘de beste manier om het te leren’. Schrijven in drie talen is Rodrigo’s advies. Overigens betekent zijn naam, zo zegt hij, heerser, koning (spaans). Vandaar dat hij z’n zaak ‘Royal Skill’ heeft genoemd.
Een dag later staan we op tijd in de rij voor de boot naar Culatra. Het is stralend zonnig en er staat weinig wind. Uitgelezen dag voor zo’n trip. Na een half uurtje varen lopen we de kade op en ook hier voelt het alsof we nooit zijn weggeweest. Culatra is een prachtig eiland. Dat vinden wij niet alleen. Dagelijks stort de boot een paar keer een massa toeristen uit over de kade. Ieder zoekt z’n eigen weg. Wij wandelen dwars het eiland over en gaan simpelweg met een picknick in de rugtas naar het strand, wandelen en luieren om op tijd weer voor de boot van half vier terug in het dorp te zijn. Dan met een ijsje op een bankje wachten op de boot. Zo eenvoudig kan geluk zijn.
Met een uurtje varen, de terugreis voert via Farol, gelegen aan het andere eind van het eiland, zijn we weer aan de overkant en fietsen we op onze simpele vouwfietsjes terug naar ‘ons honk’. Hieronder een impressie van deze ludieke camping.
Tussen al deze ‘bedrijvigheid’ door is er app/messenger contact met mede Tesselse camper avonturiers die langzamerhand deze kant op trekken. Onafhankelijk van elkaar komen ze daags na elkaar op deze camping aan. Uniek! Onze Franse buurman is behulpzaam bij de vereeuwiging van dit blije gezelschap.
Ieder vermaakt zich hier op eigen wijze, maar op de zaterdagmarkt vinden we elkaar weer bij de historische markthallen en lunchen gezessen bij (uiteraard) een visrestaurant.
Het is zondag 24 maart
Het is broeierig en erg warm. Morgen trekken de Tesselaars verder, dat vraagt om een waardige afsluiting, wel onder de luifel, het is gaan motteren…
Zo zitten we oergezellig onder het genot van een hapje en aardig wat drankjes in het Portugese land Tesselse wederwaardigheden te bespreken.
Het regent inmiddels pijpenstelen, maar gezelligheid en nattigheid kennen geen tijd.
Herinneringen om te koesteren!
De Tesselaars gaan weer huns weegs, ieder een richting op. Wij blijven hier nog een tijdje ‘wonen’ , het weer gaat verslechteren, meer regen is op komst. Voor ons is dit de fijnste plek om het slechte weer uit te zitten,
met duiven voor de deur (net als ‘thuis’ voert mijn echtvriend ze met liefde) op de gezellige camping, in een mooie omgeving en op korte fietsafstand van een oer gezellig stadje
Hoe onze reis verder gaat is nog onbekend en ook wel weersafhankelijk.
Maar dat is te lezen in de volgende blog.
Liefs en Groet, Harmen en Ina
Met plezier het verslag gelezen. Ik ben heel benieuwd naar de naam van de camping in Alhão. Wij vertrekken in oktober weer om onze trektocht te maken met de caravan en ben nu al deze reis aan het plannen. Wij gaan dit keer eerst naar Portugal en daarna Spanje in.
Een prettige reis verder en ik verheug me op het volgende verslag. Henny van der Plank.
Wat een leuke reactie Henny,
De hele naam van het terrein is een mond vol. Parque de Campismo e Caravanismo de Olhão, maar het is de enige camping in deze plaats op ong.een kwartiertje fietsen van het stadje.
Op campercontact sitecode 27464.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Veel plezier met de verdere voorbereidingen en voorpret.
Hartelijke groet, Ina
Je schrijft ontzettend leuk lieve nicht!
Hallo Texelse nomaden,
Met plezier je verslag gelezen Ina. Mooie indruk van jullie wederwaardigheden. Het weerzien van vertrouwde plekken is herkenbaar. Dat maakt zo happy!
Harm bij de kapper een boeiend beeld. De Texelse enclave ook grappig.
Je schilderkunst mooi!!!
Ik was weg van de kleine tractor. Honkvast nog op de zelfde plek. En overwoekerd door de natuur. Prachtige foto!
Veel liefs en geniet!
Groetjes
Wil
Dankjewel Wil.