Van Costa de Lavos naar Texel

Het laatste stadium van onze tocht van vier maanden is aangebroken, vooralsnog doen we nog één keer de Portugese kust aan,

Na ons geslaagde familebezoek rijden we in een bijna rechte lijn westwaarts naar de kust. Het is nog steeds erg mooi weer en het lijkt erop dat de harde wind is gaan liggen. We zullen het zien en meemaken.

Het is woensdag 17 mei 2023

Als we tegen de middag de camperplaats bij het vissersdorpje Costa de Lavos oprijden. Gelegen aan het strand en vlak naast het dorp, dat sowieso zo goed als op het strand gebouwd is.

Het is aardig druk op deze populaire plek. In het afgelopen jaar is het ‘campersanitair’ vernieuwd en verhuisd naar het begin van het terrein. De strand – en voeten douches ed..(geweldige voorzieningen op de Portugese stranden) zijn nog hetzelfde.  We vinden een plek en lopen eerst even naar het strand.

Een rondje door het dorp leert ons dat het ‘huiskamerwinkeltje’ nog steeds de winkel van sinkel is. Wat je daar al niet kunt krijgen. Het zaakje wordt gerund door een zwijgzame middelbare dame. Het kassasysteem in dit heerlijk rommelige winkeltje is met een groot touchscreen hypermodern. Ook het blije souvenir winkeltje is er nog. We lopen even binnen bij de Amerikaanse die het winkeltje runt. Zij heeft van alles en nog wat, zelfs een wijnglas. Het enige wijnglas! Dat komt goed uit, ik heb de mijne gebroken (we bezitten één wijnglas de man/vrouw) en tja..we willen wel ‘klinken’, want morgen

is het donderdag 18 mei 2023

Is het onze 52e trouwdag. Na een zonnige maar toch weer winderige stranddag willen we deze mijlpaal vieren in het nieuwe strandpaviljoen.

De volgende dag, alhoewel stralend en onbewolkt is behoorlijk winderig. Wind die naarmate de dag vordert verder aantrekt. Het stormt bijna. Niet leuk meer. Het weerbericht geeft bewolking op. We slapen er een nachtje over maar in feite hebben we al besloten om de Portugese kust te verlaten en ‘dwars’ over te steken naar Spanje. Op naar camping Le Pesquera in Ciudad Rodrigo, zo’n 20 km. voorbij de Portugees/Spaanse grens. Over de brug van Fiquera da Foz rijden we binnendoor naar Viseu van waar we de over de A63 Spanje binnenrijden.

Het is zaterdag 20 mei 2023

Als we dit aantrekkelijke, charmante terrein oprijden. Het is er vrij vol.

Wat ons meteen opvalt aan dit eigenlijke authentieke kleine kampeerterrein is dat de ‘bevolking’ voor 80% uit campers bestaat. De rest caravans en (gelukkig) een aantal tenten, veelal motorrijders. Er zijn wat aanpassingen gedaan tbv de camperaars.

Net als vorig jaar bezoeken we ook nu de historische stad. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Ciudad_Rodrigo. Het is een levendig stadje, want er  wordt hier gewoond en gewerkt. Zeker geen slaapstad. De wandeling begint met een hele klim en lopen dan door straten en over pleintjes waar het vol zit met lunchende Spanjaarden (zondagsuitje?)  Met het ontbijt nog niet zo lang achter de kiezen laten we dit maar even zitten en lopen richting de kerk en de expositieruimte, die dicht blijkt. We lezen over de historie en slenteren langzaamaan terug. Lunchtijd blijkt voorbij. Het werk zit erop. De stoelen zijn opgestapeld. Siësta?

Maakt niet uit. Door een andere stadspoort dalen we af naar de camping. We hebben van alles in huis. De nacht was erg koud. De dag begon fris, nu is het is broeierig, donkere luchten in de verte.

Uit voorzorg hebben we de stoelen maar binnengezet. Goeie zet. Het begint zachtjes te regenen. Hoewel we grotendeels buiten leven, zal zich dit de volgende en onze laatste (rust) dag op deze mooi gelegen camping  herhalen…

Het is dinsdag 23 mei 2023

Met in gedachte nog de niet zo goed gelukte maaltijd op het strand, kopen we bij de luxe keten Eroski verse zalm en salade. Lekkerder kun je het niet krijgen.

***

Met vers brood van de luxe buurtsuper en een rondje over de markt verlaten we regenachtig Gasteiz richting Frankrijk. Iets voorbij Bayonne verlaten we péage en prikken in de blind (wel buiten de drukke bebouwing) een camperplaats aan de kust van Landes.

Het is woensdag 24 mei 2023

Als we de mooi gelegen camperplaats van Le Contis Plage (Municipal) oprijden. Was nog even een dingetje, want voor het eerst staan we tegenover een digitaal betaal – en registratie systeem, maar het blijkt te werken als een tierelier en als camperplaats dik voor elkaar. 

Gelegen aan het eind van het bos, aan de voet van een duin denken we dat de camperplaats vlak aan het strand ligt. Dat is ook zo. Wel zijn de duinen helemaal volgebouwd, bizar. Overal huizen met brievenbussen en opritten, gewoon op het duin.

Nergens een paadje tussendoor…Aan de zuidkant de mini dorpskern met, naast veel eettentjes, allerhande kledingzaken en surfspullen, het officiële strandslag. Aan de noordkant, voorbij alle bebouwing, een smal pad om op een rustiger deel te komen.

Dat pad is mul zand, echt héél erg mul zand, over een hoog steil duin, een héél erg hoog, héél erg steil duin. Naast het smalle pad staat het laatste huis met, net zoals bij alle andere, een verhard terrein ervoor en aan de strandkant een houten trap naar het strand diep beneden. Hekken erom met de tekst. Privé, verboden toegang! 

***

Vooralsnog lopen we een ontdekkingsrondje en besluiten om via de digizuil ons verblijf hier een paar dagen te verlengen.

Het weer prachtig, de klim is lastig, maar het mooie ruime strand vergoedt alles en met de gemoedelijke sfeer op de camperplaats is het hier goed toeven. Totdat…We zijn op het strand en opeens komt er een donderwolk boven de duinen uit en die verdrijft de zon. Huh..rennen? Nee, geen van de Fransen om ons heen maakt aanstalten. Ook in de richting van het ‘parasoldorp’ aan het slag is geen beweging te zien. De wind draait een halve slag, maar de donkere wolk blijft hangen. Wij ook, in de hoop….Dan opeens komt er wel beweging in de strandgangers..Vanuit zee komt een enorme mistbank opzetten. Nog nooit zoiets gezien. We maken nu wel haast, we zijn best een eind van het klimduin af. De mist komt zo snel opzetten dat vanaf de zeekant de duinenrij bijna niet te zien is. 

Eenmaal terug bij de camper wisselen we de bizarre ervaring via foto’s  uit met onze aardige Duitse buren, zij stonden boven op de vuurtoren en zagen zo de mist opdoemen en voor je het weet sta je dan met z’n vieren de wereld te verbeteren. Even later zie je opeens een bekende camper voorbijkomen en zit je voor je het weet aan de wijn met de Belgische buren uit Comporta. Het rijke camperleven vieren op eerste Pinksterdag. De tweede zullen we vertrekken.

***

Na een prachtige toeristische route van pak’m beet 160 km. noordwaarts komen we tegen zessen aan bij de camping municipal du Pin Sec, gelegen bijna meteen aan het strand, onder de, ook hier, hoge duinenrij. Tussen het laatste gehucht, behorende bij de gemeente Naujac sur Mer ligt zo’n 6 kilometer sterk glooiende bosweg.  (Parc Naturel Régional du Médoc)

Het is maandag 29 mei 2023

en tweede Pinksterdag. De camping blijkt nog in winterslaap. Dat zou niet zo erg zijn, ware het niet dat we bij calamiteiten ons hier moeten vervoegen. En de calamiteit bestaat uit het feit dat het futuristische touchscreen bij de slagboom van het bij de camping behorende camperterrein (camping zandgrond, camperplaats verharde ondergrond) geen enkele reactie vertoont. We krijgen hulp uit een camper die wel ‘binnen is’, heel vriendelijk en behulpzaam, maar verder dan dat het niet werkt en dat er een medewerker  geweest is, maar dat hij nu vertrokken is komen we niet. Merci bien lieve mensen. Ik ga het aangegeven nummer van de camping bellen. Bandje! Lang verhaal kort. Het lukt niet contact te krijgen, we kunnen er niet in!

De strandgangers en surfers keren aan het eind van deze dag huiswaarts. Wij zetten de auto aan de kant, hebben even contact met een Duits stel dat gewoon buiten de slagboom kampeert (ruimte zat) en gaan op onderzoek uit.

Via een ienie-mini rotonde gaat het asfalt over in een zandweg omhoog het duin op.

Prachtig en onmetelijk strand strekt zich voor ons uit. Langs de rotonde staan houten hutjes die allen, zoals de tekstbordjes aangeven, diverse eetwaar aan de man zullen gaan brengen…ooit…eens…Slechts één, de grootste en een soort paviljoen, was vandaag open, nu niet meer. Hetzelfde geldt voor de houten hutjes boven op het duin. Eén, een ‘oestertentje’, is op zondag open. 

Het seizoen is hier duidelijk nog niet begonnen. 

Het is een prachtige avond. We besluiten de camper in de brede berm tegenover een weiland ter grootte van 4 voetbalvelden te parkeren, zetten de stoelen buiten en doen ons te goed aan een lekker glaasje witte wijn. De avond valt. Het is hier prima. 

Ze groeide op, nog ten tijde van de muur, in Oost Berlijn. Heeft daar, met dank aan (ge)goede omstandigheden een fijne jeugd gehad, maar was zich zeer wel bewust van ‘het over de schouder kijken’. Ze ging met haar ouders met vakantie naar Hongarije, één van de weinige landen waar Oost Duitsers heen mochten. Hongarije was indertijd onder Nederlanders ook een populair vakantieland en als puber ontmoette ze daar haar eerste vakantieliefde, een jongen uit Apeldoorn. Het bleef aan tot na de wende. En zo kwam het dat ze op Texel gefietst heeft. Kleine wereld! In het gesprek komen we nog even terug op de ‘oostbloktijd’ en de confronterende films daarover. Met name ‘Das Leben der Anderen’. ….ze pakt een papiertje en schrijft de titel van een film die we beslist moeten zien. 

Een gesprek van een kwartier à twintig minuten, maar weer zo’n ervaring om bij te schrijven. 

***

We slapen prima en worden gewekt door luidruchtig hamergeklop. Op het weiland zijn veel jongelui druk in de weer met het opbouwen van tenten, barakken, opslagplaatsen, noem maar op. Dit, zo leren we later, gaat een enorm surfkamp worden. 

Mijn lief loopt naar de receptie. En ja, ook daar wordt gewerkt, net als op de camping waar allerlei busjes zich met sanitairgebouwen, zonnepanelen en whatever bezighouden. De jongeman van de receptie is alleraardigst, voert het sprinterkenteken in de pc in en na betaling van twee tientjes voor de twee komende nachten opent de slagboom zich moeiteloos.

Twee zonnige stranddagen brengen we hier door, hebben een leuk contact met het duitse stel, drinken met hen een aperitief in de late namiddagzon, klimmen het hoge duin op voor de zonsondergang. Kortom, in de ‘kaalheid’ van het nog niet geopende seizoen is het hier goed toeven, misschien wel juist daarom. De stilte en rust voor het seizoen hier losbarst.

***

We verlaten dit gebied en rijden naar ‘Le Bac’. Het veer waarmee we overvaren naar Royan. Het is alweer een prachtige dag, de andere kant van de Gironde strekt zich voor ons uit.

Het is donderdag 1 juni

Als we langs de ons welbekende zuidkust van de Gironde rijden. Veertien jaar geleden waren we hier voor het laatst. Veel is hetzelfde, veel ook veranderd, vooral meer bijgebouwd. In Palais sur Mer zoeken we vergeefs om een parkeerplek,  noodgedwongen rijden we verder. Langs de weg bij de visserhutjes, de strandhuisjes op hoge palen, parkeren we de sprinter, wandelen een stuk over het pad langs de kust en eten in een leuk snacktentje een hamburger.

We rijden door naar La Palmyre, waar het redelijk rustig is, ook hier nog geen seizoen. Dan langs Les Mathes om daar de weg in te slaan naar de Côte Sauvage. Daar kunnen we de parkeerplaats niet op. Zoals overal hier hangen er van die niet hoger dan 2.10 meter balken boven weg naar het parkeerterrein. Voor hogere auto’s, lees campers, is een apart terrein aan de ‘grote’ weg gerealiseerd. (Uiteraard niet overnachten, vandaar ook de 2,10 balken). Dus wandelen we de ruim twee kilometer tot de strandopgang. Halverwege staat nog steeds de snackwagen met uitgebreid ’terras’. We lopen door en kijken even vanaf het duin over het ook hier enorme strand, wandelen terug en gaan op zoek naar een verblijfplaats. Die vinden we aan de rand van La Palmyre. Op fietsafstand van de carrefour en de toeristische kleding/meuk zaakjes, maar in alle rust in een mooie omgeving.

De camperplaats zelf is uitgesproken lelijk. De mooi aangelegde afscheiding kan dit niet verhelpen. Alhoewel de faciliteiten goed voor elkaar zijn is het te groot en volkomen sfeerloos. Het is inmiddels na zessen. We betalen dus (ook hier, toch een mooi systeem) digitaal voor één nacht en zien wel. Home is immers where you park it. Eenmaal ingeburgerd, er staan hier leuke mensen, zullen we nog een paar nachten bijboeken. Klein hoogtepuntje is wel het spontane en hilarische optreden van een camperaar/doedelzakspeler. Hij zet na het ‘bis bis’ van de toegestroomde camperaars een hondendrinkbak als mansbakje neer en speelt verder. Mijn sociale echtvriend biedt hem als dank een flesje witte wijn aan. Een voorbeeld dat navolging krijgt…de doedelzakspeler kan voorlopig vooruit.

***

Mijn lief heeft de fietsen in elkaar gezet en met de rugtassen op fietsen we naar de carrefour en na op-en inruimen en koffie met..fietsen we een langs de zuidkust van de Gironde. Het is een prachtig vlak pad, dat dan weer met zicht op strand en zee, dan weer een stuk door het bos, helemaal tot Saint Palais sur Mer loopt, maar dat halen we niet op onze ondersteunloze vouwfietsjes. Wel krijgen we spontaan applaus van een hoogbejaarde man die op een bankje over de zee uitkijkt. Wij zijn de enigen die helemaal zelf de pedalen in het rond trappen. En dat ook nog op een vouwfiets.

***

We besluiten morgen aan de Gironde kant het strand te bezoeken. Het wordt nl. warm, heel warm. Het is een zaterdag en er komen veel, heel veel mensen naar de kust.

Maar het prachtige en onmetelijk grote strand van de Côte Sauvage heeft onze voorkeur. We rijden er de komende dagen met de camper heen om ’s avonds terug te keren de camperplaats.

Een bijkomende en eigenlijk noodzakelijke bijkomstigheid is dat bij deze hitte de zonnepanelen iets minder goed werken.Het materiaal wordt te heet. De koelkast draait echter op volle toeren. Door een stukje te rijden laadt ook de huishoudaccu weer prima op.

Het is erg warm, maar het anders zo wilde water is kalm en van aangename temperatuur. We kunnen afkoelen in de helderblauwe zee. Af en toe dreigen er onweersbuien. Ze drijven over.

Het valt mijn echtvriend op dat ook hier nog steeds overblijfselen zijn van de Atlantik Wall. Ook bij de vorige plekken waren nog bunkers te vinden. Hij fotografeerde al eerder een aantal. Voor de liefhebbers een link naar de foto’s. https://ebenvloedprodukties.nl/bunker-fotos-atlantikwall-2023/

***

Ik neem de moeite om door het rivierzand naar de waterlijn te lopen. Mijn lief en onverschrokken chauffeur niet. Hij neemt z’n verdiende rust. Dit was een drukke en lastige route, maar toch gaan we morgen verder. Het zal 32 gr. worden, geen temperatuur om ook maar iets te ondernemen. We rijden weer in een rechte lijn omhoog om uit te komen in de buurt van Ouistreham aan de Normandische kust.

Het is woensdag 7 juni 2023

Gisteren was het D-Day. 79 jaar terug kwamen de geallieerden aan land aan de Normandische kust. Boven ons hoofd vliegt een Dakota laag een ereronde boven het dorp en vertrekt. Aan ieder lantaarnpaal hangt een foto van een omgekomen soldaat. Indrukwekkend. Er staan heel veel lantaarnpalen.

***

Het is opeens ‘Hollands weer’, 23 gr. en een stevige Noordenwind. Feest voor de vele kitesurfers hier. Wij zoeken de luwte op van het natuurgebied van het estuarium van de Orne.

We wandelen over paden in een gebied dat het midden heeft tussen de Muy en de Slufter. Bunkers zijn hier, ik zou bijna zeggen, uiteraard aanwezig, maar we blijven verbaasd over de hoeveelheid en grootte. (Zie de link).

***

Onze thuisreis neemt vastere vormen aan. We rijden de toeristische kustroute langs en door oa Blonville, Deauville, Honfleur en suizen dan de pont de Normandie op. De Seine ver, ver onder ons. Een enorme bouwprestatie! We blijven péage rijden en besluiten naar George te gaan. 

Het is vrijdag 9 juni 2023

Als we camping l’espace vert des Tremieres  in Saint Quentin en Tourmond (zo’n 6 km. boven de baai van de Somme) oprijden. https://www.campinglestremieres.fr/?lang=nl. Veertien jaar terug waren we voor het laatst op deze prettige camping van George en Reine-Marie. Uiteraard kennen zij ons niet meer, maar wij herkennen George meteen, het levert een leuk gesprek op en even later fietst George over het terrein voor ons uit om ons een plek te geven. Het voelt als vanouds. 

Onder de bomen van de camping, in de schaduw zitten met een boek. Eigenlijk is het niet meer dan de dag uitzitten, pas ’s avonds laat koelt het af.  De enthousiasteling naast me heeft niet heel veel last van de warmte en wil eigenlijk de ’trip down memory lane’ nog vervolgen langs zowel Cap Gris Nez en Blanc Nez. Hij komt van dit voornemen terug.

Het zal nog warmer worden en waar is het dan beter toeven dan op ons ‘Gouwe Boltje’.

We gaan op huus an.

Het is zondag 11 juni 2023

Als we in Den Helder voor de boot van half vier staan. Een half uur later rijden we ons pad op. Na precies vier maanden onderweg te zijn geweest zijn we veilig en wel weer op ’t honk.

Hieronder de links naar de fotopagina’s van deze reis.

https://ebenvloedprodukties.nl/impressie-van-natuur-en-landschap-on-the-road-2023/

https://ebenvloedprodukties.nl/dorpen-en-steden-2023/

https://ebenvloedprodukties.nl/olhao-en-de-eilanden/

https://ebenvloedprodukties.nl/ilha-de-faro/

https://ebenvloedprodukties.nl/barragem-de-morgavel-2023/

https://ebenvloedprodukties.nl/bunker-fotos-atlantikwall-2023/