Dus onverrichterzake verlaten we de hooggelegen camperplaats met zicht op de Guadiana. Jammer, want het is een mooie stek, maar nu overvol. We rijden terug naar Castro Marim en parkeren onze sprinter tegelijkertijd met een andere nederlandse sprinter, dwz een camperunit gebouwd op het chassis van een sprinter, op de laatste plekken van de camperplaats. Het schept een band.
Het is maandag 27 februari 2023
En maken eerst maar eens een verkennend rondje.
Castro Marim blijkt een gezellig stadje met een rijke historie, maar dat bewaren we voor later.
Nadat we aan de voet van het mooie kerkje een uitgebreid gesprek hadden met onze nieuwe aardige Nederlandse buren – bijzonder is dat toch in het camperleven, al die ontmoetingen – lopen we de enige supermarkt in die Castro Marim rijk is.
Het blijkt een ruim gesorteerde grote winkel met, jawel, een take away afdeling. De frango assado lacht mijn kipliefhebber vanuit de vitrine tegemoet. Hij bestelt ruimhartig wel drie pootjes, of boutjes..dat wordt niet helemaal duidelijk. De verkoopster vraagt niet verder, wij bekijken nog even ander lekkers en dan blijkt de verkoopster in het niets opgelost. Een andere medewerkster staat op geheel portugese wijze stukken kip in stukken te knippen, daar gebruiken ze zo’n speciale schaar voor. De bak met kipstukken blijkt uit de vitrine verdwenen…Het zal toch niet.? Dus wel. Mijn lief krijgt drie hele kippen, in stukken geknipt, verdeeld over twee forse bakken. Protesteren is zinloos..deze medewerkster weet niet beter dan dat er drie kippen zijn besteld. Met de dozen onder de arm lopen we terug naar de camper. Eerlijk is eerlijk, de smaak is heerlijk!
***
De volgende morgen straalt de dag ons tegemoet. We lopen eerst naar het fort. Daar kun je niet in, wel erop.We worden beloond met prachtige vergezichten.
In zeer vroegere tijden zullen fort en kasteel met elkaar verbonden zijn geweest, maar nu dalen we af en vragen beneden de weg naar de entree van het kasteel aan een zeer goed engels sprekende man. We volgen zijn aanwijzingen, het is weer een hele klim. Nu over hobbelkeien van het zeer ongelijke soort. We komen er en het is het waard. (We tellen inclusief ouderenkorting 2,40 neer voor de entree.) Het kasteel is een ruïne, maar telt een aantal exposities in gerestaureerde gebouwen. De tempeliers waren hier voor de verdediging van kerk en vorsten ten tijde van de kruistochten. Voor de liefhebber een link voor meer info. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Castle_of_Castro_Marim
Enfin, wellicht ligt daar ergens de heilige graal…
We dwalen door het gangenstelsel van de folterkamer en staan ineens oog in oog met de goed engels sprekende man..hij blijkt gids..in dit geval voor een jong engels gezelschap met weinig belangstelling. Hij maakt maar een praatje met ons..
Het martelen wordt wat onsmakelijk uitgebeeld met behulp van etalagepoppen..zo ook de ‘rechters achter de tafel’..afgezanten van kerk en vorsten. – ‘Hou jij ze arm, hou ik ze dom’.-
Dan blijkt in een volgende ruimte de geschiedenis van dit gebied nog veel langer terug te gaan. Ver voor de jaartelling kwamen hier mensen van allerlei gezindten en uit verre windstreken bij elkaar, phoeniciërs, grieken, noord afrikanen. Om handel te drijven, maar ook om te settelen. Het bekijken van rijk en creatief versierde gebruiksartikelen en gereedschappen uit opgravingen doen mijn lief met diep respect opmerken ‘wat een inzicht en vakkennis hadden die mensen’ !
***
We blijven hier nog een dagje, met een beetje goede wil hebben vanuit de camper aan de vlag op het kasteel een mooi uitzicht. Dat we hier met een hele zooi aan de rand van Castro Marim op een rijtje staan deert ons niet in het minst. We gaan het stadje, dat rondom de ruïne en het fort is opgebouwd rondwandelen.
***
Maar de sprinter roept om een verschoning. We rijden wel 4 kilometer verder naar Vila Real de Santo Antonio, een mond vol voor een stad die we eigenlijk alleen maar van bezoeken aan de Lidl kennen. De stad ligt aan de grensrivier Guadiana, de camperplaats ook. Ook hier is de ‘grens’brug prominent in beeld.
Het is donderdag 2 maart 2023
als we de drukke camperplaats oprijden. In de piepkleine receptie zit een veeltalige mooie portugese jongeman. Buiten, aan de achterkant van het kantoor, hangt een automaat waarin je het bij de receptie verkregen kaartje met daarop de verblijfsdata moet invoeren en dan bij het weggaan het bedrag van 5 euro per nacht cash moet invoeren. Let op… er wordt geen wisselgeld gegeven. Aan de mooie jongen betalen we wel alvast 1,50 voor drie nachten aan toeristenbelasting. Naast het kaartje voor de automaat krijgen we voor deze 1,50 een uitgebreide nota. Overigens is langer blijven geen probleem.
Het is druk hier, de mooiste plekken aan de rivier zijn vergeven aan de longstayers en daar zijn er hier veel van. Wat wil je ook voor 5 euro per nacht. De fransen winnen het in aantal, maar verder veel nationaliteiten, zelfs uit de Baltische staten.
Dit is een wat romantisch plaatje aan de kade waar het wat rommelige camperterrein aan grenst. Niettemin een prima plek. Aan de overkant ligt het spaanse Ayamonte.
Buiten ‘het geweld’ van de soms imposante ‘long stayers’ vinden we een plaats. Niet de mooiste, maar ach, het is mooi weer en de schoonmaakfaciliteiten zijn hier prima, de sprinter is weer fris en fruitig. De intermarché is 5 minuten verder om de hoek. De kip is op!
De fietsjes staan inmiddels uitgevouwen klaar. Je kunt hier langs de rivier helemaal tot ‘het einde van de wereld’ fietsen. Dat proberen we dan ook. Eerst door de stad over een boomrijke boulevard met bloemperken en fonteinen..poepie luxe. Hieraan is dan ook een fikse jachthaven gelegen. Eenmaal uit de bewoonde wereld wordt de luxe aanmerkelijk minder. We blijven bewust zoveel mogelijk aan de waterkant. Fietsen we eerst nog langs jachtwerven, daarna volgen de vervallen en uitgewoonde optrekjes van de niet zo gelukkigen der aarde. Uiteindelijk bereiken we een soort van dijk waarop je tot ver in zee nog zou kunnen komen. Doen we niet. De gaten in de weg zijn van dien aard dat we niet verder durven fietsen. Het is tot hier en niet verder, maar mooi zicht op de immense rivier met altijd die prachtige brug in de verte.
***
Het is zaterdag en een soort van creatieve markt in het centrum. Het is er gemoedelijk en gezellig met veel kraampjes met gehandarbeide spulletjes, ik koop een kurken miniportemonneetje van een hoogbejaarde dame met allerlei kurken gebruiksartikelen. Ook heel veel gehaakte armbandjes ed..kortom we vermaken ons. We vermaken ons ook bij een chinese winkel (Portugal kent er vele). Een museaal genoegen met meuk! We vinden altijd wel iets, vandaag schaffen we ons mooie rode matten aan ter vervanging van de inmiddels wat sleetse matten in ons tiny house. Waar een mens al niet gelukkig van kan worden.
Eigenlijk zouden we deze zondag moeten vertrekken, maar het regent de hele dag pijpenstelen. In de stromende regen van het campersanitair gebruik maken is niet geweldig. We blijven deze dag en vermaken ons binnen prima.
Het is nog niet geheel en al droog, maar het gaat, mijn chauffeur en camperkuiser rijdt naar de loosplek en ik ga naar het kantoor. Er staat een fikse rij buiten. De automaat blijkt kapot. Het achteraf betalen eist z’n tol. Letterlijk. De ‘ingaande’ slagboom is kapot en staat open. Veel vertrekkende camperaars maken er uiteraard gebruik van en zetten de campers buiten de slagbomen vlakbij het kantoor. In afwachting van financiële afhandeling. In de receptie zit nu een receptioniste die geen andere taal machtig is dan het portugees. Ze is niet van de makkelijkste soort. Het zal onzekerheid zijn, want het is stampvol in het kleine kantoortje, buiten staat een fikse rij. Vanwege de weigerende automaat uiteraard, maar de gemeente werkt behoorlijk bureaucratisch, iedere afhandeling kost minsten 10 minuten. De receptioniste raakt helemaal in paniek en wordt ziedend als ze meerdere campers uit de ingaande poort ziet rijden. Ze gaat tekeer als wild weer en jaagt iedereen die binnen is eruit en doet de deur opslot, rent naar de open slagboom waar mijn lief net doorheen rijdt.
Aiaiaiaiai…ik ren druk zwaaiend naar mijn niets in de gaten hebbende chauffeur..hij is al illegaal door ‘de poort’ als ik tot hem doordring, maar zet dan onbevangen de auto voor het kantoortje aan de kant.
De portugese zet de illegale ‘opening’ klem. Ze parkeert haar eigen auto er schuin voor en laat dan de wachtende meute gelaten weer in haar domeintje. Ik krijg mijn plek in de rij terug met dank aan een aardige Française terug. ‘Merci madame’ en oefen ondertussen m’n Portugese zinnetje, ’twee volwassenen, één nacht extra toeristenbelasting’, zorg voor gepast kleingeld daarvoor en dan ‘het kaartje’ en een biljet van 20 euro voor vier nachten.
Mijn zwakke poging tot portugees wordt gewaardeerd, de receptioniste is blij met gepast geld en uitleg en handgebaart dat de chauffeur nu zigzaggend eruit mag . Ehh ..‘hij staat daar al’, zeg ik grijnzend wijzend naar de sprinter en verwacht een sneer. Maar nee, ‘obrigada’, zegt ze, kennelijk blij dat er toch nog eerlijke mensen bestaan die er niet stiekem tussenuit piepen. Maar..dat deed helemaal niemand!
***
Gedurende deze dagen hadden we al contact met mede Tesselaars en camperaars Ben en Liz. We hebben afgesproken elkaar te ontmoeten op de ‘politiecamping’ in Tavira. (Parque de campismo PSP, bedoeld voor personeel, maar in de wintermaanden open voor publiek)
Als we onder lunchtijd voor de receptie en uiteraard dichte slagboom staan te wachten staat Ben opeens naast de camper. Een hartelijke ontmoeting volgt. Liz is er inmiddels ook, ze gaan wandelen, ondanks de regen. Diehards..
Het is maandag 6 maart 2023
als we de camping in Tavira oprijden en op exact hetzelfde plekje kunnen staan als vorig jaar. Het blijft de hele verdere dag en nacht regenen.
***
Het is inmiddels droog!
Wandelaar Ben heeft al aardig wat van Tavira ontdekt. Zo ook een fado optreden in een klein theatertje naast de kerk. Leuk!
Gevieren wandelen we door het gezellige centrum over de romeinse brug naar het kerkje. Het theatertje is inderdaad piepklein, maar o, zo sfeervol. De pak’m beet 50 stoelen staan garant voor een intiem optreden. Een geweldig optreden, het overstijgt onze stoutste verwachtingen. Wat een proffesioneel gitaarspel van twee heren op ‘aardige’ leeftijd, Eén van hen rijgt moeiteloos in drie talen de nummers aan elkaar. En dan zangeres Melissa, wat een prachtige stem en wat een performance. Geweldig. Uiteraard liggen de cd’s klaar en als blijkt dat Melissa ook accordeon speelt ben ik meteen om. Gekocht, met handtekening en ‘liefs van Melissa’.
Een terrasje kan niet uitblijven. We strijken neer op een voor ons bekend plekje. Nog voor de drankjes op tafel staan heeft mijn sociale echtvriend al een vitaal stel op (van onze) leeftijd aangesproken. Nederlanders die het grootste deel van het jaar hier in Tavira wonen, vlak om de hoek zelfs. Dit hier is hun vaste terras. Er ontstaat een geanimeerd, bij tijd en wijle hilarisch gesprek. Regelmatig schieten we spontaan en niet te kort in de lach. Als ze weglopen draait de vrouw zich nog even om en zegt blij, ‘we hebben maar één flesje wijn op’. Wij zijn inmiddels aan ons tweede gelagje toe en wandelen daarna door de regen richting camping. Het was een gedenkwaardige middag.
Gisteren op het terras merkte Liz aan de andere kant van het plein de indiaase en thaise restaurants al op. De volgende dag doet Ben doet tijdens zijn wandeltocht wat marktonderzoek en komt terug met de mededeling dat hij bij het indiaase restaurant een tafeltje besproken heeft. Gezellig. En dat is het. Gevieren zitten we aan een ronde tafel in een sfeervol restaurant met een heerlijke keuken. De tafel staat in een mum van tijd vol lekkers, waaronder frango in drie verschillende indiaase smaken, ik hou het vandaag vega, maar lekker is het! We beleven een gezellige en warme vriendschappelijke avond.
Als we terug zijn op de camping lopen we nog even mee met Ben en Liz om met een big hug afscheid van elkaar te nemen. Zij reizen morgen verder.
Het is volle maan. Dit waren een paar dagen ‘om bij te schrijven’.
Wij blijven hier nog de week uit. Het is prachtig weer geworden, buiten lezen, aquarelletje in een boekje maken, bermbloemetje op tafel. Morgen nog een huishoudelijke wasdag en dan vertrekken ook wij.
***
Na een tussenstop bij de Lidl rijden we zo’n 27 km. verderop naar de camping van de bankiers in Olhao, (dit horen we pas later) te weten Parque de Campismo e Caravanismo do Sindicato dos Bancarios do Sul e Ilhas. Het is een mond vol, maar dan heb je ook wat.
Het is maandag 13 maart 2023
als we deze camping oprijden. Eerst nog eniszind gereserveerd. Vooralsnog bespreken we vier nachten, maar algauw zijn we gecharmeerd van omgeving en vooral faciliteiten op deze camping.
Het is werkelijk fantastisch. Brandschoon sanitair, warme douches zolang je wilt. Warm water voor afwas en was. Het is een enorm terrein met zo’n 550 plekken waarvan het merendeel seizoensplaats, wat op zich al z’n charme blijkt te hebben. Chalets alleen rondom het terrein, variërend van beetje luxe tot polyester hutjes in strandhuisjes formaat.
Velen hebben een soort parytent als bescherming tegen zon en vallende pijnappels over hun optrekjes opgezet. Hieronder een impressie.
Er heerst een vriendelijke informele sfeer. Ook hier ontmoeten we aardige mensen met we fijne gesprekken voeren, hetzij in het voorbij gaan, hetzij gezellig en onbevangen op een terras.
We zullen hier twee weken blijven. Het weer wordt zomers, de omgeving met Ria Formosa is en de eilanden is wonderschoon.
Het duurt even voor we onze weg vinden. Op de vouwfietsen is Olhão goed te bereiken. Wel oppassen geblazen op het zeer, zeer slechte wegdek in de buurt van de camping.
Dan via de vissershaven met bijbehorende bedrijvigheid naar de prachtige en lange boulevard met zicht op de eilanden. Olhao zelf is heel gezellig, veel eettentjes in kleine steegjes en aan de boulevard prachtige gerestaureerde rood bakstenen markthallen. Rondom deze hallen is er iedere zaterdag een markt met een ongelooflijke rijkdom aan groente fruit uit de omgeving. (De beroemde grafitti kerk lieten we aan ons voorbij gaan).
Het is zomers als we voor de eerste keer op de veerboot richting Culatra stappen. We laten ons op ilha de Farol afzetten, de uiterste punt van het langgerekte eiland en wandelen dan over het strand naar Culatra, althans, het strandslag. Over een plankier – het slufterachtige gebied kent veel kreken en geulen die bij hoog water vollopen – is het dan nog een ongeveer kilometer voor we in het dorp komen.
Drie zware dieselmotoren duwen de soms afgeladen boot door de vaargeulen. Er is altijd wat te zien. We genieten er mateloos van en gaan meerdere keren naar Culatra. De andere kant van het strand lijkt eindeloos, temeer daar er gewoon niks anders is..geen strandtent te vinden, alleen bij ‘het slag’ een klein optrekje om wat te eten en te drinken en een aantal parasols en ligbedden in het zand. Wij geven de voorkeur aan wandelen in de leegte..wel met het besef dat de tijd van het jaar ons goed gezind is. Alhoewel…Als zo’n boot leegloopt is het eerste wat de meesten doen, neerploffen aan een van de eettafels in de restaurants aan de haven. Ook prima natuurlijk.
Voor alle foto’s van dit schitterende gebied hier de link. Olhao en de eilanden
We varen ook een keer naar het andere eiland. Armona. De vaartocht is korter, maar toch wint Culatra. Armona is prachtig, maar het strand iets minder mooi, de bebouwing charmanter, maar iets aangeharkter. We denken met ons lekenverstand dat op dit eiland iets toeristischer geëxploiteerd wordt. Bij Culatra zien we veel vissersbootjes en bedrijvigheid daar rondom. Kortom een ander soort, levendiger soort gemeenschap. We zien er zelfs een schooltje en kinderopvang.
***
Langs de camping loopt de spoorlijn. Daarnaast is een weiland waar ik ‘het voor bloemetje op tafel’ kan plukken. Klein stukje ongerept.
Meer dan intens genieten van het campingleven en af en toe slenteren door Olhao, al dan niet met een vismaaltijd en eilandhoppen doen we niet, en deze laatste zomerse zondagmiddag op deze camping vieren we het leven met Kjel onze buurman voor twee weken onder het genot van een ‘zweedse’ gin tonic
Het is zondag 26 maart 2023
Na twee weken gaan morgen we weer een stukje verder. We ‘hoppen’ naar Ilha de Faro. Het eilandleven past ons kennelijk..
Daarover meer in de volgende blog.
Groet en liefs, Ina & Harmen
Hieronder een mogelijkheid om door het invoeren van je naam en mailadres in te schrijven op de volgende blog. Het lijkt te werken, maar ik hou het in eigen beheer. Wel zo veilig. Alvast dank voor jullie belangstelling.
(auteur Ina Boon hip@ebenvloedprodukties.nl)
Lieve familie,
Heerlijk op deze druilerige zondagochtend jullie verhalen te lezen!
Mooie herinnering dat wij daar waren, maar al zolang geleden.
Hier knallen voorjaarsbloemen de grond uit,de mezen hebben bekjes vol nestmateriaal, eindelijk wat hogere temperaturen.
We kruipen langzaam uit onze winterslaap.
Volgend weekend gaan wij ook met de camper oppad.Geen idee waarheen,we zien het wel.
Genieten jullie nog heerlijk en blijf gezond.
Lieve groet uit Schagerbrug.
Dank lieve mensen. Hetzelfde geldt uiteraard voor jullie..geniet!
Fijn dat jullie zo genieten! Beijinhos
Ha nicht Han,
Genieten doen we zeker. Nu van het eilandleven op Ilha de Faro..toeristisch mini Texel, maar prachtige natuur aan de oostkant waar we dagelijks heen fietsen.
Liefs van ons..