Ons reisdoel is een kleine 20 km verderop. Zonnig Ilha de Faro, te bereiken via een smalle brug waarover alleen verkeer mag dat niet zwaarder is dan 3,5 ton. Dat redden we!
Het is maandag 27 maart 2023
Eerst steken we de drukke N125 over richting Quelfes waar we bij lpg gas top up, onze ‘hollandse’ gasbus laten ‘uptoppen’. Eén van de weinige adressen waar dit mogelijk in Portugal is en nu we toch in de buurt zijn pakken we ook de Aldi nog even mee…
Eenmaal terug op de N125 die dwars door Olhao gaat, krijgen we toch nog een glimp mee van de graffiti kunstwerken.
In no time ronden we Faro airport en rijden via de smalle brug (geregeld middels stoplichten) het eind, of het begin, ‘t is maar hoe je’t bekijkt, de Ria Formosa over.
Sesam opent zich subiet en voor we ook maar iets kunnen zeggen worden we naar een plaats geloodst. Geen inspraak mogelijk. Maar de plek is prima en ruim. In uitstekend Engels wordt ons meegedeeld dat de receptie even dicht is vanwege lunchtijd. (Komen wij ooit wel eens ergens aan buiten lunchtijd?)
Het is erg warm zo op het middaguur. Zo warm dat de luifel eens op te zetten een aangename optie wordt. En ja, dan begint een mens wat. Wij beschikken nl. niet over zo’n uitschuifding op het dak. Wij hebben een tentzeil dat we samen zo vervaardigd hebben dat ie met een spie door een op de auto bevestigde rail getrokken kan worden. Is dat gelukt, dan kunnen de tentstokken erin geschoven en eronder geplaatst worden. En ja, we zijn nog steeds een paar.
Halverwege het getouwtrek komt de medewerken melden dat de receptie geopend is.
We lopen erheen, staan dan zo’n tijd te wachten dat we wel 5 luifels hadden kunnen opzetten. Het Franse echtpaar voor ons heeft lang werk en moppert over de prijs..Ehh prijs? Eenmaal aan de beurt bij de aimabele Frans sprekende Isabelle die, als ze bemerkt dat wij Nederlands, zijn een briefje tevoorschijn haalt met Eindhoven erop geschreven. Haar zoon werkt daar, ze kan het niet uitspreken, vandaar. We vragen naar werk, hoe lang enz enz social talk, en Isabelle raakt geëmotioneerd. Ach..
Wij hebben niets te mopperen over het te betalen bedrag voor vijf dagen. Blij gaan we verder met ons opbouwwerk. Een beetje een rommeltje, onze kraal, bedoeld om ‘windvrij’ buiten ons potje te koken, maar wel een gezellig rommeltje.
Het is hier dik voor elkaar. Brandschoon en ‘s nachts het geluid van de branding op het strand en voor mijn vliegtuigliefhebber is er uitzicht over de Ria Formosa op het al, naar gelang de wind, stijgende en dalende vliegtuigverker van Faro, waar we overigens totaal geen last van ervaren.
En prachtige jutkunst met de afbeelding van een zeepaardje op de watertoren die op het terrein staat.
De afbeelding is kunstzinnig en creatief vervaardigd door https://www.bordaloii.com/ met de meest uiteenlopende aangespoelde spullen. Mijn kunstenaar fotografeert ‘m van alle kanten. Waarschijnlijk is de afbeelding van een zeepaardje bedoeld als symbool.
De zeepaardjespopulatie in de Ria Formosa neemt, zo lezen wij bij de strandopgang, drastisch af. Er staat een bord met een uiteenzetting over allerlei maatregelen (inclusief mogelijkheid te doneren) om de populatie in stand te houden. Met het verzoek de zeegrasvelden niet te betreden. https://www.theportugalnews.com/nl/nieuws/2021-11-24/zeepaardjes-uitgezet-om-afname-populatie-te-stopp
***
We staan hier op de gemeentecamping, nog een ouderwets kampeerterrein voor tenten. Ten behoeve van een extra verdienmodel is er voor de campers (geen caravans!) een deel kampeerterrein onttrokken en verhard. Op het kampeerterrein wordt het drukker in het weekend. We kijken onze ogen uit. Naast de (respect) fietsvakantiegangers zien we hippe jongelui met een rolkoffertje over het terrein lopen. Uit dat rolkoffertje wordt, naast o.a. uitgaanstenue, een koepeltentje tevoorschijn getoverd.
Het is een levendig gebeuren, maar we zien ook de keerzijde. Op mooie warme zonnige zondag zijn er meer personenauto’s over de brug gekomen dan het eiland aan kan. Als wij die zondag, na een paar uur rondwandelen- en hangen in de stilte, weer in de bewoonde wereld terugkomen is die enige weg veranderd in één grote stilstaande file. Kruipdoor sluipdoor komen we bij de camping aan…en toch…op één of andere manier lost het zich gedurende de avond op. Zonder wanklank en getoeter.
***
Aan het eind van het dorp begint het plankier richting strand, maar splitst zich al snel af naar de waddenkant, daar zien we wat bebouwing, althans wat daarvoor doorgaat. Op onze eerste struûntocht wandelen we een heel eind langs de laagwaterlijn om te ontdekken dat er, bijna aan het eind, een plankier aangelegd is over de duinenrij.
Later leren we dat het niet de bedoeling is over het, pak ‘ m beet, tien meter brede duin te sjouwen. Dat neemt niet weg dat er diverse konijnenpaadjes zijn waar veel gebruik van gemaakt wordt, veelal door surfers van de surfkampen die hier in grote getale aanwezig zijn en, eerlijk is eerlijk, ook door ons.
In plaats van teruglopen langs de inmiddels hoogwaterlijn wandelen we nu over het plankier terug in opperste verbazing over de hutjes van huisjes die hier in de duinen en aan de ‘waddenkant’ staan. Ik voel een fotografieprojectje aankomen..bijzonder en fotogeniek.
***
Naast het gewicht dat de brug kan dragen is een beperking in verblijfsduur wat ons betreft het ei van Columbus…er zijn hier geen flatgebouwen op wielen met aanhangwagens inclusief smarts te vinden. En voor 11 uur is het wegwezen. Dit systeem levert regelmatig nieuwe buren en ontmoetingen op. Van inventieve jonge mensen met kindertjes die in prinsessenjurken op de schommel zitten en stoere mountainbikende wandelaars die de tracking trails aan de andere kant van de brug volgen, tot aardige engelsen die, als mijn steun en toeverlaat een lijntje spant, hun droogmolen (die heb je in camperformaat) aanbieden. De engelse buren genieten en gedijen prima in wat wij ieniemini de Koog noemen (Texels beroemdste badplaats). Zo vindt iedereen hier z’n weg.
Wij blijven het oostelijk deel fascinerend vinden, genieten mateloos van de natuur het, onder invloed van tij en licht steeds veranderende uitzicht over de Ria Formosa met ver weg nog net in zicht, de vuurtoren (Farol) en aan de overkant Ilha Deserta, wat nooit helemaal verlaten is zo blijkt uit de eenzame visser aan de overkant.
We zullen hier tien dagen blijven, doen boodschappen in winkeltjes die ooit een huiskamer waren en zijn inmiddels zover dat we fietsend over het plankier naar het eindpunt gaan en de fietsen soms zelfs op het strand stallen.
Tja..wind, zout, zand…het plankier kent een paar ‘hôgies’, dus terugschakelen. De fiets kent wel zeven versnellingen, dus..’niet te snel schakelen’. Tijdens onze laatste tocht vliegt de ketting van de fiets van mijn fietsenmaker in spe. Het komt weer goed, maar eenmaal op het honk gaan de fietsen uit elkaar en onder in de sprinter. Voorlopig zullen ze er niet uitkomen.
Van de tien dagen dat we hier waren zijn we er acht op uit geweest. De eerste dag bouwden we de luifel op. De negende dag was er eentje om alvast de luifel af te breken vanwege de stormachtige wind, nu is het tijd om een stukje verder te trekken.
Voor alle foto’s van dit mooie gebied: Ilha de Faro
***
Het is donderdag 6 april 2023
En we zijn opweg naar een camperplaats zo’n 40 km verderop in een dorpje iets voorbij Albufeira. Nog een laatste blik vanaf de brug, en dan zijn we het vliegveld al voorbij, rijden vervolgens prettig verkeerd vanwege onbenul van de navigatie. Opeens zie je op het scherm dat ‘het autootje’ ins blaue hinein moddert…enfin, het is snel opgelost en dan rijden ook wij weer op de goede weg.
Het blijkt een leuk dorp, maar de camperplaats is helemaal vol! ‘We kunnen natuurlijk vragen of er iemand weggaat’, oppert de optimist naast me, maar nogmaals een blik op het terrein laat de onwaarschijnlijkheid daarvan zien…en…de campers staan wel erg dicht op elkaar. ‘We gaan naar de meiden’ zeggen we vrijwel gelijk. Dus op naar het’ Algarve camperpark’ in Armaçao de Pera, waar we bij Elodie en Romy gaan logeren, althans dat hopen we. Het paasweekend komt eraan, het is overal druk. Gelukkig is er plek. Elodie zit in de receptie en verwelkomt ons alsof we nooit weggeweest zijn. Dat doet een mens wel goed. We besluiten meteen maar een week te blijven. We zoeken een plek, maken kamp en dan … even helemaal niks! En zo zal het blijven. Behoudens een bezoek aan de supermarkt komen we nergens en doen we niks. Ik word ziekjes. Grieperig, gelukkig zonder koorts, maar met snerpende keelpijn, pijnlijke en stramme spieren, hoest me te pletter (nee, geen covid) en ben compleet energieloos.
Meer dan een wasje (laten) draaien en wat sfeervolle bermbloempjes plukken komt het niet. Mijn lief heeft aan de laatste boodschappen nog snel een zakje paaseitjes toegevoegd. Hebben we toch nog een kleurrijkPasen.
Het moet zo zijn, want we zijn hier wat dit soort malheur betreft op een goede en prettige plek.
De dinsdag na ‘de Paas’ kijkt mijn Adonis in de spiegel en vindt dat hij naar de kapper moet. Inmiddels ben ik aardig opgeknapt, maar toch dalen we met de sprinter af naar het overzichtelijke centrum van Armaçao de Pera. In de barbershop met poolbiljart knipt een uit Brazilië afkomstige jonge kapper mijn echtvriend jeugdig eigentijds.
Na de dagen ‘om de deur’ lopen we nu voor ’t eerst en laatst naar de boulevard, kijken uit over zee en koop ik een zonnehoed, nooit weg!
De laatste dag ga ik aan de wandel om bewijs te leveren dat we hier geweest zijn…het is toch wel een erg mooi gelegen terrein, maar we gaan morgen verder.
Het is donderdag 13 april 2023
als we Ferragudo binnenrijden en op het terrein langs de monding van de ribeiro de Arade een aantal campers zien staan…
Dus toch. Verblijf hier wordt weer gedoogd. Geweldig! Ik ben helemaal geëmotioneerd. Vier jaar terug hadden we hier een prachtige tijd, weliswaar in een ander deel, maar dat doet niets af aan de nu overweldigende aanblik van het water en de ligging van het dorp. Het is prachtig.
We zoeken een plek en genieten van het uitzicht. De makke van ‘wonen’ aan de kust, in dit geval letterlijk want het water is nog geen vijf meter van ons verwijderd, is de wind, altijd maar die wind. Wind die lijkt aan te trekken of juist te minderen al naargelang het tij. En het tij keert. Een tijdje later zitten we aan de waterkant te genieten van alles om ons heen, vrij als een vogeltje.
De volgende morgen is het water spiegelglad. We lopen naar het dorp en doen boodschappen bij de plaatselijke kruidenier met slagerij. Een terrasje op het gezellige pleintje doen we later wel. Eenmaal terug is de wind weer aangetrokken, maar niet zo dat we niet buiten kunnen zitten. Het weekend wordt zelfs zo warm, dat de wind een aangename afkoeling biedt. Ik ga het water in, maar er snel weer uit. Koud, koud … het is hier druk met jonge gezinnen met kleine kinderen, het water is hier onder de kant niet diep en veilig, voor zover water veilig is…de kinderen voelen geen kou, spelen de hele dag in het water..Het is hier te vergelijken met (voor de Tesselaars onder ons) Ceres van vroeger. En er is ruimte zat, dit is een immens groot gebied. Ik denk dat hierin het gedogen schuilt. De vele lokale bewoners die met kinderen hier gebruik van maken, en niet te vergeten met honden. Aan de andere kant van het kasteel waar de Ferragudo variant van ‘Bloomingdale’ staat mogen geen honden het strand op.
Anyway, wij vermaken ons. De botenliefhebber heeft de verrekijker constant onder handbereik.
Aan de kade van Portimao is het kennelijk zo diep dat cruiseschepen aanmeren. Het zijn staaltjes stuurmanskunst, het keren met behulp van een zeesleper in een voor zo’n schip smalle doorgang. Als de Windstar, een zeilend 4 master cruiseschip, dan ook nog binnenkomt is het feest, er komt veel publiek op af.
***
Het is zo warm dat de koelkast in de camper vrijwel constant draait en de meeste stroom van de zonnepanelen opslokt. We staan nu al een aantal weken zonder walstroom. Het gaat prima, maar het is af en toe nodig de accu’s een boost te geven, en inmiddels mag er ook wel weer gekuist worden. Twee km. verderop is een camperplaats. Vlak naast een heel aardig, maar zeer vervallen stationnetje.
Dus ook naast de spoorrails gelegen en aan de andere kant de achterkanten van twee winkelketens. Not the place to be, maar het barst er van de campers. De beheerder is dan ook een ontzettend aardige en ludieke engelsman, die zijn twee campers (kantoor en woonstek) omringd heeft met veelsoortige kitsch en bric à brac. En, niet onbelangrijk en vraag niet hoe, álles is er en functioneert uitstekend. Maar als de accu’s hun boost gehad hebben en het campersanitair schoon en leeg is, de lidl om de hoek ons voorzien heeft van leeftocht rijden we de volgende morgen snel weer naar ‘ons plekje’ aan de immense monding van de getijdenrivier Arade (73 km lang, ontspringt op 480 meter hoogte).
De campergemeenschap heeft zich bijna niet gewijzigd, er zijn er vertrokken, maar ook bijgekomen, dat wel. Goed nieuws verspreidt zich snel.
***
In Ferragudo is het leuk wandelen, het is een alleraardigst en vriendelijk dorp zonder aanstootgevende hoogbouw. Het valt te prijzen dat de dorpsgemeenschap zich indertijd gekant heeft tegen de aanleg van een jachthaven, het zou de vierde zijn in de monding van de rivier.
Althans dit is wat wij vier jaar terug over dit gebied vernamen van een inwoner. Sindsdien is er niet meer gebeurd dan dat, zoals al eerder gezegd, bewoners er een recreatieve plek in ontdekt hebben, met ons camperaars in het kielzog en ‘wij’ bijten elkaar niet in het minst. Integendeel. Portugezen zijn zulke aardige mensen en lopen nooit voorbij zonder te groeten. Ook hier hebben we, zei het wat minder intensief, hele aardige ontmoetingen en gesprekken, zoals bv. met een jong gezin met Roemeense achtergrond, op zoek naar mogelijkheden om te camperen. Maar ook met drie Oekraïnse, maar Russisch georiënteerde vrouwen, reizende in een wat oudere Hymer met Portugees kenteken. Ik nam wijselijk geen deel aan dit gesprek, mijn sociale lief bleef het beleefd aanhoren en deed er maar het zwijgen toe.
We wandelen over het strandje aan de overkant en gaan tegenover het kasteel de trap op richting kerk. Het hoogste punt in het dorp met uitzicht over de ribeira. We lopen door doorkijkjessteegjes met overhangende bloeiende bougainville en dan over soms heel steile trappen naar beneden.
Halverwege wordt ons oog getrokken door een bord aan een mooi gebouw, maar voor we het woord expositie tot ons door laten dringen staat een man in de deuropening die ons uitnodigend toespreekt, uiteraard gaan we mee naar binnen. En zo leuk, een jonge vrouw en mede exposant spreekt goed engels, zij maakt, naast zeer verdienstelijke aquarellen, sieraden van halfedelsteen gevat in minuscuul macrame. Monnikenwerk! Maar heel mooi en kunstzinnig. De man Antonio is schilder en exposeert kleine olieverfschilderijen, veelal zeegezichten. Het zijn geen hoogstaande werkjes, maar met aandacht en heel liefdevol gemaakt. Het schept een band met mijn kunstschilder die, met Ana als tolk, zijn schilderijen op onze website laat zien. Over en weer worden gegevens uitgewisseld, het is een ontzettend leuk contact.
Boven is ook een expositie van in glas gemaakte mandalas, we lopen de trap op en een rondje langs de niet zo interessante werken en gebruiken de tijd om te overleggen en tot de conclusie te komen dat dit het moment is om een herinnering aan te schaffen.
Mijn kunstschilder heeft z’n oog laten vallen op een zonsondergang in zee, Antonio pakt het werkje in als een cadeautje dat nog een reis te gaan heeft en schrijft allerlei info op een visitekaartje, uiteraard worden die uitgewisseld.
Hoe mooi en kunstzinnig het werk van Ana ook is, het hoort niet zo bij mij, maar dat ene paar oorbellen waar meteen mijn oog naar getrokken werd, dat koop ik (en draag ze in dit bohemien camperleven). Ana heeft een insta en fb account, ik beloof ze in de blog te noemen. Bij deze Ana.
https://instagram.com/coa.2021.macrame?igshid=YmMyMTA2M2Y=
https://www.facebook.com/profile.php?id=100074349690522
***
De verrekijker is, zoals gezegd, bij mijn botenliefhebber nooit ver weg. Met name de sterk verwaarloosde Wharram Tiki heeft vanaf de eerste dag dat we hier zijn z’n belangstelling. Dit ontwerp van het echtpaar Wharram is geïnspireerd op de polynesische kano’s en geldt als één van de meest zeewaardige onder de catamarans.
https://www.wharram.com/wharram-world Het is een groot model (42 ft /12,60 mtr) en ligt daar maar te verslonzen. Mijn lief begrijpt daar niets van en z’n handen jeuken bij wijze van spreken, want hij ziet potentieel in de boot. Dat een mens op zijn leeftijd dat niet moet willen weet ie ook wel, maar ja, als je het inzicht hebt…het bijt z’n tong af. (Het registratienummer is duidelijk te lezen, maar google en youtube zoektochten leveren niks op.)
Als laatste in ‘ons’ camperrijtje staat een bus van een jong duits stel. Voor de bus ligt een rubberboot op het strand. De man roeit met de boot naar diverse voor anker liggende boten. Het duurt even voordat het kwartje valt. Dat valt als de klusser naast mij het koffertje herkent dat de jongeman overhevelt uit een voor anker liggend zeiljacht in z’n eigen rubberboot. Een makita koffer! De jongeman doet kennelijk onderhoudsklussen aan de hier voor anker liggende jachten.
Dat klopt, en hij kent ook het verhaal van de wharram tiki. De boot ligt hier al zes jaar in alle eenzaamheid voor anker in de rivier. Zoals op de boot is te zien is deze geregistreerd in Keulen, maar daar is geen eigenaar te vinden, ondanks vele zoektochten van diverse belangstellenden. Ook wij zagen de boot vele malen gefotografeerd worden.
Het verhaal gaat dat de eigenaar verhuisd zou zijn naar Frankfurt, maar ook daar blijkt niemand te vinden. De noorderzon of de hemel heeft zich aangediend. En daar ligt de tiki dan en niemand die er iets mee kan. De autoriteiten alhier wachten gewoon totdat er een romp onder water zakt. Dat geeft de mogelijkheid tot lichten en dan zal de boot geheel en al op z’n Portugees verderop tussen de roestige oude auto’s gedumpt worden om langzaamaan totaal te verrotten. Eeuwig zonde.
***
Het is donderdag 20 april
In het late middaglicht genieten we, onder het genot van een frisse witte wijn van onze laatste avond aan de Arade met het uitzicht op Ferragudo.
Morgen wordt het bewolkt en dreigt er regen. Deze plek is qua ondergrond niet zo geschikt om te blijven staan. Noodgedwongen zullen we tijdelijk verhuizen we naar de bric à brac van de vriendelijk Engelsman.
Als de regen voorbij is verlaten we de zuidkust van de Algarve. Het wordt tijd om de grenzen te verleggen.
Daarover later meer.
Tot de volgende blog.
Ina & Harmen
Hieronder een mogelijkheid om door het invoeren van je naam en mailadres in te schrijven op de volgende blog. Het lijkt te werken, maar ik hou het in eigen beheer. Wel zo veilig. Alvast dank voor jullie belangstelling.
(auteur Ina Boon hip@ebenvloedprodukties.nl)
momenteel in Ferragudo, prachtig!!
Dank voor de tip in jullie verslag, ik blijf jullie volgen.
momenteel in Ferragudo, prachtig!!
Dank voor de tip in jullie verslag, ik blijf jullie volgen.
Leuk dit verslag weer te lezen!
Daar straalt de zon,de
foto,s en belevenissen zijn blij en vrolijk.
Wens vóór jullie al het goede, geniet nog heerlijk.
Lievegroet uit Schagerbrug.